Prachtig portret van oude operazangers in een tehuis voor
muzikanten
Het debuut van Dustin Hoffman als filmregisseur mag er zijn.
De Amerikaanse acteur die onvergetelijke rollen speelde in films als Marathon man (1979) en Rainman (1988), wendt zich voor zijn
regiedebuut Quartet tot een Engelse
omgeving, een tehuis waar oudere muzikanten een laatste prettige oude dag
doorbrengen. De leiding van dokter Lucy Cogan speelt daar een grote rol in, net
als de jaarlijkse herdenking van de sterfdag van Guiseppe Verdi.
Terwijl de voorbereidingen van dit laatste onder leiding van
mannetjesputter Cedric Livingstone al aan de gang zijn, komt het vierde lid van
het gezelschap dat vroeger het kwartet in de opera Rigoletto zong, het verzorgingstehuis binnen. Ze heet Jean Horton (geheel rechts op de poster),
zit niet al te goed in haar vel, was vroeger een gevierd operazangeres en wordt
door de dokter en de anderen met applaus vanaf het balkon binnengehaald.
Niet echter door Reginald Paget (tweede van links), haar ex gedurende een huwelijk
dat slechts negen uur duurde. Hij maakte ook deel uit van het kwartet en
vertelt tegenwoordig de jeugd over het wezen van de opera. Omdat hij nog steeds
boos op Jean is vanwege haar ontrouw gaat hij het contact met haar uit de weg. Zoals
echter te verwachten is, is zijn band met haar echter te sterk om dat vol te
houden. Op een bankje vertellen ze elkaar over hun verdere leven. Jean
hertrouwde nog een paar keer, de carrière van Reginald werd door Jean om zeep
geholpen.
Wilf Bond en Cissy Robson, die het kwartet complementeren,
doen er van alles aan om Jean over te halen nog een keer samen het kwartet te
zingen, want dat zou geld in het laatje brengen voor hun armlastige tehuis dat
niet zeker is van voortbestaan. Jean wordt echter zelfs boos dat men haar met
een etentje probeert te lijmen. Ze is ooit gestopt met zingen omdat ze
podiumvrees kreeg, maar een verslechtering van de toestand van de dementerende Cissy
maakt dat ze overstag gaat. Tijdens het optreden komt het zelfs tot handcontact
tussen Jean en Reginald, die net daarvoor heeft gehoord dat Jean hem zijn leven
lang niet vergeten is.
Hoewel het verhaal nogal eenvoudig is, is de aankleding
ervan met veel zorg en aandacht gedaan. De sfeer in het oude Engelse tehuis
doet denken aan vroeger tijden, toen de maatschappij nog in rust was. Het is
prachtig om te zien hoe de oude muzikanten in het oude huis hun hart kunnen
ophalen aan de muziek en elkaars gezelschap. Leuk is een duet dat twee oudere heren,
begeleid door piano en trompet, instuderen. De door medicijnen voor zijn
prostaat veroorzaakte seksuele ongeremdheid van Wilf vormt een fraaie tegentoon
in de beschaafde Engelse hogere klasse. De schat van een dokter weet hiermee
goed om te gaan. Ze is net als haar medewerkers een zonnetje in het huis.
Tijdens de aftiteling zien we portretjes van de spelers
naast die van de vroegere operaleden. De film Quartet is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1999 van
Ronald Harwood (1934), die in Zuid-Afrika opgroeide maar in 1951 naar de
toneelschool in Londen vertrok om daarna een carrière in de toneelwereld te
beginnen en toe te treden tot een bekend Shakespeare gezelschap. Vanaf 1960
zette hij zich aan het schrijven, onder andere van scripts voor The pianist (2002) en The diving bell and the butterfly
(2007). Voor het toneel bewerkte hij onder andere Ivanov (1989) van Anton Tsjechov, die volgende maand in de
Toneelschuur in de regie van Nina Spijkers zijn première beleeft.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten