Jonge honden leggen een diepe wond in de Amerikaanse politiek
bloot
In de recente ophef over geheime contacten van het campagneteam
van Trump met de Russen wordt verwezen naar het Watergate schandaal dat in 1974
de kop kostte aan president Nixon. Hoe de inbraak in het hoofdkwartier van de
Democratische partij gekoppeld was aan de banden met de regering werd ontdekt
door de journalisten Carl Bernstein en Bob Woodward van de Washington Post. Ze
schreven er een boek over dat een paar jaar later verfilmd werd onder dezelfde
titel. De film werd een groot succes en levert zelfs veertig jaar na dato nog
twee uur van intense spanning op, die vooral te danken is aan het geweldige
acteerwerk van Dustin Hoffman en Robert Redford.
All the president’s
men is een minutieus verslag van de doorwrochte zoektocht die de twee
journalisten van de Washington Post in 1972 deden naar de achtergrond van de
inbraak in het Watergate gebouw. Woodward was een jonge journalist, die op de
vingers werd gekeken door Bernstein die al zestien jaar voor de krant werkte.
De twee hebben hun eigen temperament, Woodward is stug en recht door zee,
Bernstein gehaaider en empathischer, zoals we in verschillende scènes zien. De
journalisten werden niet helemaal serieus genomen door hun baas Ben Bradlee,
maar gingen door tot het einde. Hun vasthoudendheid, zelfs met gevaar voor
eigen leven, leidde tot de ontdekking van de eeuw en luidde de val van Nixon
in. In 2013 maakte Penny Lane de documentaire Our Nixon waarin ze de zaak belicht vanuit de naaste medewerkers
van Nixon, zoals Haldeman, die eerder door Nixon geofferd werd.
De film opent met de inbraak zelf en toont daarna beelden
van de vijf verdachten die voor de rechter worden voorgeleid. Woodward zit in
de rechtszaal en spreekt de man die voor hem zit aan. Hij blijkt een advocaat
van een van de verdachten, waarop Woodward vraagt hoe hij op de hoogte is
gebracht van de inbraak. Omdat de advocaat daar geen antwoord op kan geven en
een van de dieven voor de CIA werkte, ruikt Woodward meteen onraad. Hij belt
naar het Witte Huis om Howard Hunt te spreken, die eerder voor de CIA werkte.
Hoewel Hunt zelf niet aanwezig is, krijgt hij wel de naam Colson te horen, die
voor de herverkiezing van Nixon werkte. Daarmee zitten de journalisten al dicht
bij het vuur, maar omdat alle aanwijzingen door CIA, FBI en het ministerie van
Justitie in de doofpot werden gestopt, is het moeilijk om de feiten te achterhalen.
Bernstein spreekt met Sharon Lyons, een knappe medewerkster
van Colson. Zij vertelt dat Hunt speurde naar informatie over Edward Kennedy,
hetgeen hen naar de bibliotheek van het Witte Huis brengt uitleningen na te
gaan door Hunt, die ze echter niet vinden. Woodward spreekt in een
parkeergarage met een contact die de naam Deep Throat krijgt. De man die met
zijn gezicht in de schaduw blijft is spaarzaam met informatie maar wel zegt dat
ze achter het geld aan moeten gaan, waarmee hij het fonds bedoeld dat ingesteld
is om de herverkiezing van Nixon te bevorderen en dat geld heeft uitgekeerd aan
de dieven. Rivaliteit met de New York Times zet de jonge honden aan tot een
tempoversnelling. Ze krijgen van collega Sally, die eerder verkering had met
een lid van de commissie die werkt voor Nixons herverkiezing, een ledenijst en
gaan daarmee vele personen af die vaak niets willen zeggen. Bernstein houdt
echter vol, zet een voet tussen de deur bij een vrouw en weet informatie te
ontfutselen door maar kopjes koffie te blijven drinken. Langzaam maar zeker
sluit zich het net.
De aantekeningen die Woodward vooral in het begin op een
bloknoot maakt van personen die hen mogelijk verder kunnen helpen, drukken een
fraaie sfeer uit net als de bakeliet telefoons en druk tikkende journalisten op
de burelen van de krant, die op een parkeergarage lijkt. Anders dan vandaag de
dag gaan de jonge honden vaak op weg om informatie te vinden, bijvoorbeeld in
de bibliotheek van het Witte Huis, waar ze alle uitleningen vanaf 1971 nagaan.
Wat dat betreft hebben de onderzoekers van de zaak tegen Trump het
gemakkelijker. Daartegenover staat dat de techniek zo ver ontwikkeld is dat het
weer moeilijk is om hackers aan te pakken. We zullen zien hoe ver men dit keer komt.
Wellicht dat All the president’s men voor
inspiratie kan zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten