Balancerend op de grens tussen spel en werkelijkheid
Seks trekt, zo blijkt maar weer uit de bomvolle kleine theaterzaal.
De acteurs Leopold Witte en Geert Lageveen controleren zelf de kaartjes, wijzen
de laatste binnenkomers op lege plekken en doen zelf het licht. Het is alsof ze
een toneelstukje gaan doen, zoals kinderen dat doen, door buurtgenootjes uit te
nodigen om naar hun kunstjes te komen kijken.
Ze zitten tijdens de voorstelling, die een uitbreiding is
van de lunchpauzevoorstelling uit 2011, op kale stoelen met een pick-up en veel
platen en plaatjes naast zich en ze bestoken elkaar met de mooiste nummers uit hun
jeugd, waarbij Geert weer helemaal loskomt bij Je t’aime, moi non plus. De voorstelling is een soort
jeugdsentiment. En dan over hun amoureuze ervaringen.
Stella de Graaf uit Zutphen is de rode draad in het
programma. Geert zette een advertentie waarin hij, onder geheimhouding, vroeg naar
de seksuele ervaringen van mensen. Stella was van hun eigen leeftijd en stuurde
herhaaldelijk openhartige brieven, waarvan de inhoud op het toneel uit de
doeken wordt gedaan. Zo ziet Stella eens een soort slak op het been van haar slapende neef en gaat ze op zeventienjarige leeftijd met een stel
vriendinnen naar Frankrijk en wordt als laatste ontmaagd, niet tot haar
plezier, maar daarna hoorde ze er wel meer bij.
Leopold en Geert spelen hun rollen heel naturel. Ze zijn
getrouwd, hebben twee kinderen en noemen elkaar bij de voornaam. Ze balanceren knap
op de grens van spel en werkelijkheid. Leopold trekt vrouwenschoenen aan en
danst met de verlegen kleine Geert, waarbij hij die probeert te bewegen diens
hand op zijn bil te leggen. Leopold doet een sterke sketch over een dwingend gesprek
met zijn veertienjarige dochter over Sex and the city, waarbij zij hem tot zwijgen dwingt. Soms leiden de verhalen tot
een diepe stilte in de zaal, zoals een verhaal over een vrouw die haar gezin
verliet voor de seks met een ander en haar kinderen die daar ziek van werden. Of
als het publiek wordt gevraagd na te denken waaraan men dacht tijdens de
laatste vrijpartij.
Leopold en Geert zetten elkaar aan tot bekentenissen. Zo wil
Leopold van Geert weten hoe die zich dan vroeger op de dansvloer bewoog (zie foto), maar de
mannen zijn ook elkaars tegenstrevers. Geert kan geen genoeg krijgen van de
seks, terwijl Leopold vindt dat geluk niet afhankelijk is van de hoeveelheid. Geert
wordt tijdens het boodschappen doen afgeleid door mooie vrouwen in zijn buurt en
komt terecht in een tippelzone met de verkeerde inkopen. Hij is ook de man van de cijfers en de
onderzoeken, zoals het Amerikaanse dat 237 redenen voor seks onderscheidde.
Leopold heeft alleen fantasieën over zijn eigen vrouw. Hij vertelt over een
vriend die het al acht maanden niet heeft gedaan. Geert kan niet geloven dat de
partners nog bij elkaar zijn. Leopold moet schuldbewust toegeven dat dat wel zo
is.
Na de laatste brief van Stella, voorgelezen door Leopold,
waarin ze zegt dat de brieven haar geholpen hebben haar leven meer op orde te
krijgen, vertelt Leopold dat hij zelf wel gelukkig is. Zie daar een gelukkige
man, zegt Geert wat cynisch, voordat hij wegloopt om een video met slakkenseks
aan te zetten. Waarmee het einde en het antwoord naar het belang van seks voor het menselijk geluk open
blijft.
Laura van Dolron deed de dramaturgie en zal, hoewel het moeite
moet hebben gekost hen in het gareel te houden, ervan genoten hebben om met
deze zorgzame maar eigenwijze mannen te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten