Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 februari 2013

Filmrecensie: President Mir Qanbar (2005), Mohammad Shirvani


Don Quichot en Sancho Panchez in Iran

Iran is meestal in het nieuws vanwege de onbarmhartige islamitische leefregels en de wrede manier waarop de bevolking onderdrukt wordt. Toch bestaat er ook nog humor, bijvoorbeeld in President Mir Qanbar, een subtiele mengeling tussen documentaire en film. De scheidslijn daartussen is dun, maar dat geldt vaak ook voor de grens tussen fictie en werkelijkheid. Het is boeiend in dat tussengebied meegenomen te worden en dat gebeurt in President Mir Qanbar ook.

Mir Qanbar is een gepensioneerde moslim met witte baard en groene muts. Hij was ooit ambtenaar op het ministerie van Binnenlandse Zaken en heeft al drie keer een poging gedaan om president van Iran worden. Hoewel zijn resultaten bar slecht waren, doet hij opnieuw mee aan de parlementsverkiezingen. Daartoe reist hij rond op zijn fiets met een megafoon aan het stuur en een fiere rode vlag aan zijn achterwiel het land door. Zijn trouwe helper Seifollah zit op een paard en wagen. Hij is vanwege zijn spastische handen voorbestemd om minister van Gezondheid te worden. In die hoedanigheid moet hij van Mir zorgen voor een pensioen voor alle gehandicapten.

In het begin zien we van veraf een zandweg, waarop een wagen met een filmcrew Mir en zijn helper filmen. Mir helpt een fietser die ten val is gekomen maar niets van de aankomende politicus wil weten. Vervolgens wordt Mir geïnterviewd in zijn huis. Voor de gelegenheid heeft hij een net wit jasje aangetrokken (zie foto). Hij beantwoordt keurig de vragen door de journalist aan hem gesteld. Na zijn uitverkiezing zal hij naar het parlement gaan om hun vertrouwen te vragen. Hij wil voorkomen dat hij vermoord wordt maar zal zich wel onder de mensen begeven. Zijn vrouw keurt zijn plannen goed, maar andere familieleden hebben hun bedenkingen. Als ze na elkaar hun zegje doen, heeft Mir de vingers stevig in zijn oren. 

We volgen Mir en zijn helper door het noorden van Iran. Mir praat met een geitenhoeder over modelboerderijen die hij in het dorre land wil inrichten, een schaapsherder en een akkerbouwer, die kunstmest wil. Een houthakker stemt altijd op de winnende kandidaat.
Seifollah biedt soldaten een folder aan en helpt een oude man op zijn wagen die naar zijn broer gaat. Even later komt Mir hem achterop. Hij zit achterop een motor omdat zijn fiets een lekke band had. Seifollah bespreekt tijdens het eten dat hij liever niet naar en dorp gaat waar een meisje hem ooit heeft afgewezen. Mir zegt dat hij zuinig moet zijn met de folders. Mir vertelt ons dat een treinconducteur niet kon geloven dat een presidentskandidaat zelf zijn brood en kaas meenam. 

Mir wil niet dat leuzen tegen hem overgeschilderd worden. Ook negatieve berichtgeving komt zijn bekendheid ten goede. Inmiddels volgt hij ook colleges. Dat is een noodzaak om president te kunnen worden. Wellicht heeft hij over een jaar zijn bachelor diploma.

Ondanks zijn weinig inspirerende islamitische programma, worden Mir en zijn helper steeds sympathieker. Hun amateurisme is hartverwarmend. Ook van de filmmaker. Af en toe wordt ook de cameraman of de microfoon in beeld gebracht. Hoewel de resultaten altijd bedroevend waren, vindt Mir dat hij op de goede weg is. Hij stemt altijd op zichzelf en gaat vooruit. Hij blijft zelfs optimistisch als hij wordt benoemd tot chef de bureau tijdens het vrijdaggebed. In die hoedanigheid brengt hij thee rond. Dat mag gefilmd. Hij blijft zichzelf, voortploeterend over de velden samen met zijn knecht, vechtend tegen de werkelijkheid als Don Quichot en Sancho Panchez.

Helaas geen trailer gevonden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten