Beeld van Amerika met starre normen over goed en kwaad
De eerste beelden van een oude man die eenzaam langs de snelweg
loopt, zijn veelbelovend. De man heet Woody Grant en is ervan overtuigd dat hij
een miljoen dollar heeft gewonnen in een neploterij. Hij is vastbesloten die op
te halen, al moet hij daarvoor meer dan duizend kilometer lopen vanuit zijn
woonplaats Billings in Montana naar Lincoln in Nebraska. Het verhaal over die
tocht verzandt echter steeds meer in een zwaarmoedig familiedrama, waarin het
Amerikaanse leven niet bepaald van zijn beste kant getoond wordt. Alles draait
om geld die de familierelaties vergiftigd.
Een belangrijke factor in de vergiftigde sfeer vormt de
vrouw van Woody die aan een stuk door loopt te mopperen op haar man. Deze werkt
dat ook in de hand door zijn drankzucht en zijn koppigheid, die tot uiting komt
in zijn onverzettelijkheid om in Lincoln zijn prijs te gaan ophalen. Zoon Ross
ziet daar net als zijn moeder niets in en maakt de auto van zijn vader onklaar,
de jongste zoon David voelt zich tenslotte voor het blok geplaatst om zijn
vader te begeleiden. Hij neemt een paar dagen vrij van zijn werk en rijdt zijn
vader naar Lincoln.
De beelden van het landschap in het noorden van de Verenigde
Staten zijn fraai, in zwart wit uitgelicht, maar het is vooral de soundtrack
die de beelden hun glans geeft. Eigenlijk is de muziek veel mooier dan de
akelige mensen die de film bevolken. David gaat met zijn vader langs Mount Rushmore,
waar vier Amerikaanse presidenten in de rots zijn uitgehakt, maar het is
tekenend dat zijn vader meteen een onvolkomenheid ziet en weer weg wil. Omdat
ze toch niet in één dag naar Lincoln kunnen rijden, maken ze een tussenstop bij
een oom en tante die met twee opgeschoten maar indolente zoons in Hawthorne,
het geboortedorp van Woody, wonen. Hoewel David zijn vader op het hart drukt te
zwijgen over de prijs, kan zijn vader het toch niet laten om daarover te
snoeven en meteen weet het hele dorp het.
Omdat ze toch moeten wachten tot het maandag is krijgen de
familieleden en de dorpelingen ruim de tijd om zich met de komende rijkdom van
Woody te bemoeien. Hoewel David hen steeds op het hart drukt dat het om een
neplot gaat, denken de familieleden en de dorpelingen dat hij hen niets van het
geld wil geven, terwijl ze toch menen recht te hebben op de nodige sommen geld
waarmee ze Woody in het verleden geholpen hebben. De toestand dreigt uit de
hand te lopen, als de neven het loten van hun oom stelen, hetgeen wel weer de
verhouding tussen vader en zoon ten goede komt. Het is daarbij jammer dat Woody
zelf in het vervolg geen enkele gedragsverandering laat zien en dat alles van
David moet komen. De oude man is en blijft contactarm, heel erg gericht op
zichzelf en zijn eigen verlangens, hetgeen de film toch een nare nasmaak geeft.
Het bevestigt het beeld dat door Trump tijdens zijn uitverkiezing als beoogd
toekomstig president op de Republikeinse partijconventie werd opgeroepen, van
een volk dat zich op geen enkele manier heeft ontwikkeld maar zich heeft
ingegraven in de eigen starre opvattingen over goed en kwaad.
Nebraska werd
geschreven door Bob Nelson die zelf ook nog een klein rolletje in de film
speelt, namelijk de caféhouder in de karaokebar in Hawthorne, waar Woody door
het aanwezige publiek wordt toegejuicht.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten