Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 13 februari 2013

Give us the money (2012), documentaire van Bosse Lindquist


Goedwilllende popmuzikanten verstrikt in politiek

Hoe verander je de wereld? De popsterren Bob Geldof en Bono werden geschokt door de beelden van de honger in Ethiopië in het najaar van 1984, veroorzaakt door droogte en oorlog. Ze namen een plaat op, organiseerden twee popconcerten en haalden daarmee bijna vier miljard euro - of waren het dollars - op. Ook was er kritiek. Zwarte activisten spraken over de arrogantie van de blanken en verweten hen een gebrek aan blijvende resultaten.

In de documentaire wordt het hele proces gevolgd dat de muzikanten doormaakten vanaf hun woede over de hongerbeelden uit Ethiopië. Het Westen vormde het probleem, ontdekte Bono na de eerste muzikale activiteiten. Ethiopië moest meer terugbetalen aan het westen dan het binnenkreeg.

Bob Geldof wilde doorgaan met actievoeren. The cult of celebrity is a currency, stelde hij. Tijdens de uitreiking van de Brit Awards kreeg hij het publiek mee. Bono bezorgde de paus zijn zonnebril en ging op bezoek bij zijn oude vriend Clinton. Hij riep hem op de schulden kwijt te schelden van de arme landen. Clinton volgde zijn advies op. Bono had zich echter niet gerealiseerd dat de president niet de macht had in de Verenigde Staten. Het Congres lag dwars. Men kwam uit op halvering van de schulden.

Terwijl men op Trafalgar Square feest vierde, was men in Afrika niet enthousiast. Ook de halvering was nog een veel te zware last. De schuld hing als een molensteen om hun hals. De popsterren schakelen geldschieters als Bill Gates en Soros in en begonnen te lobbyen. Afrikaanse activisten voelden zich voor de voeten gelopen. Inmiddels vormde Aids een nieuwe bedreiging. De nieuwe president Bush deed daar, onder invloed van de conservatieven, niets tegen.  

Bono en Geldof palmden de aartsconservatieve senator Jessie Helms in tijdens een concert. Samen met hem stonden ze op het podium. De senator was zeer onder de indruk. Hij zag wuivende korenvelden voor zich en herzag zijn mening. Bono ging naar Bush, gaf hem een bijbel en praatte vooral over het geloof (zie foto). Bush gaf in de volgende State of the Union geld voor aidsbestrijding maar kondigde meteen de oorlog in Irak aan.

Muzikanten verstrikt in het web van de politiek, zo zou je dit initiatief ook kunnen typeren. De nieuwe actie Make poverty history sloeg buiten Engeland niet aan. Tijdens Live 8 werd door Madonna de jonge vrouw Birhan Wolhu opgevoerd dat in 1984 vaak op de televisiebeelden te zien was. Ze was ternauwernood aan de dood ontsnapt. Tijdens een bijeenkomst van de G8 was ook de corrupte president van Ethiopië aanwezig. De leiders beloofden kwijtscheldingen van de schulden en verdubbeling van de ontwikkelingshulp maar trokken die beloften later weer in.

De impact van de welwillende acties van Bono en Geldof is onduidelijk, al hebben ze wel iets verbeterd aan de armoede in Afrika. De documentaire maakt duidelijk dat de rijken niet gemakkelijk hun machtige posities opgeven. Het is trekken en sleuren en dan nog verzandt men gemakkelijk in het moeras. Het economische systeem moet veranderd om echte resultaten te bereiken. Inmiddels weten de Afrikanen zelf wel wat ze willen. Bono trekt zich graag terug uit de actiewereld. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten