Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 3 juli 2016

Finding Vivian Maier (2013), documentaire van John Maloof en Charlie Siskel


Zoektocht naar onbekende fotografe, die de ziel van anderen vastlegde

Finding Vivian Maier is een levendige documentaire waarin John Maloof achter de persoon van de onbekende Vivian Maier (1926-2009) probeert te komen. Hij leerde haar kennen door haar foto’s waarvan ze er meer dan honderduizend in negatieven achterliet, veel van het straatleven in Chicago en New York. Maloof bouwt zijn film op een spannende manier op. Chronologisch vertelt hij over zijn zoektocht die steeds een stapje verder gaat en tenslotte een aardig inzicht geeft in de persoonlijkheid van de fotografe, al worden niet alle geheimen rond haar opgelost.

In 2007 werkte Maloof aan een boek over Chicago en zocht daarvoor oude foto’s. Voor 380 dollar kocht hij op een veiling een doos met oude foto’s van een zekere Vivian Maier. Hij vond de kwaliteit goed, zette er tweehonderd op een fotoblog en ook op Flickr, dat veel reacties losmaakte, waardoor hij op zoek ging de achtergrond van de fotografe. Hij vond in de doos een adres en hoorde van de persoon aan de telefoon dat Maier vroeger zijn kindermeisje was en dat er nog spullen van haar in een opslagruimte lagen. Maloof nam de spullen mee en vond in een dichtgeplakte koffer nog veel meer onontwikkelde filmrolletjes. Omdat het teveel werk was om alles zelf te ontwikkelen, vroeg Maloof het MoMA om hulp, maar omdat die daar geen trek in had begon hij er zelf maar aan. Een expositie van de foto’s in Chicago wordt een groot succes.

Op zoek naar de vrouw achter de foto’s vindt Maloof aanwijzingen in haar spullen. Hij spreekt met mensen die haar gekend hebben, waaronder televisiepresentator Phil Donahue, die haar als nanny voor zijn kinderen had aangenomen. Op zelfportretten oogt ze anders dan Maloof gedacht had. Ze heeft kort haar en draagt mannenkleren. Een vrouw die haar gekend heeft vergelijkt haar met een Sovjet arbeidster uit de jaren vijftig.
Een vrouw die haar als een vriendin beschouwde, vertelt dat Maier dol was op kinderen en altijd met ze op stap ging, met een snelle wandelpas en de onafscheidelijke camera om haar nek. Een pupil vertelt dat Maier altijd eerst naar de snoepafdeling van het warenhuis ging om haar tas vol te laden met snoepgoed dat daar lag om te proeven. Maier was begaan met de armen en op de hoogte van de politieke ontwikkelingen. Ze interviewde mensen in winkels over de impeachment van Richard Nixon in 1974 en nam dat op op een cassetterecorder. Anderen vertellen over haar Franse accent dat wel of niet echt zou zijn en haar behoefte om zichzelf niet bloot te geven, onder andere door verschillende achternamen te hanteren. In 1959 maakte ze een wereldreis. Ze vond de baan van kindermeisje geschikt om haar werk als fotografe te kunnen doen.

Maloof raakt steeds meer geboeid door de vrouw achter de fotografe, maar niemand weet iets over haar verleden. De vriendin van Maier vraagt zich zelfs af of Maloof er goed aan doet om in haar leven te duiken, maar hij kan toch de neiging niet weerstaan. Bij de burgerlijke stand in New York hoort hij dat zij in die stad geboren is, dat haar familie een mysterie is, maar dat haar moeder een Francaise was en dat een tante bij haar dood in 1965 niets aan haar familie wilde nalaten. Uit foto’s blijkt dat Vivian met haar moeder in Frankrijk is geweest. Maloof heeft foto’s van een kerkje in een dorp, zoekt vergelijkbare kerktorens in Frankrijk en komt uit op een dorpje in de Alpen, waar nog een neef van Maier woont. Uit correspondentie blijkt dat Maier haar foto’s graag had gepubliceerd, dus Maloof hoeft zich niet schuldig te voelen over zijn wens de openbaarheid te zoeken. Hij laat meer foto’s afdrukken door een scanstudio en verdiept zich verder in het leven van Maier die ook duistere kanten bleek te hebben, zoals driftigheid en een enorme verzamelwoede met kranten. Ze eindigde eenzaam. Ook haar vroegere vriendin had later geen tijd meer voor haar. Een van haar pupillen denkt dat Maier in haar jeugd mishandeld of misbruikt is geweest en daarom afstand nam van anderen. Om die te overbruggen maakte ze foto’s, waarmee ze de ziel van anderen vastlegde en zichzelf met hen verbond. Hoewel de kunstwereld haar nog steeds niet erkend heeft, trekken de exposities van haar werk overal in de wereld veel publiek.  

Hier de trailer die begint met de veiling waar Maloof de eerste doos foto’s van Maier koopt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten