Bezorgde jonge vader onderzoekt zijn levenshouding tegenover
zijn zoon
Je vraagt je wel eens af of mensen die tegenwoordig kinderen
krijgen, wel hebben nagedacht over het lot dat hun nageslacht te wachten staat.
Welke toekomst gaat een kind tegemoet in een wereld die steeds meer ten prooi
lijkt te raken aan geweld? Filmmaker en a.s. vader Camiel Zwart ging op
onderzoek uit om een antwoord te vinden.
In het begin van de documentaire is hij met zijn vrouw en
kindje Nao in een hotelkamer Milaan en bereidt daar zijn vraag aan de Dalai
Lama voor die hij aan het eind van de film ook daadwerkelijk zal stellen, maar
eerst zien we hem twee maanden eerder aan het ziekenhuisbed waarin zijn vrouw wacht
op de bevalling. Een vader kan niet zoveel doen, vindt Zwart. Misschien dat een
vader daarom gevoeliger is voor de omstandigheden waarin het kind straks zal
moeten leven. Zwart hoort van een vriend dat die zich meer bewust is van de
gevaren in de wereld en daarom meer alert is in de buitenwereld. De Amerikaanse
onderzoekster Laura Dugan, die net ook een kind gekregen heeft, stelt dat een
harde aanpak van terreur nog meer terreur veroorzaakt en geeft daarmee een
duidelijk signaal van de richting waarin Zwart het moet zoeken. Het risico van
een aanslag hoort bij de vrijheid die wij in het Westen kennen.
Zwart bezoekt met vrouw en kind een aikidocentrum bij hem in
de buurt en hoort van een leraar dat de vechtsport in dienst staat van de vrede
en niet uit angst ontstaan is. Zijn ouders vertellen hem dat hij nogal driftig
was als kind en boos werd als er sprake was van onrecht. Al vroeg ging Zwart
naar Roemenië om de armen daar te helpen. Zwart gaat naar de inmiddels
afgebroken Jungle in Calais en spreekt een medewerker van de Zen Peacemakers
die hem zegt dat hij in het kamp meer levenslust ziet dan bij de bange Fransen
in het centrum van Calais. Hij stelt vast dat de Europeanen zichzelf hebben
vastgezet. Feitelijk is het leven niet gevaarlijk dan in de jaren zeventig en
tachtig toen er ook veel aanslagen gepleegd werden.
De vrouw van Zwart denkt dat het leven onveiliger voelt
vanwege de vele berichtgeving ervover. Zwart zelf besluit tot een sessie in een
meditatiecentrum en doet tonglen om pijn in te nemen en vrede weer uit te
ademen (zie foto). Zelfs een korte oefening brengt al een verandering teweeg. Zwart
voelt meer liefde om zich heen. Volgens de trainer is angst een basisemotie die
afsluit van anderen. Een hoogleraar in de psychiatrie zegt op haar beurt dat
existentiële angst te maken heeft met ons onzekere bestaan en dat men daarom
zekerheid zoekt in materie en ideeën, maar dat de veranderingen zich niet laten
wegdenken.
Met mindfulnessoefeningen wordt schoolkinderen geleerd om te
gaan met angsten zoals angst voor een nieuwe oorlog. De kinderen hebben er baat
bij om in zichzelf te keren. Ze ondervinden daarvan meer rust. Zwart spreekt
met een Franse schrijver die tijdens de aanslagen in Parijs in 2015 zijn vrouw verloor
en alleen stond voor de opvoeding van zijn jonge zoon. Angst zou het vertrouwen
aantasten dat hij zijn kind wil meegeven. Een jongerenmedewerker in Molenbeek
schreef het boek Liefde in tijden van
angst en wil achtergestelde jongeren helpen om zin te geven aan hun leven,
zodat ze niet in handen vallen van terroristen.
Een boeddhistisch leraar stelt dat vergiffenis de beste
remedie tegen haat is. Woede kan worden losgelaten door liefde te laten groeien
en angst zit vooral in ons hoofd. De Dalai Lama zegt in Milaan dat alle mensen
gelijk zijn en dat een terrorist nooit een religieus persoon kan zijn. De Jihad
is in zijn visie een strijd tussen woede en mededogen. Op de vraag van Zwart
antwoordt hij dat onderwijs belangrijk is om een liefdevolle samenleving te
bereiken en dat hij Noa in de tussentijd zelf veel liefde moet geven, maar dat
zo’n kleintje ook veel moet slapen. Zwart is in de trein naar huis zeer
tevreden en weet wat hem te doen staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten