Het verleden gaat niet voorbij.
Vorige week zei Jan Brokken in VPRO-Boeken dat de oorlog pas
voorbij gaat als de waarheid boven water is gekomen. In de film Qui vive,
het middenpaneel van een drieluik over een joodse familie, wordt duidelijk dat
gevoelens hardnekkig zijn en doorgegeven worden aan volgende generatie(s).
Het was niet gemakkelijk, om vanwege de vele personen die
weer op vele manieren met elkaar verwikkeld zijn, aansluiting te vinden met de
eerste film Leedvermaak, maar dat moet ook in de bioscoop even wennen
geweest zijn, want Qui vive kwam ruim tien jaar later uit dan Leedvermaak.
Gelukkig worden van tevoren de voornaamste personen nog even aan ons
voorgesteld.
Het verhaal over de zwangerschap van violiste Dory, de
eerste vrouw van Nico, wordt terugverteld door Ada, die dood op de trap ligt. Zij is de vrouw van
Simon en de moeder van Lea, die in Leedvermaak trouwde met Nico, om meteen maar enkele verwikkelingen te noemen.
We zijn in het huis van Lea en Nico. Iedereen komt daar
samen om het veertigjarig huwelijk te vieren van Ada en Simon, de ouders van
Lea. Alexander, de vroegere echtgenoot van Lea, filmt weer. Zwart, de vader van
Nico begint weer over zijn eerste vrouw die omgekomen is in Westerbork en verlaat
de woonkamer met een fles whisky om zijn verdriet in zijn eentje weg te werken.
Duifje, zijn tweede vrouw, zegt dat het jammer is dat er geen graf is waar haar
man af en toe naar toe kan gaan. Nico vertelt tegen Dory dat hij, omdat hij
geen vertrouwen heeft in een fusie, ontslag heeft genomen als directeur van het
ziekenhuis. Hij is na het diner boos op zijn vader omdat hij weer eens dronken
is. Ada spreekt met Dory over haar kind, dat door Simon verwerkt werd terwijl
zij werd opgenomen in een inrichting om haar oorlogservaringen te verwerken. Ze
is niet boos, eerder vergevensgezind of beter nog: mededogend. Lea daarentegen
is furieus.
Het is te veel om de hele soap uit te spinnen - waarin Nico
het spoor bijster raakt, Alexander inmiddels een tienjarig kind heeft met een
prostitué, vriend Hans tot ontzetting van zijn niet joodse vrouw Pien een
affaire krijgt met de joodse Annabel - , maar het is wel een fascinerende
geschiedenis die doet denken aan de filmserie Die Zweite Heimat, al
wordt daarin, af en toe met een voice over, vooral de geschiedenis van Hermann
vertelt. In Qui vive gaat het om de doorwerking van de oorlog op twee
families. Het blijkt dat de oorlog niet voorbij gaat maar alleen maar erger
wordt door alle (misplaatste) loyaliteiten, ergernissen en misverstanden.
Daarbij worden de problemen ook nog eens doorgegeven. ‘Het niet weten, zegt
Simon tegen Dory die over haar overleden vader wil horen, ‘daar komt het op
aan.’
Ada vertelt ons, nog steeds dood op de trap, dat Lea bij
Simon ging wonen, dat ze een goede verstandhouding kreeg met het zoontje van
Dory en dat Alexander ook overleden is
Ik moet maar gauw het laatste deel Happy end bekijken
nu het verhaal nog in mijn hoofd zit. Wellicht komt het allemaal nog
goed.
Het scenario van Qui vive werd geschreven door Judith
Herzberg en werd eerder als Rijgdraad op het toneel opgevoerd. Het moet een
hele klus zijn geweest om alle draden uit elkaar te houden. Vandaag krijgt
Judith Herzberg met een mooie verzameling gedichten aandacht in Trouw.
De trailer helaas niet gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten