Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 3 oktober 2016

Filmrecensie: The postman’s white nights (2014), Andrei Konchalovsky


Impressies van het leven langs een meer in Noord Rusland

Andrei Konchalovsky (1937), die ervaring opdeed bij filmmaker Andrei Tarkovsky (1932-1986), debuteerde met The first teacher (1965) en maakte daarna tal van andere films waaronder Tango & Cash (1989) met Sylvester Stallone. In The postman’s white nights zet hij een mooi portret neer van mensen die aan het Kenozero meer in het noorden van Rusland wonen. De omstandigheden zijn armoedig, zoals blijkt uit het gebrek aan stromend water dat ze gewoon uit het meer halen, maar de onderlinge verhoudingen in de ongerepte natuur zijn fascinerend om te zien en deden me denken aan de tijd van Tsjechov op het platteland waar alles stil staat.

De schakel in de film vormt het leven van postbode Aleksei Trapitsyn, ofwel Ljocha, zoals hij wordt aangesproken. Hij is niet alleen postbesteller maar bezorgt ook brood en is daarnaast belangrijk als maatschappelijk werker. Hij houdt zijn drinkende en depressieve dorpsgenoten in de gaten en zorgt dat ze niet aan hun lot overgeleverd zijn. In het dorp is weinig te doen. Het leger controleert de visvangst en komt af en toe de productie met een helikopter ophalen. In een nabijgelegen luchtmachtbasis worden raketten afgeschoten, die nauwelijks nog de aandacht van de dorpelingen trekken.

In het begin van de film toont Ljocha foto’s, waardoor hij meteen een blik in zijn voorbije leven geeft. Hij heeft zijn dienstplicht vervuld, is getrouwd geweest maar ook al weer snel gescheiden. Hij heeft moeite gehad om de drank van zich af te blijven, maar staat inmiddels al weer twee jaar droog.

Vaak komt Konchalovsky met beelden van de ochtenden waarop het dorp ontwaakt en iedereen een begin van de dag maakt. Ljocha zit op zijn bed, staart naar zijn voeten, trekt zijn oude legerkleren aan, haalt water uit het meer en maakt een ontbijt. Daarna vaart hij met zijn boot naar de overkant om de post en broden op te halen.

De uitkering van de pensioenen is een belangrijk moment in het leven van de dorpsbewoners. Ze nodigen Ljocha graag uit om nog iets te komen drinken, maar die weet dat hij dat beter niet kan doen en heeft ook nog een brief voor zijn vroegere klasgenote Irina (een van de weinige professionele spelers), die voor het leger werkt en op wie hij een oogje heeft. Zij wil graag met haar zoontje Timka naar de stad Archangelsk verhuizen. Ljocha gaat speciaal naar de winkel om zalf te halen omdat Irina rugpijn heeft maar als hij bij haar aanklopt ligt ze juist met een man in bed, hetgeen hem veel pijn doet.
  
Timka trekt bij gebrek aan een vader vaak met Ljocha op. Hij helpt hem met het rooien van de aardappelen. Dat gebeurt nadat Ljocha eerst een ploeg door de vore gehaald heeft. Die wordt voortgetrokken door een paard dat gestuurd wordt door Timka. Ook mooi is een scène waarin de twee op zoek gaan naar een heks die zich in de binnenwateren moet schuilhouden. Als Timka bang wordt, wordt hij door Ljocha getroost.

Ljocha voelt zich ondanks zijn nuchterheid niet fit. Hij heeft hallucinaties. Ziet een grijze kat in zijn huis. Een verdere complicatie doet zich voor als zijn buitenboordmotor gestolen is. Hij leent een boot om aangifte te doen en vertelt over zijn hersenschimmen als hij bij zijn zus in de stad is. Hij komt samen met Tinka terecht op de luchtmachtbasis waar net een raket gelanceerd wordt, hetgeen belangrijker is dan een speurtocht naar een motor. Daarop eten hij en de jongen maar een ijscocktail.

Eenmaal in het dorp ziet hij Irina weg gaat. Ljocha verdenkt een man in een feestende familie, maar krijgt een deksel op zijn neus. Hij bezoekt Irina in Archangelsk maar keert toch maar weer terug naar het dorp, ook al is het onzeker hoe lang hij zijn werk als postbode nog kan doen.

De film eindigt met een fragment uit De storm van Shakespeare, waarin gevraagd wordt waar de muziek toch vandaan komt, uit de lucht of uit de aarde, maar dat is al is opgehouden voordat de vraag beantwoord kan worden. Het geeft iets aan van de vluchtigheid van ons leven, de vlietende stroom die steeds weer een andere bedding zoekt.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten