Grof en gevoelig zoals vanouds.
Theo Maassen begint in het Koninklijke Carré nogal druk en
gehaast over Willem Friso die niet meer zou bijkomen van een grap die hij dus
niet maakt. Hij gaat verder met het verzoek om de mobiele telefoons uitzetten
zodat men niet, zoals eerder gebeurde, gaat opzoeken of de feiten die hij noemt
wel kloppen. Zijn drukte wordt geaccentueerd door de losse camera. die ook nog
eens sterk op Maassen inzoomt. Het duurt enige tijd tot de rust en het Toon
Hermans-achtige zelfvertrouwen in Maassen zijn teruggekeerd.
Duidelijk is dat in de pauze, die, tot hilariteit van het
publiek, alleen voor hemzelf geldt. Maassen zet zich aan een schoolbankje, het
enige attribuut op het toneel dat verder bestaat uit een abstract scherm op de
achtergrond in wisselende kleuren. Hij eet een banaan en begint over zijn
gezinnetje, dat een zware last in zijn leven is, vooral op een dag als deze,
waarop zijn vriendin werkt en hij de zorg voor hun dochtertje heeft. Oppassen
noemt hij het, maar dat vindt zijn vriendin geen goede term. Voor hem zelf is
het een taakstraf.
Voor de pauze heeft hij al bekend dat een gezin dusdanig
zwaar is dat hij het optreden als een avondje uit beleeft. Maassen zit in een
moeilijke periode. Zijn leeftijd, vijfenveertig, voelt meer als een schoenmaat.
Alles in inmiddels definitief in zijn leven. Na de moeilijke periode 14 – 18 is
de tijd tussen 40 en 45 een tweede rampperiode. Hij maakt niets meer mee. Hij
kijkt naar voetbal in plaats van het zelf te doen en porno in plaats van zelf
op seksueel gebied actief te zijn. Het brengt hem erop dat we primaten zijn,
maar dan zonder botje in onze penis. Hij geeft wel een advies om het in bed
leuker te maken.
Naast alle grove taal, waar het publiek soms hoorbaar moeite
mee heeft, probeert Maassen te zeggen waar het op staat. Hij verwoordt de
tijdgeest, waarin Nederland is verslonsd, ge-Volendam-iseerd en politici de
bevolking alleen nog nachtmerriescenario’s voorhouden in plaats van een
duidelijk en hoopvol verhaal te vertellen. Hij richt zijn boog op de PVV. De
partij is in Limburg het grootst hoewel men daar toch moet weten hoe het is om
de landstaal niet te spreken.
Er is niks, stelt hij vast. Apple heeft ons verleid tot
speeltjes die geen enkele inhoud hebben. Een kwart van de wereldbevolking heeft
honger. Laatst hebben ze de miljardste in Burkino Fasso bij gebrek aan voedsel,
maar in het zonnetje gezet. De stapel kinderen die op 9/11 in Afrika stierf is
hoger dan de Twin Towers op elkaar gestapeld. We kunnen erg goed tegen onrecht.
Alles is verkeerd om: niet de spaarzame Fair Trade producten moeten aandacht
krijgen, maar al die andere producten die gemaakt zijn over de ruggen van
werknemers in arme landen.
Na zijn pauze begint hij weer over zijn gezinnetje, over de
moeilijkheid om een maillot aan te krijgen bij zijn dochter en zijn waardering
in dat verband voor pedofielen. Kinderporno is trouwens niets voor kinderen, zo
heeft hij vastgesteld. Verder gaat hij weer door op de maatschappelijke crisis,
die niet door de politiek opgelost kan worden. Hij zou de oplossing wel weten
en is bereid daarvoor het badmintonnen op de maandagavond op te geven. Hij zou
veel omdraaien. Autogordels en brommerhelmen verbieden, waardoor men vanzelf
voorzichtiger gaat rijden. Daarnaast zou hij veel groepen het land uitsturen,
te beginnen met de koninklijke familie. Ook de mooie Maxima, die gevallen is
voor de status van Willem Alexander die anders gewoon een filiaalhouder van
Jamin was geweest. Naast alle PVV-ers kunnen ook alle godsdienstige groepen
vertrekken, waaronder de joden vanwege de besnijdenis en de hindoes vanwege hun
hindoeïsme.
Het draait er natuurlijk opuit dat Maassen zich realiseert
dat uiteindelijk alleen zijn eigen gezinnetje deugt en dat dat de oplossing
niet kan zijn. Het zou goed zijn te erkennen dat we gewoon niet weten hoe het
moet en - in een Toon Hermans-achtige afsluiting - dat we ons weer verwonderen
over ons bestaan. Grof en gevoelig, een show van Maassen zoals vanouds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten