Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 10 oktober 2016

Diederik Samson, kandidaat lijsttrekker, Buitenhof, 9 oktober 2016


Lijsttrekker nu al in de greep van de angst

De aankondiging dat Diederik Samson opnieuw kandidaat heeft gesteld voor het lijsttrekkerschap van de Tweede Kamerverkiezingen was reden voor de redactie van Buitenhof om hem aan tafel uit te nodigen. Marcia Luyten voelt Samson aan de tand over het beleid van de PvdA in de afgelopen jaren. Samson spreekt vooral verkiezingstaal en verschanst zich achter bloedeloze standpunten. Daarmee komt de PvdA niet verder. De concurrentie van Lodewijk Asscher in de lijsttrekkersverkiezing zal geen verschil maken. De heren hebben allebei inhoudelijk niets te melden. Wat nodig is, is een nieuw elan, waarmee de PvdA meteen de zusterpartijen in Europa enthousiast kan maken.

Luyten begint met een recente stelling van Asscher over het verraad van de VVD aan de middenklasse, een groep die de PvdA graag te vriend houdt.
Samson antwoordt dat hij geen commentaar geeft op slogans van andere partijen, maar wil wel gezegd hebben dat de VVD wegloopt van een beleid dat ze vier jaar gevoerd hebben, namelijk om flexwerk zoveel mogelijk te beperken. Hij erkent dat de boosheid van de middenklasse een groot probleem is en wil dat deze groep de komende vier jaar geholpen moet worden. Dat kan omdat ze de economie weer op de rails gezet hebben. Samson gebruikt het beeld van een ladder die moet zorgen dat maatschappelijke stijging voor iedereen haalbaar wordt. De opstap is te hoog geworden en daar moet iets op gevonden worden. De uitgestelde oplossing van het probleem had te maken met een tegenzittend economisch tij. Hij is opgelucht dat huizen niet meer onder water staan.

Een ander probleem is van sociale orde. Zijn we nog in staat om met zijn allen door een deur te gaan? Samson verzet zich tegen de polarisatie en vindt dat politici naar elkaar moeten luisteren en niet elkaar naar het leven staan. Hij noemt de discussie rond Zwarte Piet en de bourkini als voorbeelden, maar zegt niets over het standpunt van de PvdA in deze kwesties, ongetwijfeld bang om potentiële kiezers tegen het hoofd te stoten. Na zijn vredestichtende taal begint hij wel tegen Rutte te hakken die derde generatie allochtonen terug wil sturen als ze ingaan tegen de Nederlandse mores.

Op de vraag van Luyten hoe hij mensen die de polarisatie beu zijn wil geruststellen, antwoordt hij nog steeds vaag dat hij de nuance zoekt, vooral nu het beter met Nederland gaat. Anders dan de VVD die mee resoneert met de PVV wil hij een beleid zoals dat van een reclasseringsambtenaar die jongeren in hun eigen taal toespreekt over de normen waaraan ze zich te houden hebben. Daarmee probeert hij zich als hardliner neer te zetten. Een softe aanpak roept tegenwoordig meteen een schampere lach op. PvdA stemmers hebben een hoge pet van de overheid, zegt hij, die dan ook moet zorgen voor een solide ladder waar iedereen op kan. Van de peilingen trekt hij zich niet zoveel aan. Hij accepteert dat de zwakke positie van de PvdA ook aan hemzelf te danken is, maar wijt dat tegelijk aan de slechte economische toestand van de laatste jaren. Inmiddels heeft hij weer zin om de handen uit de mouwen te steken en de ladder te verstevigen. De opdracht is nog niet af. Als het moet gaat hij door met de VVD maar liever regeert hij met partijen die dichter bij de PvdA staan. Nederland is echter een coalitieland, dus men heeft het niet voor het zeggen. Hij denkt dat hij in de politiek meer kan klaar maken dan in een bootje van Greenpeace.

Wat achterblijft is het beeld van een wanhopige knokker. Iemand die elke dag weer zijn bed uit moet om met de moed der wanhoop de straat op te gaan om mensen voor halfbakken standpunten te winnen. Het zou een verademing zijn als de PvdA de ladder zou laten staan en  voor een basisinkomen zou kiezen waarmee ze een hele reeks processen in werking zou stellen die tenminste aan maatschappelijke vernieuwing doet denken. De huidige framing is vooral gebaseerd op angst voor slechte tijden. In plaats van zich uit te leveren aan de neoliberale economie met een strakke moraal dient een sociaal democratische partij een politieke koers uit te stippelen die de kiezer werkelijk iets te bieden heeft. 





Geen opmerkingen:

Een reactie posten