Iran is meestal in het nieuws vanwege de onbarmhartige
islamitische leefregels en de wrede manier waarop de bevolking onderdrukt
wordt. Toch bestaat er ook nog humor, bijvoorbeeld in President Mir Qanbar,
een subtiele mengeling tussen documentaire en film. De scheidslijn daartussen
is dun, maar dat geldt vaak ook voor de grens tussen fictie en werkelijkheid.
Het is boeiend in dat tussengebied meegenomen te worden en dat gebeurt in President
Mir Qanbar ook.
Mir Qanbar is een gepensioneerde moslim met witte baard en
groene muts. Hij was ooit ambtenaar op het ministerie van Binnenlandse Zaken en
heeft al drie keer een poging gedaan om president van Iran worden. Hoewel zijn
resultaten bar slecht waren, doet hij opnieuw mee aan de
parlementsverkiezingen. Daartoe reist hij rond op zijn fiets met een megafoon
aan het stuur en een fiere rode vlag aan zijn achterwiel het land door. Zijn
trouwe helper Seifollah zit op een paard en wagen. Hij is vanwege zijn
spastische handen voorbestemd om minister van Gezondheid te worden. In die
hoedanigheid moet hij van Mir zorgen voor een pensioen voor alle gehandicapten.
In het begin zien we van veraf een zandweg, waarop een wagen
met een filmcrew Mir en zijn helper filmen. Mir helpt een fietser die ten val
is gekomen maar niets van de aankomende politicus wil weten. Vervolgens wordt
Mir geïnterviewd in zijn huis. Voor de gelegenheid heeft hij een net wit jasje
aangetrokken (zie foto). Hij beantwoordt keurig de vragen door de journalist aan hem
gesteld. Na zijn uitverkiezing zal hij naar het parlement gaan om hun
vertrouwen te vragen. Hij wil voorkomen dat hij vermoord wordt maar zal zich
wel onder de mensen begeven. Zijn vrouw keurt zijn plannen goed, maar andere
familieleden hebben hun bedenkingen. Als ze na elkaar hun zegje doen, heeft Mir
de vingers stevig in zijn oren.
We volgen Mir en zijn helper door het noorden van Iran. Mir
praat met een geitenhoeder over modelboerderijen die hij in het dorre land wil
inrichten, een schaapsherder en een akkerbouwer, die kunstmest wil. Een
houthakker stemt altijd op de winnende kandidaat.
Seifollah biedt soldaten een folder aan en helpt een oude
man op zijn wagen die naar zijn broer gaat. Even later komt Mir hem achterop.
Hij zit achterop een motor omdat zijn fiets een lekke band had. Seifollah
bespreekt tijdens het eten dat hij liever niet naar en dorp gaat waar een
meisje hem ooit heeft afgewezen. Mir zegt dat hij zuinig moet zijn met de folders.
Mir vertelt ons dat een treinconducteur niet kon geloven dat een
presidentskandidaat zelf zijn brood en kaas meenam.
Mir wil niet dat leuzen tegen hem overgeschilderd worden.
Ook negatieve berichtgeving komt zijn bekendheid ten goede. Inmiddels volgt hij
ook colleges. Dat is een noodzaak om president te kunnen worden. Wellicht heeft
hij over een jaar zijn bachelor diploma.
Ondanks zijn weinig inspirerende islamitische programma,
worden Mir en zijn helper steeds sympathieker. Hun amateurisme is hartverwarmend.
Ook van de filmmaker. Af en toe wordt ook de cameraman of de microfoon in beeld
gebracht. Hoewel de resultaten altijd bedroevend waren, vindt Mir dat hij op de
goede weg is. Hij stemt altijd op zichzelf en gaat vooruit. Hij blijft zelfs
optimistisch als hij wordt benoemd tot chef de bureau tijdens het vrijdaggebed.
In die hoedanigheid brengt hij thee rond. Dat mag gefilmd. Hij blijft zichzelf,
voortploeterend over de velden samen met zijn knecht, vechtend tegen de werkelijkheid
als Don Quichot en Sancho Panchez.
Helaas geen trailer gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten