Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 1 april 2013

Filmrecensie: The visitor (2007), Thomas McCarthy



Professor komt los van zijn rol.

Het gebeurt niet vaak dat in Amerikaanse films het onderwerp illegalen wordt aangekaart, tenminste niet de illegalen waar men in Europa veelal mee te maken heeft: inwoners van Afrika en Azië. In The visitor gebeurt dit ook nog eens op bijzondere wijze.

Universiteitsdocent Walter Vale wordt, ondanks zijn tegenzin, door zijn meerdere naar een congres gestuurd in New York over economische ontwikkeling in arme landen. Als hij in zijn vroegere appartement komt, dat hij na de dood van zijn vrouw nog steeds heeft aangehouden, blijkt daarin een buitenlands stel te wonen, een marktverkoopster en een djembéspeler.

Walter opent de deur van de badkamer en schrikt van de angstige uitval van de Senegalese Zainab in bad. Wat later wordt hij door haar Syrische vriend Tarek in de houdgreep gehouden. Wat moet die vreemde man in hun appartement? Al gauw begrijpen Tarek en Zainab dat zij op onrechtmatige wijze gehuisvest zijn en verlaten de woning. Walter van zijn kant vindt het sneu dat ze moeten vertrekken en haalt hen terug. Het is het begin van een wonderlijke en bijzondere relatie tussen twee illegalen en een universiteitsprofessor.

Richard Jenkins speelt een prachtige rol als een verveelde professor die na de dood van zijn vrouw in Connecticut zijn dagen uitzit. Hij drinkt rode wijn uit grote glazen en speelt piano, iets wat zijn vrouw veel beter kon. Hij verslijt de ene pianoleraar na de andere. In de openingsscène van de film probeert Barbara Watson, de vijfde in de rij, hem de juiste vingerhouding bij te brengen. Hij moet zijn handen gekromd houden, alsof er een trein doorheen kan. Walter kijkt haar aan alsof ze gek is. Hij wil geen nieuwe afspraak maken. Bij het afscheid zegt Barbara dat ze de piano wel wil hebben als hij helemaal met spelen stopt.

Walter is iemand die best weet wat ie wil, maar niet erg snel beslist. Zoals een professor eigen, is hij bedachtzaam. Hij wikt en weegt zijn beslissingen. Het stel dat uit zijn appartement vertrekt, haalt hij pas in tweede instantie, na een glas wijn op de bank, weer binnen.

Gedurende het congres wordt hij door Tarek binnen gesleept in de trommelwereld. Tarek brengt hem de eerste beginselen bij - waarbij het belangrijk is niet na te denken - en samen gaan ze met de metro naar Central Park waar djembé spelers samenkomen. Bij de toegang tot het underground station wordt Tarek aangehouden door de politie en opgepakt. Zainab is overstuur, als Walter haar over de arrestatie vertelt. Ze trekt in bij een neef in de Bronx. Walter zet zich voor Tarek, al wordt er vanuit Connecticut druk op hem uitgeoefend om terug te komen voor een vergadering. Hij regelt een advocaat om te zorgen dat Tarek vrij komt, maar hoort al gauw dat hij nooit een verblijfsvergunning heeft gekregen. In de jaren voor 2001 waren de regels minder streng.

De film krijgt een nieuwe wending als Mouna, de Palestijnse moeder van Tarek, bij Walter aanbelt. Ze heeft al enige tijd niets van haar zoon gehoord. Walter nodigt haar uit binnen te komen en vertelt over de arrestatie. Mouna wil meteen naar Queens waar Tarek in de gevangenis zit, al kan ze daar als illegale niet naar binnen. Walter gaat met haar mee. Mouna wil in New York blijven om de zaak van haar zoon van dichtbij te kunnen volgen. Walter biedt haar de kamer van Tarek aan, maar Mouna wil niet van hem afhankelijk zijn. Pas als Walter in tweede instantie haar roept vanaf de trap, trekt ze bij hem in (zie foto). Een romance kan niet uitblijven, maar toch wordt het in deze feel good movie niet al te zoet. 

Hier de trailer



Geen opmerkingen:

Een reactie posten