Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 11 februari 2017

Filmrecensie: Un long dimanche de fiançailles (2004), Jean-Pierre Jeunet



Overdadige film over een jeugdliefde die door de Eerste Wereldoorlog verstoord wordt

Un long dimanche de fiançailles gaat over een jeugdige liefde tussen Manech en Mathilde, die wreed onderbroken wordt door de Eerste Wereldoorlog. Manech komt niet thuis en Mathilde doet verwoede inspanningen om haar geliefde terug te vinden. Jean Pierre Jeunet wisselt oorlogsbeelden en jeugdherinneringen aan de jeugdliefde af, maar volgt vooral de zoektocht van Mathilde. Een zachte vrouwelijke vertelstem voert de kijker het verhaal binnen en geeft een overzicht van de gebeurtenissen.

De film begint nogal bar met beelden van een regenachtige dag in de loopgraven bij de Somme. Vijf ter dood veroordeelde jonge soldaten, een meubelmaker, een lasser, een boer uit de Dordogne, een Corsicaanse pooier en het groentje Manech, baggeren in 1917 door ondergelopen loopgraven naar de voorste loopgraaf, die aan het niemandsland grenst. De vijf hebben allemaal geprobeerd zichzelf te verwonden om op die manier uit de oorlog te komen en worden min of meer vogelvrij verklaard in het desolate terrein dat tussen de legers ligt.

Daarna volgen we Mathilde. Omdat haar ouders verongelukten toen ze drie jaar was, woont de in 1900 geboren vrouw bij haar oom en tante in Bretagne. In afwachting van haar geliefde schrijft ze hem brieven, maar ze hoort niets terug. Ze krijgt in 1920 een brief van een non met daarin de naam van een man die Manech gekend zou hebben. Deze Esperanza begeleidde de vijf jongens op weg door de loopgraven. Mathilde maakt een afspraak met hem. Hij geeft haar een doos vol aandenkens van de jongens die Mathilde op het spoor van haar zoektocht zetten. Ze schakelt daarbij een privédetective uit Parijs in, maar doet, gedreven door haar liefde, zelf het meeste werk.

De speurtocht begint naar de non die haar de brief schreef en die in werkelijkheid een hoertje is die in opdracht van de Corsicaanse pooier werkte en daarnaast naar een keukenplunderaar, die Manech rode wanten tegen de kou gaf. Er komen allerlei zijdelingse ontwikkelingen voor, zoals over de gratie die door Poincaré was verleend maar die nooit werd uitgevoerd omdat de verantwoordelijke gezaghebbende de brief verscheurde. Boeiend is ook dat Manech door de hulp van de boer uit de Dordogne een andere identiteit kreeg waardoor hij niet meer als zichzelf te vinden was en waardoor Mathilde bij een verkeerde op het oorlogskerkhof treurde (zie foto).

Fraai zijn de beelden van de jeugdliefde tussen Mathilde en Manech die de zoon van een vuurtorenwachter is. Omdat Mathilde kreupel is sinds ze op haar vijfde door polio geveld werd, tilt hij haar op de rug naar boven in de vuurtoren. De vrijscènes tussen de twee zijn echter nogal hetzelfde. Op haar twintigste speelt Mathilde tuba omdat ze daarop een noodsignaal kan uitzenden. Ze heeft ook allerlei dwanggedachten over de terugkeer van Manech. Als de hond van haar oom eerder in haar kamer is dan ze wordt geroepen voor het avondeten, zal ze Manech terugzien. Datzelfde geldt als ze eerder bij de bocht van de weg is dan Manech die door een auto wordt opgehaald om naar de oorlog te gaan.

De beelden zijn, behoudens die van de oorlog, zacht romantisch en geven de sfeer aan het begin van de twintigste eeuw mooi weer. Audrey Tautou speelt, net als eerder in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain (2001) de sterren van de hemel en trekt daarmee deze al te overdadige film die wat ongebalanceerd is door de vele uitweidingen gedurende de zoektocht van Mathilde en wat onrustig heen en weer schiet tussen herinnering en oorlog, de hoogte in.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten