Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 8 februari 2013

Filmrecensie: Precious (2009), Lee Daniels


Zwaar misbruikte dochter kiest eindelijk voor zichzelf

Hoe te overleven als je zestien jaar oud bent, door je ouders bent verwaarloosd, mishandeld, verkracht en voor de tweede keer zwanger bent? Het is 1987. De zwarte Claireece Jones - met als tweede naam Precious - woont met haar moeder in Harlem en wordt behalve door haar ook gepest op straat. Ze heeft alleen een leraar die haar bemoedigt maar hij kan haar, vanwege haar zwangerschap, niet op school houden. De rector wil met haar moeder praten over de situatie, maar dat zal niet lukken, weet Claireece. De moeder zit voor de televisie, eet wat haar dochter haar voorschotelt, tenminste als het haar aanstaan en zelfs dan kan Claireece een stortvloed aan scheldwoorden of zelfs een asbak of een glas naar haar hoofd krijgen.

Om staande te blijven stelt Claireece zit voor dat ze een ster is op muziekgebied en in de spotlights voor een groot publiek zingt. Soms ziet ze zichzelf in de spiegel als een gewoon blank meisje in plaats van een zwarte dikzak of ze slaat haar fotoalbum open en fantaseert dat de foto’s, zoals van haar leraar, haar bemoedigen. Ze kijkt ook wel thuis naar een film en zichzelf ziet, terwijl haar moeder haar vriendelijk eten voorzet. 

De rector belt aan, maar de deur gaat niet open. De moeder vreest een controle van de sociale dienst. Door de intercom noemt de rector de naam van een school die geschikter is voor Claireece. Die is gevestigd op de elfde verdieping van een torenflat en heet Each one – teach one. Aanvankelijk komt ze niet binnen omdat ze geen papieren van haar oude school heeft. Omdat ze spijbelt krijgt ze geen uitkering. Omdat ze honger heeft bestelt ze een emmer kip in een fastfoodrestaurant en rent ermee de deur uit.

Claireece komt in een klein klasje pubermeisjes dat begeleidt wordt door juf Blu Rain die erg betrokken is bij haar leerlingen. Ze moeten allemaal zeggen waar ze goed in zijn. Claireece weet eerst niets te bedenken, maar zegt dan dat ze goed kan koken, want dat doet ze dagelijks voor haar moeder. Juf Blu Rain zet een alfabetiseringsprogramma in en laat de meisjes in een dagboek schrijven en daaruit voor de klas voorlezen.

Haar moeder zendt haar naar de sociale dienst om hun uitkering veilig te stellen. Medewerkster Weiss (een mooie rol van Mariah Carey) wil alles weten van de persoonlijke toestand van Claireece: ze vertelt over haar vader die al eerder een kind met het syndroom van Down bij haar maakte, dat door haar grootmoeder wordt opgevoed.

Als Claireece bevallen is van Abdul communiceert ze met de juf aan de hand van haar dagboek. Claireece wil haar kind dit keer houden. Blu Rain probeert haar te ondersteunen, maar als Claireece met de baby thuiskomt is het meteen weer hommeles. Moeder voelt zich door haar dochter in de steek gelaten en gooit haar een televisietoestel na. Claireece ondernacht in de school. Blu Rain probeert opvang te regelen.

Als ze eenmaal in het opvangtehuis is komt haar moeder op bezoek en vertelt dat haar vader aan Aids overleden is. Claireece is aangeslagen, maar Blu Rain houdt haar voor dat de baby van haar houdt en zij ook. De moeder wil mee naar de sociale dienst. Daar bekent ze haar wandaden. Claireece heeft met haar te doen, maar wil niet meer terug naar huis. It took a long time, aldus de soundtrack.

Door de film heen horen we het commentaar van Precious. Helaas is ze niet zo goed te verstaan, maar haar verhaal komt wel binnen door de harde soulmuziek, de heftige beelden en het goede acteerwerk. Precious is een bewerking van de roman Push (1996) van Sapphire, een pseudoniem van Ramona Lofton.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten