Professor komt los van zijn rol.
Het gebeurt niet vaak dat in Amerikaanse films het onderwerp
illegalen wordt aangekaart, tenminste niet de illegalen waar men in Europa
veelal mee te maken heeft: inwoners van Afrika en Azië. In The visitor gebeurt dit ook nog eens op bijzondere wijze.
Universiteitsdocent Walter Vale wordt, ondanks zijn tegenzin,
door zijn meerdere naar een congres gestuurd in New York over economische
ontwikkeling in arme landen. Als hij in zijn vroegere appartement komt, dat hij
na de dood van zijn vrouw nog steeds heeft aangehouden, blijkt daarin een
buitenlands stel te wonen, een marktverkoopster en een djembéspeler.
Walter opent de deur van de badkamer en schrikt van de angstige uitval van de Senegalese Zainab in bad. Wat later wordt hij
door haar Syrische vriend Tarek in de houdgreep gehouden. Wat moet die vreemde man in hun
appartement? Al gauw begrijpen Tarek en Zainab dat zij op onrechtmatige wijze
gehuisvest zijn en verlaten de woning. Walter van zijn kant vindt het sneu dat
ze moeten vertrekken en haalt hen terug. Het is het begin van een wonderlijke
en bijzondere relatie tussen twee illegalen en een universiteitsprofessor.
Richard Jenkins speelt een prachtige rol als een verveelde professor die na de dood van zijn vrouw in Connecticut zijn dagen
uitzit. Hij drinkt rode wijn uit grote glazen en speelt piano, iets wat zijn
vrouw veel beter kon. Hij verslijt de ene pianoleraar na de andere. In de
openingsscène van de film probeert Barbara Watson, de vijfde in de rij, hem de
juiste vingerhouding bij te brengen. Hij moet zijn handen gekromd houden, alsof
er een trein doorheen kan. Walter kijkt haar aan alsof ze gek is. Hij wil geen
nieuwe afspraak maken. Bij het afscheid zegt Barbara dat ze de piano wel wil
hebben als hij helemaal met spelen stopt.
Walter is iemand die best weet wat ie wil, maar niet erg snel
beslist. Zoals een professor eigen, is hij bedachtzaam. Hij wikt en weegt zijn
beslissingen. Het stel dat uit zijn appartement vertrekt, haalt hij pas in
tweede instantie, na een glas wijn op de bank, weer binnen.
Gedurende het congres wordt hij door Tarek binnen gesleept
in de trommelwereld. Tarek brengt hem de eerste beginselen bij - waarbij het
belangrijk is niet na te denken - en samen gaan ze met de metro naar Central Park
waar djembé spelers samenkomen. Bij de toegang tot het underground station
wordt Tarek aangehouden door de politie en opgepakt. Zainab is overstuur, als
Walter haar over de arrestatie vertelt. Ze trekt in bij een neef in de Bronx. Walter zet zich voor Tarek, al wordt er vanuit
Connecticut druk op hem uitgeoefend om terug te komen voor een vergadering. Hij
regelt een advocaat om te zorgen dat Tarek vrij komt, maar hoort al gauw dat
hij nooit een verblijfsvergunning heeft gekregen. In de jaren voor 2001 waren
de regels minder streng.
De film krijgt een nieuwe wending als Mouna, de Palestijnse moeder
van Tarek, bij Walter aanbelt. Ze heeft al enige tijd niets van haar zoon gehoord.
Walter nodigt haar uit binnen te komen en vertelt over de arrestatie. Mouna wil
meteen naar Queens waar Tarek in de gevangenis zit, al kan ze daar als illegale
niet naar binnen. Walter gaat met haar mee. Mouna wil in New York blijven om de
zaak van haar zoon van dichtbij te kunnen volgen. Walter biedt haar de kamer
van Tarek aan, maar Mouna wil niet van hem afhankelijk zijn. Pas als Walter in
tweede instantie haar roept vanaf de trap, trekt ze bij hem in (zie foto). Een romance kan
niet uitblijven, maar toch wordt het in deze feel good movie niet al te zoet.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten