Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 8 februari 2017

Documented (2013), documentaire van Jose Antonio Vargas


Aangrijpend levensverhaal van een illegale Amerikaan

De documentaire Documented geeft een aangrijpend beeld van de psychische problemen waar illegalen in de Verenigde Staten mee te maken krijgen. Journalist Jose Antonio Vargas, in 2011 onderscheiden met de Pulitzerprijs, vertelt over zijn persoonlijke ervaringen als illegaal uit de Filipijnen en maakt daarmee de hetze die Trump tegen illegalen begint des te schrijnender.

Vargas (1980) begint met zijn leven samen met zijn moeder in Manilla. De lucht was daar zwaar en het huis waarin ze samenwoonden klein. Zijn vader was meteen na zijn geboorte verdwenen. Zijn moeder bracht hem bij haar ouders en nam hem weer terug toen zij in 1984 legaal naar de Verenigde staten vertrokken. Op zijn twaalfde werd hij op het vliegtuig naar zijn grootouders gezet. Buiten medeweten van zijn oma om werd hij door zijn opa die als bewaker werkte, als illegaal binnengehaald. Het land zag er heel anders uit dan Vargas in gedachten had. Hij dacht dat zijn oma een rijke vrouw was en wist niet dat ze hard werkte in een fastfoodrestaurant en het geld uit de mond spaarde om de moeder van Vargas te ondersteunen. Vanaf zijn aankomst kreeg hij te maken met een leugen die veel verder ging dan zijn beeld van de Verenigde Staten. Pas toen hij op zijn zestiende zijn rijbewijs wilde ophalen, kreeg hij te horen dat zijn verblijfsvergunnning vals was.

In 2011 vertelt hij op een bijeenkomst van Dreamers, illegale jongeren - elf miljoen in aantal, die overal vandaan komen - voor het eerst over zijn geheim. Hij beleeft een angstige tijd als hij in de New York Times zijn illegale status bekend maakt. Advocaten spreken van een juridische zelfmoord.. Vargas neemt zelf de telefoon op om te informeren hoe het zit, maar krijgt geen antwoord. Hij organiseert een bijeenkomst met dertig Dreamers die op de omslag van Time komen te staan. De onzekerheid is groot als er niets gebeurt Tijdens een protestbijeenkomst (zie foto) vertelt hij aan een echtpaar dat via een senator een verblijfsvergunning voor een Brits nichtje hebben gekregen, dat hij geen kant op kan. Hij is even verheugd dat Dreamers in van Obama meer ruimte krijgen, maar valt buiten de boot omdat hij net de dertig gepasseerd is. Tijdens een hoorzitting van de Senaat houdt hij een sterk pleidooi voor meer menselijkheid.

Vargas vertelt zijn levensverhaal aan een publiek in een zaal dichtbij de plek waar hij naar de middelbare school ging. Hij kaartte zijn probleem aan bij een medewerker van de school die dacht dat zij het kon verhelpen, maar hem, net als anderen, onvoorwaardelijk steunde in zijn ontwikkeling. Vargas was een zeer leergierige jongen die veel op school was, maar dat kwam ook omdat hij het niet goed kon vinden met zijn grootvader die zijn probleem veroorzaakt had. Naar aanleiding van The times of Harvey Milk bekende hij publiekelijk in de klas dat hij homo was, want dat was heel wat gemakkelijker dan zijn andere geheim, al leidde het wel tot vertrek uit het huis van zijn grootvader. Hij deed er alles aan om zijn accent kwijt te raken, interesseerde zich voor de journalistiek, deed een vakopleiding en werkte voor verschillende kranten. De hoofdredacteur van de Washington Post hield hem de hand boven het hoofd, nadat hij had ingevuld dat hij legaal in het land was. Met zijn moeder had hij het contact afgebroken, bang als hij was dat dit zijn uitzetting zou bespoedigen. Vargas legt de zaal aanschouwelijk uit dat het hem onmogelijk is een aanvraag te doen om legaal te worden. De formulieren van de immigratiedienst zijn niet op zijn geval berekend.

Zijn moeder in Manilla vertelt haar deel van het verhaal. Ze vond het vreselijk dat Vargas haar niet als vriendin accepteerde op Facebook en zijn halfbroer en –zus wel. Tijdens een emotioneel eerste skypegesprek vertelt ze dat ze van hem houdt en dat ze alles met de beste bedoelingen deed. Het blijft een treurige zaak dat de twee elkaar na twintig jaar nog steeds niet in de armen kunnen sluiten. Het maakt het onverzoenlijke standpunt van Trump alleen maar verdrietiger.

Hier meer informatie op de site van het Movies that matter festival, hier mijn bespreking van The times of Harvey Milk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten