Zwartgemaakte koning zoekt wanhopig eerherstel
Het toneelbeeld voorspelt veel goeds. De grote
rotspartijen en hier en daar een boom doen denken aan een verblijf van een roofdier
in Artis. Op een voorgrond een schimmel met half daaronder Richard III die
tijdens de slag met de Fransen bij Bosworth onder zijn paard beland en vastzit.
Terwijl het publiek tijdens deze première binnenstroomt, tikt de zwaargewonde
al ongedurig met zijn vingers op de grijze ondergrond. Hij kan niet wachten om
zijn verhaal te vertellen. Het verhaal van zijn werkelijke leven. De leugen die
William Shakespeare om hem heen gebouwd heeft, weerspreken. Het verhaal van de
schurk ontkrachten voordat zijn rivaal Richmond eraan komt om hem met zijn
zwaard te doorklieven.
Wart Kamps (zie foto van Joost de Haas) speelt deze rechtzetting met grote intensiteit,
zoals te zien is in zijn prachtige gebaren en vooral gebaartjes. Zijn
schurkenrol als de gebochelde met een klauwenhand in Richard III (1592) van Shakespeare wisselt hij in een flits af met
die andere, goede Richard, die vooral zijn ontstemming over de karaktermoord
wil laten blijken en eerherstel wenst. Humor is daarbij de olie in de machine.
De goede Richard vertelt dat hij 530 jaar na de moord op hem werd opgegraven
en, toegezwaaid door publiek met vlaggetjes, langs de McDonalds en de
Footlocker naar de kerk werd vervoerd waar hij in marmer werd opgeborgen.
Om te zorgen dat hij als persoon niet vergeten wordt, is hij vanavond bij ons,
tenminste in de tijd die hem rest voordat Richmond hem een kopje kleiner komt maken.
Kamps declameert het begin van het stuk van Shakespeare,
zoals dat ook op de trailer te zien is. ‘Now
is the winter of our discontent, made glorious summer by the Sun of York.’
Om te laten zien hoe invloedrijk de voorstelling is geweest, gaat hij
moeiteloos door in het Italiaans, vervolgens in andere Europese talen en zelfs
in het Chinees. ‘Ik haat dat stuk,’ roept hij daarna uit de grond van zijn
hart. Net als de schrijver ervan, Shakespeare, dat vieze schrijvertje met
zijn zwarte tanden. Om vervolgens oogdruppels te gebruiken om het verdriet om
zijn geliefde Anne echt te doen lijken. Come
again, zingt zij later in een ontroerend lied. To see, to hear, to touch, to kiss, to die.
Anders dan een voortgaande ontwikkeling blijft de
voorstelling, geregisseerd door Bram Jansen, hangen bij sketches die overigens van grote klasse zijn,
zoals de sketch over een overspannen vlogger die op internet de schedel van Shakespeare
toont waarmee men nog het beste een partijtje kan voetballen, de instant cursus
Richard III in vijf minuten op rijm en last but not least de koele bespreking
van de voorstelling door de jaren heen met Pierre B, Gijs S. van A en Hans K. De
twee kanten van de voormalige Engelse koning, die door moordzucht dan wel door
toeval op de troon kwam, komen volop aan bod. Is hij een goed persoon met
slechte kanten of een schurk die, vroeger en nu, listig het volk weet te
bespelen, deze scheve man die door de chirurgijn ooit al het advies had
gekregen om veel te bidden ten einde de sterke duivelse kant in evenwicht te
houden?
Kamps is tijdens de pijnlijke en hilarische momenten helemaal
in zijn element, maar maakt tegelijkertijd toch niet helemaal de verwachtingen
waar. De noodzakelijke spanning, die met subtiele geluidseffecten van de hand van Jorg Schellekens wordt begeleid,
is in het begin al weggegeven. Daar doet zelfs de wanhopige poging van de man
om het publiek te betrekken bij zijn behoefte aan eerherstel niets aan af. Eigenlijk
mogen we nog blij zijn dat er geen bloed vloeide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten