Esthetisch en ethisch meesterwerk uit de Italiaanse cinema
Met Seven beauties uit
1975 omvatte de geroutineerde filmmaakster Lina Wertmüller (Rome, 1928) het
rijke spectrum van de Italiaanse cinema. De film biedt voor ieder wat wils op
het gebied van maatschappijkritiek, slapstick, spanning en emotie waardoor een
groot palet ontstaat waarmee een groot schilderij in prachtige kleuren gemaakt werd over een warmbloedige Napolitaan die het in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog
opneemt voor zijn zus die door een pooier voor prostitutie ingezet wordt. De
moord op de pooier die niet eens zo bewust gepland is, leidt tot een proces
waarin zijn advocaat hem als ontoerekeningsvatbaar verklaart waardoor hij als
hulpje op een psychiatrische afdeling belandt. Een hele mooie scène speelt zich
af in een kamer waar een rondborstige vrouw in een dwangbuis gelegd is, een
geschenk in de hemel voor hoofdpersoon Pasqualino die al een tijd zijn liefje
heeft moeten missen. Hij komt hem, niet eens als straf, op een elektroshocktherapie
te staan, een experiment in die dagen, waarna de directrice hem naar het leger
stuurt , dat in de pas begonnen oorlog kanonnenvoer goed kan gebruiken.
De film begint op het punt waar Pasqualino en zijn maat Francesco
deserteren en in Duitsland ronddolen. Een standrechtelijke executie leidt tot
een flashback naar de moord op de pooier en laat ook zien wat er aan vooraf
ging in de matrassenfabriek van zijn familie. Pasqualino gedroeg zich daar als
een macho die met zijn hand langs de achterwerken van de werksters gaat. Wertmüller
knipt het verhaal in mootjes en voegt daarmee spanning toe. Slapstickachtig is
de scène waarin Pasqualino het lijk van de pooier tevergeefs naar beneden
probeert te krijgen en het in koffers stopt die hij naar beneden laat zakken.
Een mooi detail daarbii is een blinde geleide hond die zich bijna aan de inhoud
te goed doet, maar Pasqualino kan de koffers net nog in een koets zwaaien die
naar verschillende steden gestuurd worden. Net zo mooi is een volgende scène
waarin Pasqualino aan de carabinieri probeert te ontsnappen door zich aan witte
lakens van het ene huis naar het andere te begeven. Op het moment dat hij
overmoedig tegen de agenten zegt dat ze hem toch niet kunnen pakken, staan er
twee overheidsdienaren achter hem. Vaak wordt de spanning opgevoerd door een
tegenstelling te creëren. Pasqualino wil eerst niet weten van het plan van zijn
advocaat om zich ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren, maar gaat er later
graag in mee. Fraai zijn diens verdrietige ogen waarmee hij in de rechtszaal naar
zijn zeven zussen en naar zijn moeder kijkt. De familiebanden gaan boven alles.
In de cel spreekt hij met een socialist die principieel is en achtentwintig
jaar moet zitten, terwijl de opportunistische Pasqualino niet eens tegen de
Duce is en liever in leven blijft.
Een zeer boeiende scène speelt zich af in het strafkamp dat in zwartwitbeelden gefilmd is.
Hoewel de van oorsprong Oostenrijkse psycholoog Bruno Bettelheim (1903-1990)
kritiek had op de manier waarop de bewaking in beeld gebracht wordt, is de
relatie die Pasqualino met de kampcommandante onderhoudt een lust voor het oog (zie foto).
Het dikke mens, dat in haar gezicht heel erg lijkt op Donald Trump, gebruikt
een zweepje om Pasqualino aan te sporen tot bevrediging van haar lust, waarmee
de nauwe relatie tussen masochisme en sadisme fraai in beeld gebracht wordt.
Helaas moet Pasqualino, die door haar als kapo wordt aangesteld, zes personen
selecteren die moeten boeten voor een diefstal in een barak. De anarchist Pedro
(gespeeld door Fernando Rey, die in de jaren zeventig niet van het bioscoopscherm
af te slaan was) is vol overtuigd van de opstanding van een nieuwe mens maar wil,
het kampleven zat, vrijwillig de dood tegemoet. Hij springt in een latrine en Francesco,
de voormalige maat van Pasqualino, vraagt hem om een genadeschot dat Pasqualino
met heel veel moeite bereid is te geven.
Na de bevrijding hoort Pasqualino van zijn liefje dat zij en
zijn zussen zich door prostitutie in leven hebben gehouden. Pasqualino wil zo
snel mogelijk trouwen en zoveel mogelijk kinderen krijgen om een later en groter
noodlot te voorkomen, waarmee Wertmüller haar tijd vooruit is. Dat geldt ook
voor haar openingssequentie waarin ze beelden van nazi Duitsland koppelt aan
een toespraak die erg lijkt op de toespraak van Trump tijdens zijn inauguratie.
In het Engels heet dat the Italians the greatest
he- men on earth zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten