Het ware zelf is een fascinerend onderwerp dat door veel
spirituele zoekers wordt bestudeerd en waar met nog meer verlangen naar wordt
uitgezien. Regelmatig worden er swami’s en guru’s uit het oosten ingevlogen om
dit verlangen te bestendigen. Vikram Ghandi uit New Jersey, telg uit een
hindoestaans gezin, vroeg zich af of dat ware zelf een illusie was en waagde
zich aan een boeiend experiment, dat hem niet zo gemakkelijk meer losliet.
Als kind twijfelde hij aan het geloof, maar de rust die hij
bij zijn oma zag intrigeerde hem. Tijdens zijn studie vond hij geen antwoord op
zijn vragen. De yoga had zich inmiddels tot een industrie ontwikkeld in de
Verenigde Staten. Zijn de optredende swami’s en guru’s oplichters? Hoe kom je
daar achter?
Om zijn vraag te onderzoeken besloot hij zelf guru te
worden. Charisma heeft hij genoeg. Hij kweekte een lange zwarte baard, bedacht
een mantra, verzon losmaakoefeningen, meldde zich aan bij een yoga studio en
kreeg vanzelf geïnteresseerden op zijn dak. Om niet tegen de lamp te lopen
vestigde hij zich als Sri Kuramé in Phoenix, Arizona in een studio met zwembad
en liet zich assisteren door de knappe Purva Bedi en Kirsten Calgaro, die
reclame voor hem maakten op een markt.
Hij spreekt een groep toegewijde volgelingen toe in een
gebrekkig maar schattig Engels over het leven in vermomming. Toby is advocaat
voor ter dood veroordeelden, de alleenstaande moeder Kimberley is veel te dik
en vindt het moeilijk van zichzelf te houden, Molly weet niet wat ze met haar
leven moet maar wil zeker niet in een kantoor werken. She wants to go with the flow, zegt ze. Kumaré stelt haar voor een ideaal ik
te creëren bij wie ze haar zorgen kan achterlaten. Er zijn ook enkele mannen
bij die, ontevreden met hun leven, zich graag een nieuwe identiteit laten
aanmeten.
Kumaré doet met hen, door hem verzonnen, blauwe licht
meditaties en voelt die bij zichzelf binnenkomen. Een yogalerares ervaart die
als krachtig. Zij zal er in haar eigen praktijk mee door gaan, zegt ze, zelfs
als Kumaré een illusie zal blijken te zijn, zoals de guru voorzichtig oppert.
Kumaré spreekt over een spiegelfilosofie waarbij het draait om identiteit en
het overdragen ervan. Vikram gelooft daarin en wil dat uitdragen. De groep
oefent op een berg dat ze geen guru nodig hebben, maar die in zichzelf kunnen
aanspreken. Het is een truc, zegt Vikram, om mensen te laten inzien dat het
geluk in henzelf ligt. Hij neemt veel tijd voor zijn discipelen, bezoekt hen
thuis en heeft veel aandacht voor hun problemen.
Langzaamaan komt de dag van de onthulling van het ware ik in
zicht. De groep werkt in de tuin en zingt mantra’s als voorbereiding op de
onthulling van het ware ik. Hoe zou de groep reageren als Kumaré hen vertelde
dat hij zelf een vermomming was? Zouden ze erg boos zijn? Als hij tegenover de
groep rond het zwembad zit, durft hij zijn identiteit niet prijs te geven. ‘Ik
ben niet degene die jullie denken dat ik ben,’ zegt hij, maar verder komt hij
niet. Vikram voelt zich meer verbonden met Kumaré dan hij zelf dacht.
Hij vertrekt naar New York. In Phoenix is men nog steeds in
zijn ban. Toby is hem dankbaar, Kimberley is afgevallen en Molly is verliefd op
hem. Kumaré belt met hen, scheert zijn baard af en reist terug. Als de groep
een video met een lezing van Kumaré bekeken heeft, komt Vikram in levende lijve
in een gewoon pak binnen. De verbazing is op de gezichten van de deelnemers af
te lezen. Hij maakt zichzelf bekend en krijgt applaus. Van boosheid geen spoor.
Molly valt hem in de armen.
Geloof begint als een experiment en eindigt als een
ervaring. Met dit motto van William Inge begint deze kunstig gemaakte
documentaire, waarin op een knappe manier dit heikele onderwerp wordt belicht
en waarin duidelijk wordt dat de tegenstelling tussen guru en volgeling - of
tussen zelf en ik - niet zo zwart wit is als het lijkt.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten