De toekomst van de flexibele arbeidskracht
Net als in de jaren zestig is er tegenwoordig een trek van
Zuid-Europeanen naar het Noorden. De werkloosheid in hun eigen landen dwingt
hen uit te wijken. Tegenlicht filmt
een stel Spaanse verpleegsters en Portugese lassers die naar Nederland komen.
De Italiaan Simone Bigi werkt hier al. Als nanotechnoloog in Eindhoven komt hij
volledig aan zijn trekken. Hij heeft zelfs een coach die zijn carrière plant,
iets wat ondenkbaar is in zijn geboorteland.
Tussen de boeiende fragmenten door is de jonge econoom Philippe
Legraine aan het woord over dit verschijnsel. Hij adviseert Barroso, president
van de Europese Commissie, en is erg positief. Er is sprake van een win win
situatie: werklozen krijgen een baan, ouderen in Noord-Europese landen krijgen,
in het geval van de verpleegsters, verzorging. Hij bestrijdt het angstbeeld dat
de barbaren aan de poort staan en banen inpikken. Veel ouderen kunnen helemaal
niet weg, jongeren komen tijdelijk en, net als in de tijd dat vrouwen gingen
werken, neemt het aantal banen met het aanbod toe.
Het gezicht van de knappe 23-jarige Spaanse verpleegster Ana Garcia
spreekt een andere taal. Ze is, na een tijdlang vruchteloos solliciteren, samen
met vier andere jonge vrouwen door het bemiddelingsbedrijf Spaininterim uitgekozen om te gaan werken in een Nederlands verpleeghuis.
Ze leren Nederlands en bespreken de huisvesting in een huurhuis voor
tweeduizend euro, hetgeen neerkomt op vierhonderd euro per persoon. Ana neemt
met weemoed afscheid van haar familie en haar stad Alicante. Ze komen aan met
Ryanair in Eindhoven en schrikken meteen van het miezerige weer. Geen zon,
grijs, geen bergen. Ook de huisvesting valt tegen. Vergeleken met de beelden op
de laptop is het klein. Er is maar één toilet, alleen beneden, en het is daarin
nog koud ook. De meiden worden door het verpleeghuis hartelijk verwelkomd.
Daarna doen ze met hun taalgids boodschappen in een supermarkt. Ana fietst vroeg
in de ochtend in het donker en in de regen vanuit Son en Breughel naar haar
werkplek. Ze loopt mee met een ervaren hulp en maakt kennis met de bewoners voor
wie ze straks gaat zorgen. Een oude mevrouw zegt dat ze een heel eind gereisd
heeft, een man die onlangs zijn vrouw verloren heeft voelt zich ontheemd. Ik
kan me niet voorstellen dat hij straks veel kwijt kan bij Ana. Ze heeft de
eerste week als erg zwaar ervaren. Ze vindt het wel weer leuk met de andere
meiden en heeft geen spijt, zegt ze tijdens het avondeten in hun huurhuis, maar
erg tevreden lijkt ze me ondanks haar vrolijke blik niet (zie foto).
De vijf Portugese lassers worden door een zetbaas verhuurd
aan een project in de Eemshaven. Ze gaan per auto op weg naar Nederland. Ze
verblijven in een mobiel hotel dat Ferdinand Görs in Delfzijl heeft neergezet.
De units zijn verplaatsbaar en kunnen gemakkelijk worden afgebroken en ergens
anders weer neergezet. ‘Tegenwoordig is alles tijdelijk,’ zegt hij, ‘dat is
toch de key van succes.’ In het hotel verblijven ook jonge Grieken die hier tijdelijk
zijn en hun bijdrage leveren aan onze samenleving. Desondanks vrezen ze dat de
Nederlanders niet op hen gesteld zijn.
Bestuurders als Philippe Legraine en ondernemers als
Ferdinand Görs profileren zich als knechten van een flexibele economische orde
waarin mensen van het ene project naar het andere gestuurd worden. Ze stappen erg
gemakkelijk over allerlei voetangels heen. Legraine stelt dat de arbeidsmarkt
gepolariseerd is: het middenkader verdwijnt, wat overblijft zijn hoog - en laag
gekwalificeerde functies. Voor de laatste groep ziet de toekomst er, ondanks
alle mooie woorden, treurig uit.
Hier
meer over deze stuitende uitzending
Geen opmerkingen:
Een reactie posten