Theaterrecensie: Arrogantjes, Provadja, Alkmaar, 16 februari 2013

Levendig spel op aangeven van het publiek

Improvisatietheater is een bijzondere tak van toneel, waarbij het hier en nu op de voorgrond staat. Een van de voordelen ervan is, zegt een speler van  Arrogantjes, dat je er niets aan hoeft voor te bereiden. Anders dan in het televisieprogramma De vloer op maakt dit gezelschap veel contact met het publiek. Meteen al komt Bart Brouwers, de presentator van deze avond, de zaal in met de vraag wie onbekend is met improvisatietheater. Degene die het tot de pauze nog niet begrijpt zal door hem persoonlijk worden bijgepraat.

De actualiteit vormt het startpunt van de voorstelling. Bart vraagt het publiek naar drie onderwerpen waarmee ze zullen openen. Ze kunnen natuurlijk niet om de asteroïde heen die op datzelfde moment langs de aarde scheert, terwijl eerder op de dag een meteoriet schade heeft aangericht in Rusland. Een mevrouw wil het natuurverschijnsel uitgebeeld zien. Ze wordt op haar wenken bedient. Jules heeft een prachtige sketch over de nationalisatie van SNS. Hij stelt zich voor dat hij het bankgebouw in Utrecht mag binnenlopen omdat de bank nu van ons allemaal is. Hij wil wel op de bovenste verdieping van het uitzicht genieten. Jacqueline uit B. op Lange D. neemt het regionale onderwerp voor haar rekening: een man uit Sint Pancras, die vergeten was dat hij zestigduizend euro op zijn autodak had gelegd, waarna zijn vrouw de volgende ochtend wegreed, zodat het geld nu spoorloos is. Die zestigduizend euro blijft de running gage van de avond, net als de fricadel op het smsje van een jongeman in de zaal.

Dat laatste is na de pauze aan de orde, als Bart de zaal heeft gevraagd wie er een boek bij zich heeft. Hij wil daar namelijk een bladzijde uit voorlezen, die spelen en daarna het vervolg lezen om te zien of de tekst aansluit bij het gespeelde. Helaas zijn er geen boeken in de zaal. Een jongeman heeft wel een e-book op zijn telefoon staan, de Engelstalige Yellow Submarine van de Beatles, waarmee de spelers een fraai spel bedenken over het drinken van thee en de Engelse standvastigheid. Na de sketch vraagt Bart of hij ook een sms op de mobiel als uitgangspunt mag nemen. De jongeman vindt het geen probleem. Bart ziet na hele korte berichten een regel met de vraag of iemand curry of mayonaise op zijn fricadel wil, hetgeen tot een sketch leidt over een stelletje dat verkering heeft en in een snackbar samenkomt.

Op de vraag of iemand in het publiek een ander kent die wat aandacht kan gebruiken, wijst een vader op zijn 16-jarige dochter Jackie. Ze gaat in op de uitnodiging naar voren te komen en vertelt dat ze na de Havo naar de toneelschool wil. Ze vindt jongens leuk die niet teveel over zichzelf praten. Ze wordt het middelpunt van een gezongen strijd om haar tussen Bart en Richard. De laatste wijst Bart erop dat hij teveel zichzelf ophemelt en hij wordt dan ook uiteindelijk door Jackie gekozen om een fricadel met haar te eten.   

Het is verbazend hoe gemakkelijk de spelers met summiere aanwijzingen tot verrassende resultaten komen. Zijn er mensen die geloven dat we het niet van tevoren bedacht hebben? vraagt Bart. Die zijn er. Daarom maken de spelers een tekst over paardenvlees waarbij ze ieder steeds één woord zeggen.

Variatie genoeg. Men zingt een meeslepend bluesnummer Natte sneeuw op grond van enkele accoorden, gevormd door voornamen uit het publiek, waarin Jacqueline tot de regel hekel aan pekel komt. Twee spelers doen een sketch met twee winterjassen uit het publiek. Bart speelt een kapper die drie personen in zijn zaak krijgt, die van tevoren door het publiek zijn gekarakteriseerd. Sterk is een aantal gedichten op grond van de onbekende term wiesiemeeting die ergens op een bedrijfsvloer gebruikt wordt. Daarin werd door de spelers gezinspeeld op w.c., we zullen zien of, in een gedicht over blinden, op wij zien. De jongeman uit het publiek die de term aanbracht wist ook niet precies wat het betekende.  

Fraai was de afsluitende musical over Stephanie. Bart vraagt vier jonge vrouwen in het midden van de zaal naar hun naam. De laatste vrouw mag zeggen wie van de andere drie de gelukkige is. Dat blijkt Stephanie, een gezinsmanager, zoals een maatschappelijk werker tegenwoordig heet. Ze vindt het leuke van haar werk dat ze een crisis kan oplossen. Verder danst ze graag salsa en wil ze een wereldreis wil maken, alleen of met een ander, daar heeft ze nog geen idee over. Arrogantjes hebben genoegen aan deze gegevens om een prachtige show te maken met een gezinscrisis die door de manager wordt bezworen door de leden elkaar te laten toezingen. Later in het vliegtuig ontmoet ze de verleidelijke salsadanser Alejandro en na een crash komt ze met hem op een bountyeiland met hagelwitte stranden waarop ze salsadansen.

Bram Brouwer op de toetsen zorgde voor de juiste ambiance, natuurlijk alles geïmproviseerd.

Hier de site met een trailer, hier een actuele backstage foto op Facebook.