Onvergetelijk document over de verhouding tussen ouderen en
kinderen
Het is alweer bijna veertig jaar geleden dat Cria Cuervos
voor het eerst vertoond werd, maar nog steeds spat de schoonheid eraf van, niet
in de laatste plaats door de serieuze blikken van de kinderen Irene, Maite en
vooral de achtjarige hoofdpersoon Ana (Ana Torrent). Zij zijn de dochters van
Anselmo, een Spaans legerofficier in de tijd van Franco en Maria, een
getalenteerd maar niet praktiserend pianiste. Maria is aan het begin van de
film al overleden, maar maakt af en toe als goede fee haar opwachting.
De eigenzinnige Ana loopt in het donker in het ouderlijk
huis loopt om de zaken te regelen. Ze ziet in het begin van de film dat Amelia,
de vrouw van een vriend van haar vader, uit zijn slaapkamer komt. Niet veel
later blijkt ook de vader dood. Ana doet de afwas. Haar moeder stuurt haar naar
bed.
Een van de mooie kanten aan de film is dit soort flashbacks
naadloos in het verhaal zijn geweven. Na de eerste scène stuurt Maria haar naar
bed. Als de huishoudster Rosa de volgende ochtend het haar kamt van Ana, komt
Maria weer in beeld (zie foto) en bijt Ana liefdevol in de nek.
Fraai is het tegenwicht dat de hekserige Paulina biedt, de
zus van Maria, die de opvoeding samen met Rosa ter hand neemt. Ze is streng,
maar ook weer toegeeflijk. Als de meisjes zich hebben verkleed en opgemaakt en
de vroegere verhouding tussen hun ouders naspelen, blijft ze rustig bij
binnenkomst in de kamer. Rosa staat dichter bij de meisjes. Ze vertelt Ana, die
haar emoties afreageert op haar pop, hoe ze die na het drinken moet vasthouden
en laat zelfs haar grote borsten zien.
De dood is altijd nabij. Ana heeft er het nodige mee uit te
staan. Ze heeft de echtelijke ruzies van dichtbij meegemaakt, heeft haar moeder
horen zeggen dat ze dood wilde, vraagt haar oma of ze dood wil, haar cavia gaat
dood, ze wenst haar tante dood en wil zelf ook dood. Het is bijna zichtbaar wat
er in dat kleine kopje van Ana allemaal rondgaat.
Het onderwerp is tijdloos: de verhouding tussen kinderen en
volwassenen, waarbij kinderen niet de onschuldige onwetende partij zijn maar
met hun gevoelige antennes prima begrijpen wat zich in hun huiselijke omgeving
afspeelt.
De oudere Ana spreekt de kijker toe, de eerste keer over een
pot met wit poeder dat ze van haar moeder moest weggooien, maar dat ze altijd
bewaard heeft en waarvan ze vermoed dat zeer dodelijk rattengif is, dat haar de
macht geeft in te grijpen zoals het haar goeddunkt. Soms spreekt de oudere Ana
de kijker ook toe in een voice-over. Een mooie dubbelrol van Geraldine Chaplin,
die ook de moeder speelt.
Fraai zijn de beelden, van de grote gele kippenpoten in de
koelkast, de oude foto´s aan de muur, de stille oma in haar rolstoel, het verbond
tussen de meisjes, hun plooirokjes en coltruitjes, maar daarenboven de
weemoedige sfeer, die met pianoklanken wordt opgeroepen en die met het vrolijke
lied Porque tu vas verzacht en tegelijk opgeheven wordt.
Cria cuervos onttrekt zich uiteindelijk aan een
beschrijving. Het geheel is meer dan een verhaal. Het zijn de blikken, de
kleding, de beelden die samen voor een onvergetelijk menselijk document zorgen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten