Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 6 februari 2013

De Paardenjongen (2009), documentaire van Michel O. Scott


Met een autistische zoon door Mongolië

Rowan is de zoon van de Britse paardentrainer en journalist Rupert Isaacson en de Californische psychologe Kristin Nelly. De twee ontmoetten elkaar eerder in India en voelden zich, ondanks hun verschillen, meteen tot elkaar aangetrokken. Ze reisden de wereld rond voor ze neerstreken in Elgin, Texas. Daar kregen ze Rowan, die in april 2004 op tweeënhalfjarige leeftijd als autistisch gediagnosticeerd werd, hetgeen een zware klap voor hen was.

In de documentaire komen deskundigen aan het woord die het begrip autisme duiden als een stoornis in de informatie-verwerking of als een gebrek, waardoor de sociale interactie moeizaam verloopt. In ieder geval gaat hem om een complexe stoornis, zoals we bij Rowan ook zien, die in zijn broek poept en af en toe vreselijke driftbuien heeft. Af en toe wordt teruggeschakeld naar Elgin. Rowan heeft een sterke band met dieren. Hij weet ze met vier jaar al feilloos te categoriseren. Ouders van autisten hebben het moeilijk zegt een gezinstherapeute. Ze moeten een rouwproces doorlopen om met de stoornis om te kunnen gaan. 

Hij wordt rustig als zijn vader hem, na vele andere beproefde middelen, op het paard Betsy zet. Omdat Rupert als journalist onderzoek heeft gedaan naar sjamanisme, besluit hij tot een gezinsreis naar een gebied waar sjamanisme en paarden samen voorkomen: Mongolië. Hij wil daar rondreizen per paard langs verschillende sjamanen. Kirstin is sceptisch, maar geeft het plan de voordeel van de twijfel. Rowan is inmiddels vier jaar oud.  

De verpauperde stad Ulanbaatar valt tegen. Ze komen meteen terecht in een sjamanistische sessie waarbij Kirstin hoort dat de gestoorde geest van haar grootmoeder Rowan in zijn greep heeft. Kirstin moet haar onderlijf wassen en daarna slaat men de zieke geest er letterlijk uit. Dat het gaat regenen is een goed teken. Het is ontroerend om te zien, hoe steunend de ouders met elkaar omgaan. Rowan vertoont nog geen tekenen van herstel maar speelt wel met de sjamanen en met Tomoo, het zoontje van de gids Tulga, die daarom ook mee op reis gaat. 

Onder leiding van Tulga stappen ze in een busje naar het nomadenkamp waar de paarden klaar staan waarop ze hun trektocht zullen ondernemen. Helaas is Rowan bij aankomst niet blij. Hij krijgt voorop bij zijn vader een driftbui. Samen met zijn moeder reist Rowan verder in het busje. Rupert moet zijn verwachtingen bijstellen. Hij vraagt zich af of Rowan ooit zelfstandig zal kunnen paardrijden. Kirstin droomt dat haar grootmoeder Rowan losliet, maar wordt nog steeds niet goed van de stinkende poepbroeken, die Rowan produceert.

Tot slotte komen ze bij hun eindbestemming: het rendierenvolk Dukha aan de Russische grens. Ze moeten met een paard een pas over, maar gelukkig verzet Rowan zich niet. Hij zit later zelf op een rendier en krijgt een behandeling van de sjamaan Ghoste, die zegt dat Rowan een sjamaan zou kunnen worden, want veelal hebben die een neurologische ziekte achter de rug. In ieder geval blijkt de incontinentie van Rowan tot vreugde van de ouders opgelost. Rowan poept hurkend en doet het later ook op de wc. Hij speelt ook met andere kinderen. Rupert is dankbaar.  

Twee weken na de reis rijdt Rowan tot vreugde van Rupert Betsy naar de stal. Kirstin is blij met haar toegenomen vrijheid. Een deskundige bepleit een vriendelijker houding van de maatschappij ten opzichte van autisten. Tegenwoordig leidt Rupert een paardenschool voor kinderen met een psychische stoornis. Hij relativeert het succesverhaal door te zeggen dat Rowan weliswaar de negatieve symptomen kwijt is, maar nog altijd autistisch is. 

Mooi is de verstilde muziek van Antony and the Johnsons tijdens de reis door Mongolië.

Hier de Amerikaanse trailer van The Horse Boy, zoals de documentaire in het Engels heet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten