Gentse junior bokser strijdt voor een eigen huis voor het
gezin
De Belgische Jean Pierre Bauwens is 23 jaar en
wereldkampioen boksen in het lichtgewicht onder de jongeren. De gezinssituatie
is bijzonder. Van de zes broers en zussen zijn er vier autistisch. In een van
de eerste scènes van deze boeiende documentaire zien we Junior, zoals
Jan-Pierre genoemd wordt, zijn broertje Claude helpen met zijn ochtendritueel.
Hij geeft de jongen die met zijn handen wappert in bad en later met zijn hoofd
bonkt op de bank een kusje op het
voorhoofd. De familie leeft erg met Junior mee. Zijn vader is een soort coach
voor hem en zit ook bij een gesprek met de sponsor, die onomwonden zegt dat hij
Junior wil exploiteren. Junior zelf zegt niet veel. Misschien ziet hij het huis
voor zich dat het gezin dat nog kleinbehuisd is in een Gents rijtjeshuis te
wachten staat als hij doorgaat op de ingeslagen weg.
Samen met zijn vader reist hij naar bokszalen. Junior deelt
bij aankomst handtekeningen uit. De sponsor geeft de mensen een visitekaartje.
De opbrengst van de komende merchandising staat in zijn ogen te lezen. Junior
chat met zijn moeder op zijn hotelkamer.
Met Claude gaat het niet goed. De jongen zit in een luier in
een ziekenhuisbed en krijgt een zuurstofmasker voor. Daarna gaat hij in de
trommel voor een scan.
Er zijn ook leuke gebeurtenissen. Met twee auto’s gaat het
gezin naar het strand. In de badplaats rijden ze op een grote gezinsfiets naar
zee. Junior ziet er stoer uit met zijn staartje achterop zijn verder kale
hoofd.
De trainer doet een bokstraining en smeert het gezicht van
Junior in met vet. Steun mij op 23 april, zegt Junior de sponsor na want dan
komt er voor de familie een huis.
Inmiddels is er ook een boekje rond Junior gemaakt. Het
bedraagt 79 pagina’s en wordt uitgegeven in een genummerde oplage van
driehonderd. Ze worden op het boksgala verkocht, maar ik meende dat Junior ook
signeerde op de Antwerpse boekenbeurs.
Zijn moeder kan niet goed tegen de spanning. Tijdens de
wedstrijd gaat ze achter het gordijn zitten. De wedstrijd eindigt onbeslist.
Junior en zijn vader kijken naar de beelden op de laptop en horen de
commentator zeggen dat de beslissing van de scheidsrechters onbegrijpelijk is.
Eindelijk toont Junior enige emotie. Na een wond tijdens de
training zegt hij dat zijn helm niet goed is en dat hij zelf alles moet doen.
Er volgt een niet zo vriendelijk gesprek met de sponsor. Die maakt bezwaar
tegen een interview van de moeder van Junior met de krant dat niet zo gunstig
was. ‘Men legt mensen woorden in de mond,’ zegt de sponsor. Het uitbrengen van
het boek kost ook veel geld.
De documentaire krijgt een trieste wending als de vader van
Junior overlijdt. Hij wordt neergeschoten door een gehandicapte zoon. Tijdens
de crematie luisteren de moeder en de kinderen naar de uitgekozen popmuziek en
staan dan op om weg te gaan.
Claude bonkt op de bank terwijl Junior voor zich uit zit te
staren. Wat later helpt hij hem met aankleden. De band tussen Junior en zijn
moeder is goed. Ze steunen elkaar zonder veel woorden.
Junior bokst, een mooie manier om de ellende kwijt te raken.
Voor een nieuwe belangrijke wedstrijd wordt hij geïnterviewd. Hij wil van geen
uitstel weten en knuffelt voor de foto met zijn moeder. Op weg naar de zaal
wordt hij omringd door fotografen. Vuurzuilen begeleiden hem naar de ring. Hij
wint weer. De trainer schraapt het vet van zijn beschadigde gezicht.
Einde.
Sien Versteyhe volgde Junior gedurende twee jaar en filmde
hem en zijn gezin zonder veel woorden en uitleg hetgeen een verademing is.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten