Een bijzondere klusjesman met een vreemd gezin
De 44-jarige Ryuichi Ichinokawa is getrouwd en heeft twee
kinderen, maar leidt een geheim leven. Hij heeft in een voorstad van Tokio een
bedrijfje dat Ik wil je opvrolijken heet en dat mensen verhuurt. Zijn
vrouw weet daar niets vanaf.
Een eerste voorbeeld van zijn bedrijfsactiviteiten gaat over
een vrouw die een man nodig heeft om haar ex-man en zijn nieuwe vrouw te
spreken over de voogdij van de kinderen. Ze wil het beheer van de bankrekening
van haar ex-man omdat haar nieuwe, gehuurde, man veel minder verdient dan haar
ex-man. Een tweede voorbeeld handelt over een jonge vrouw die een vader zoekt
die haar vriend toestemming geeft om met haar samen te wonen. De jonge vrouw
wil eerst wel eens zien wat voor vlees ze in de kuip heeft voor ze in het
huwelijk treedt. De gezichten van de werkelijke personen zijn met blokjes
onherkenbaar gemaakt.
Ryuichi speelt zijn rol in beide gevallen bekwaam. De vrouw
krijgt zonder enig probleem toegang tot de financiën van haar ex-man en in een
restaurant zit Ryuichi naast zijn zogenaamde dochter als haar vriend
aanschuift. Hij doet eerst wat onwillig, want je schat geef je niet zomaar weg,
maar dan gaat hij algauw accoord en met tevredenheid begeeft hij zich naar de
uitgang. Dit werk ziet Ryuichi niet als een baan, maar als hulpverlening.
Inkomsten krijgt hij ook uit zijn baan als bezorger.
Thuis knuffelt hij zijn hondje, het pekineesje Chappi en
raadpleegt zijn computer. Zijn vrouw vraagt nooit naar zijn werkzaamheden. Dat
heeft ze opgegeven, vertelt ze tegen de documentairemaker, waar haar man bij
zit. Ze stelt zich ermee tevreden dat hij het geld binnen brengt. Ryuichi
droomt van een vakantie in Hawaii. Hij heeft alle reisfolders doorgenomen, maar
zijn financiële toestand is penibel. Ook omdat zij, op verzoek van zijn vrouw,
verhuisd zijn naar een duurder huis.
Het is een vreemd huishouden. Ryuichi slaapt op een foeton
in de slaapkamer van zijn tienjarige zoon terwijl de zoon naast zijn moeder in
het echtelijk bed ligt. Ryuichi ergert zich eraan dat vaderdag, anders dan
moederdag, niet wordt gevierd. Hij zou al blij zijn met een paar sokken. Hij
zou ook graag meer genegenheid tonen jegens zijn vrouw, maar toen hij eens in
een winkelcentrum zijn arm om haar heensloeg werd hij uitgelachen door haar
vriendinnen.
Inmiddels regisseert hij een bruiloft van de kant van de
bruid. Hij gaat met de trein naar de bruiloft in Sendai met meer dan dertig
stand-ins, zogenaamde vriendinnen van de bruid en familieleden. De meiden
zingen samen een lied, sommige familieleden stellen zich, ondanks de
naamkaartjes op tafel, verkeerd voor maar daar neemt niemand vreemd genoeg
aanstoot aan.
Ryuichi gaat gebukt onder de financiële lasten. Het zou
helpen als hij zijn vrouw zou inlichten over zijn activiteiten en zijn geringe
inkomsten. Als hij als bezorger ontslag krijgt wordt de toestand nog nijpender.
Hij denkt aan zelfmoord. Dan treedt de levensverzekering in werking.
Samen met zijn vrouw bezoekt hij een gymnastiekwedstrijd
waaraan zijn zoon deelneemt. Hij filmt de verrichtingen op de lange mat. Op de
terugweg in de auto vraagt de documentairemaker naar hun ambitie in het leven.
Die blijkt afwezig. De vrouw denkt dat ze uit elkaar gaan als de kinderen groot
zijn. Ryuichi vindt dat onzin.
Grappig zijn de televisiebeelden die tijdens het zwijgzame
avondeten worden vertoond. De ene keer wordt daarop door iemand gezegd dat het
belangrijk is de eigen mening te geven, de andere keer dat het gezin belangrijk
is, maar dat jezelf blootgeven tot een nederlaag kan leiden.
Omdat Ryuichi geen kant meer op kan, begint hij tegen zijn
vrouw over zijn werkzaamheden. Hij vreest dat ze boos wordt en laat haar zijn
site zien. Ook vertelt hij over zijn geldzorgen. Als de vrouw naar de keuken
is, zegt hij tegen de documentairemaakster dat het vanavond tijdens het eten
ruzie wordt. Maar hij blijft in het leven geloven.
Tijdens de aftiteling lezen we dat dit soort bedrijfjes een
bloeiende bedrijfstak vormt in Japan. Maar wel vol risico’s lijkt me. Met
onaangename consequenties voor degene die personen inhuurt. Daar valt misschien
nog eens een documentaire over te maken. Van de kant van de bedrogenen.
Hier
een gesprek met de Deense documentairemaker van Rent a family, zoals de
documentaire in het Engels heet, over de geheimhouding in Japan na de ramp in
Fukushima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten