Boeiend huwelijksdrama rond een vroegere nachtclubdanseres
De titel Partygirl
klinkt zwoel en de eerste beelden zijn daar ook naar. Wulpse paaldanseressen
proberen de aanwezige mannen in de nachtclub in de sfeer van seks proberen te
brengen, maar achter de schermen van de nachtclub op de grens tussen Frankrijk
en Duitsland gaat een klein, maar zeer overtuigend drama schuil dat mooi
gespeeld wordt door de onbekende Angélique Litzenburger in haar rol als
gastvrouw in de club en wel onder haar eigen naam. Omdat ze inmiddels de zestig
gepasseerd is staat ze voor de keuze om door te gaan als vrouw alleen of zich
te binden aan een man. Omdat er toevallig een trouwe bezoeker in de buurt is, Michel
Henrich die net over de grens in Frankrijk woont, is de verleiding groot om een
stap met hem te wagen. Een collega van Angélique juicht haar plan toe.
De eerste beelden in de nachtclub getuigen van een oudere
vrouw die alleen aan de bar zit en zoveel drinkt dat ze door een medewerker
naar haar bed geholpen moet worden. De volgende dag gaat ze naar Michel toe met
de vraag waarom hij niet naar de club gekomen is. Michel legt uit dat hij niet
steeds naar die club toe wil, waar hij moet betalen om haar te zien en liever
heeft dat ze bij hem in huis samen zijn. Hij stelt voor om te trouwen aangezien
de tijd ook maar doorgaat. Angélique gaat in op zijn voorstel om bij hem in te
trekken, maar meteen blijkt dat het seksueel niet zo gemakkelijk gaat. Michel
verbaast zich erover dat een gastvrouw van een nachtclub in haar nachthemd in
bed komt, maar is bereid haar te tijd te geven, zo horen in een gesprek dat
Angélique met een collega voert over haar blokkade in bed.
Inmiddels wordt Michel voorgesteld aan de kinderen van
Angélique. In eerste instantie aan Mario en Séverine, die kinderen heeft, maar
daarna ook aan Sam die in Parijs woont en tenslotte ook aan de zestienjarige
Cynthia die in een pleeggezin werd ondergebracht.
Angélique is beschroomd om contact op te nemen met haar
jongste die ze nauwelijks kent en van wie ze ook niet weet welke man de vader
geweest is, maar in het kader van de bruiloft zet ze zich over haar bezwaren
heen en reist naar Metz waar ze kennismaakt met de pleegmoeder van haar dochter
die goed begrijpt hoe een en ander gelopen is en de knappe dochter geen
strobreed in de weg legt om haar familie te leren kennen.
Mijn idee dat Cynthia zou worden verleid door Michel werd in
de film niet bewaarheid. De focus blijft op Angélique die steeds meer twijfels
krijgt naarmate de trouwdatum dichterbij komt en haar zoon Sam daarvan
verwittigt. Ze zou het liefst met hem naar Parijs gaan en daar een of ander
baantje nemen, maar Sam praat dat haar uit haar hoofd. Hij gaat er van uit dat
het allemaal vanaf de volgende dag, wanneer het huwelijk zich voltrekt, beter
zal gaan. Angélique blijft nog lang achter de kaptafel zitten, maar zet
tenslotte door en geeft ook het ja woord aan Michel, maar aan het begin van de
nacht blijkt het nog steeds allemaal heel moeilijk te liggen. Als Angélique hem
opbiecht dat ze niet verliefd op hem is, is Michel begrijpelijkerwijs in zijn
mannelijke trots aangetast, maar anderzijds had hij kunnen weten dat hij met
een onafhankelijke partygirl in zee was gegaan en dat zo iemand zich niet zo
gemakkelijk laat kooien.
Partygirl is
daarmee een boeiend huwelijksdrama over de gevangenis waarin mensen zitten,
geregisseerd door een driemensschap van de mij onbekende regisseuses Marie
Amachoukeli-Barsacq, Claire Burger en Samuel Theis, die de ook rol van Sam op
zich nam en in werkelijkheid ook de zoon van Litzenburger is, net als de andere
kinderen ook haar echte kinderen zijn, zoals ik tenminste uit de rolverdeling
opmaak.
Hier
de trailer.
Beste Rein je beschrijving van de film is geen recensie maar dat hoeft ook niet. Ik denk ook eigenlijk dat je Party Girl anders ziet dan ik. De hoofdrol karakters had ik moeiteloos zelf kunnen spelen het is alsof ik ze ken, alsof ik het ben en ze een deel van mij zijn. De regie heeft de karakters uiteraard met gemak kunnen vinden. De "Party Go`ers" die in de jaren tachtig (ook) in Nederland zijn blijven hangen in bijvoorbeeld de binnenstad van Amsterdam waar mannen net als vrouwen kunnen worden opgeslokt door een rol te spelen in het uitgaansleven. Vooral als dit een dagelijkse buit oplevert, nergens geregistreerd en dus ook geen pensioen opbouw zij nu ook hun trekken thuis krijgen zo tegen de vijfenzestig jaar oud zijn. In de spiegel kijken en bij zichzelf denken waar blijft de tijd!? Overal zitten gelukzoekers overal vind je zondagskinderen die nog geluk hebben ook; des te beter! Maar ik en mijn collega`s die achteruit kijken denken nu wel steeds vaker bij zichzelf "had ik een en ander toch niet wat degelijker en het eigenlijk veel beter moeten aanpakken?!" Destijds moeten "staan" op me rechten, emancipatie en gebruik maken van wat toen "maatschappelijk" was? Er waren velen die net als ik daar niet aan mee deden. Want er "opstaan" betekende anders volstrekt kansloos zijn, geen cent verdienen dan alleen een heel magere uitkering. Waarschijnlijk nog bij mijn ouders zou wonen er legioenen jonge mensen uit armoede huizen kraakten. Ze ook net als ik geen diploma hadden en een werkeloos bestaan in het vooruitzicht; maar wel door een beetje hip doen konden doorgaan. Zo in ieder geval nog een goed gevoel over zichzelf hadden. Eigenlijk zonder morren aan de rand van de samenleving stonden met ons mooi lange haar en met cult geouwehoer in kroegen hingen. Meestal verbleven in de publieke ruimtes of anders gezegd zwervers waren die helemaal niks opbouwde waar je nu geen enkele jongere meer warm voor krijgt. Ik had het vriendje kunnen zijn van Angelique of de vader van haar kinderen. Ik leefde in het zelfde milieu als zij. Kijk af en toe ook wel eens in de spiegel en denk bij mezelf: had ik anders gekund? Nee! Ik had niks in me dat ook maar een spoor van aangepast was. Nergens voor geschikt dan de ruimte vullen in Amsterdam en de hippie uithangen. Soms een beetje dope verkopen aan toeristen. Kortom ik werkte onbetaald en gratis zonder pensioen opbouw als figurant voor de VVV, Schiphol en de hotel industrie waar ons land bekend om staat en waar buitenlanders nog steeds op af komen. Ik ben er nu te oud voor en mensen zouden gillend weg lopen als ik zou doen zoals toen. Ik ben een man en geen vrouw. Angelique kan nog wel een paar rondjes mee. Toen het in de film serieus werd met trouwen had dit haar leven kunnen kosten. Dacht dat het zo zou aflopen met haar. Als ik als zij me nu zou begeven in een kroeg of met het zelfde doel als destijds me in een koffieshop zou begeven roept de eigenaar onmiddellijk de politie erbij om mij de buurt uit te schoppen. Anders wel jammer; ik speel me rol als hippie nog prima hoewel ik geen haar en zelfs geen eigen tanden meer heb. Zo gaan die dingen en zo gaan ze dus met de ouwetjes om in Nederland. Maakt niet uit het hoort erbij maar het is wel verraad aan een generatie van geboren verliezers maar dat weet ik pas sinds ik zelf ook eens iets voor een keer wat degelijks probeer op te bouwen zoals het inrichten van mijn bejaarde leven. Het is tamelijk leeg als je niemand meer kent. Angelique is helemaal leeg. Niemand meer die zich aan haar hechten kan of dat ze hechting toelaat. Een diep trieste film. Met mij is het niet veel beter maar gelukkig wel iets gunstiger afgelopen. Ik ben benieuwd hoe de makers van de film op het idee zijn gekomen. Angelique L komt me anders wel heel bekend voor.
BeantwoordenVerwijderen