Filmrecensie: Kid (2012), Fien Troch

Prachtige beelden van een moeilijke jeugd op een varkensboerderij

Fien Troch kan filmen! Haar film Kid over een zevenjarige jongen die met verwonderde blik de wereld inkijkt, is vooral bijzonder vanwege de manier waarop zij het verhaal vertelt. Als een beeldverhaal waarin korte scènes en lang aangehouden beelden elkaar afwisselen. Op zich is dit al een lust voor het oog. Het ingrijpende sociale drama op een varkensboerderij waar een jonge moeder met haar twee zoons Billy en Kid woont, maakt het verhaal nog boeiender. Scènes waarin de jongens onder leiding van een sportleraar aan hun fysieke gestalte werken, vergroten de vervreemding.

Kid gaat over de affectie van een zoon voor zijn moeder en het gemis daaraan. Dat wordt duidelijk in de ijle slotscène van de film. In de tijd die daaraan vooraf gaat, krijgt het hoofd van Kid heel wat te verstouwen met het gedrag van volwassenen en andere kinderen. Alleen al de vrachtwagen die in alle vroegte de varkens ophaalt is een duidelijk voorbeeld van een onbegrijpelijke maatschappij. Troch geeft daarmee mooi weer hoe moeilijk het is op te groeien en jezelf aan te passen aan een wereld die van ongerijmdheid aan elkaar hangt. Het gevolg is kortsluiting tussen de observant en het geobserveerde. De herhalende, dreigende muziek die onder de beelden geprojecteerd is geeft dat erg mooi weer.

Troch begint met een schilderijtje van een boerderij en neemt vervolgens het schamele interieur van de varkensboerderij waar.   Kid en zijn broer hangen vaak in de bank voor de televisie en kijken naar onbegrijpelijke Amerikaanse non fictie, al zien we ook een keer een tekenfilm van Tom en Jerry. Er is een constante dreiging van schulden. Kid vangt daar met een bezorgde blik een en ander van op als zijn moeder aan de telefoon zit. Het is traumatisch dat hij ziet dat zijn moeder later in koele bloede wordt neergeschoten waarop hij en zijn broer bij zijn tante worden ondergebracht. Als Kid tijdens de rouwdienst omkijkt, kijken de mensen uit het dorp weg.

Het is nogal een contrast dat Kid zijn moeder niet wil toelaten als hij met een Suske en Wiske in bad zit, terwijl hij zich later door zijn tante willoos laat afdrogen. Juist in een veilige situatie is het mogelijk om de eigen frustratie te tonen, al komt die de moeder zoon relatie op dat moment niet ten goede. De relatie met de nonkel is ook al weinig vertrouwelijk. De man kan alleen maar flauwe grappen maken. Tenslotte komt ook nog de vader van de jongens op de proppen. Hij neemt ze mee naar een vennetje waar ze zwemmen, maar contact heeft Kid ook niet met de man die hij van een afstandje in het bos bekijkt. Hij moet niets van hem hebben en slaat een asbak hard tegen zijn hoofd.

De Latijnse treurmuziek doet het wondermooi tussen de verstilde scènes. Allereerst al in een scène waarin de moeder zich terugtrekt in het bos tussen de witte berkenstammen. De tante die in het koor zingt, weet later niet om te gaan met haar neefjes. Tijdens een koorlied valt ze stil en later zit ze in de huiskamer te huilen. Het leven speelt zich af   buiten de communicatie om. Er zijn enkel handelingen die verricht worden. Het menselijke krijgt geen kans, kan geen kans krijgen omdat dat nooit geoefend is, met een fatale afloop van dien. Dat laatste wordt vooraf gegaan door een jongen die vast zit onder een boven de grond uitstekende boomstronk. Die wordt nog gered. Kid niet meer.      

Hier de trailer.