Mensen in plaats van dossiers
Kees Vlaanderen heeft van de Belgische overheid toestemming
gekregen een kijkje te nemen in het Belgische Sint Gillis Waas, dichtbij de
Nederlandse grens, waar men op een humane manier uitgeprocedeerde asielzoekers
met kinderen voor hun uitwijzing opvangt. De illegale gezinnen kunnen terecht
in terugkeerhuizen, waar terugkeercoaches de gezinnen begeleiden tot de
uitzetting een feit is. De basaal ingerichte huizen hebben geen televisie of
internet, maar de deuren staan open en de kinderen kunnen naar school.
De coaches Tinne Jansen (rechts op de foto) en Eve Rondou (links) werken voor de
vreemdelingendienst maar gaan wel een vertrouwensrelatie aan met de bewoners
van de huizen. Tinne zegt dat men geacht worden alles zelf te doen, maar zelf
zijn ze niet te beroerd om een nieuwe lamp in een plafonnière te draaien. Het
gaat niet om ons, zegt Tinne later, maar om de cliënten, die vaak binnenkomen
met veel spanning over de uitzetting. De realiteit daarvan dringt daar pas
door, voegt Eve daaraan toe.
Op nummer 75 woont een Albanees gezin. De vader is door
onbekenden vermoord in Albanië. De moeder is overstuur en haar vier kinderen
zijn beduusd. Vanwege de moord is de moeder naar België gevlucht, op zoek naar
bescherming, maar haar verzoek tot asiel is al drie maal afgewezen. Ze is erg
moe, net als de kinderen, maar de dokter wacht nog met slaapmedicatie.
Gaandeweg stort ze geheel in en trekt de kinderen daarin mee. Vooral haar
oudste dochter Esma is hiervan de dupe. De coaches maken zich ongerust. Ze
regelen dat broer Amir, die elders in een Azc zit, zijn zus bijstaat met de
opvoeding en dat de kinderen naar school kunnen. Uiteindelijk ziet Amir het
niet zitten en verdwijnt als hij een pakje sigaretten gaat halen. Eind van het
liedje is dat de moeder wordt opgenomen in een gesloten inrichting en de
kinderen in een opvanghuis terechtkomen.
In een ander huis woont een Georgisch stel met een zoontje.
Ze krijgen te horen dat ze terugkunnen naar Georgië en niet naar Polen hoeven,
waar ze naar toe zouden moeten volgens het verdrag van Dublin, dat bepaalt dat
asielzoekers dienen terug te keren naar het land waar ze de EU zijn
binnengekomen. Het stel is blij en gaat de koffers pakken. Eve brengt hen naar
de luchthaven. Ze denkt dat het stel, dat ergens op een nieuwe plek in Georgië
een taxibedrijfje wil beginnen, het wel redt.
Op nummer 72 woont Asma, een jonge Pakistaanse vrouw met
haar dochtertje. Ze is ook nog zwanger. Na haar huwelijk in Pakistan werden zij
en haar man bedreigd door haar broers. Ze vluchtten naar Engeland, maar werden
daar ook bedreigd. De man veranderde van karakter en verdween. Asma moet
inmiddels weg uit het terugkeerhuis. Tinne en Eve betreuren het dat Asma geen
asiel aanvraagt in Engeland. Ze hebben dagelijks op haar ingepraat. Vanwege
haar zwangerschap kan men haar niet op het vliegtuig zetten. Terwijl Asma huilt
zoeken de coaches ergens een plaats in de daklozenopvang, maar omdat dat niet
lukt krijgt Asma van de vreemdelingendienst nog een paar dagen respijt. Daarna
gaat ze naar een asielzoekerscentrum, waar ze de bevalling kan afwachten.
Vlaanderen mengt zich nauwelijks in de gang van zaken, maar
filmt met veel gevoel. Soms breekt hij in, bijvoorbeeld om Asma te ondervragen of om Tinne te vragen
of ze soms moeite heeft met haar opdracht. Tinne geeft toe dat ze soms
teleurgesteld is over besluiten van de vreemdelingendienst, maar ze staat
achter het beleid, anders zou ze haar werk niet kunnen doen.
Tenslotte meldt Kees Vlaanderen dat een kwart van de mensen
in terugkeerhuizen in e illegaliteit verdwijnt. Desondanks vindt de Belgische
staatssecretaris deze manier van opvang nog altijd het beste voor kinderen. Een
aanpak die navolging verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten