Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 14 juli 2016

Het geheugen van Glen Campbell (2014), documentaire van James Keach


Ontroerend en waardig slot van een groots muzikant

De fascinerende documentaire I’ ll be me van James Keach over het verslechterende geheugen van countryzanger Glenn Campbell, werd in het Nederlands vertaald als Het geheugen van Glen Clampbell, ongetwijfeld om een idee te geven waar de documentaire over gaat. We volgen Campbell en zijn gezin tijdens zijn afscheidstournee door de Verenigde Staten en tussendoor zijn er natuurlijk archiefbeelden waarin we de zanger zien toen hij nog in goede doen was. We horen dat Campbell, die opgroeide in Arkansas en een van de bekendste Amerikaanse countryzangers was, inmiddels aan zijn vierde huwelijk toe is, hetgeen een garantie is dat het in zijn privéleven niet allemaal koek en ei is geweest.

‘Wie is dat?’ vraagt Campbell herhaaldelijk aan zijn vrouw Kim als hij foto’s ziet van familieleden, waaronder zijn eerdere vrouwen. Samen met Kim gaat hij naar het Alzeimercentrum waar men hem onderzoekt en de diagnose Alzheimer stelt aan de hand van een PET scan waarop een krimping van de hypothalamus te zien is. Kim weet dan dat ze een zware tijd tegemoet gaat.

De vaststelling van de ziekte gaat samen met het uitkomen van een nieuw album, dat dan meteen het laatste zal zijn. Dat geldt ook voor het tournee door de Verenigde Staten met zijn band waarin zijn dochter Ashley en zijn zoons Cam en Shannon meespelen. Ashley helpt hem in de bus, waarmee ze het land doorkruisen, met de teksten, net zoals Kim dat deed terwijl Campbell in afwachting van de scan in het Alzheimer een liedje zong. Een opname voor de televisie gaat in ieder geval goed.

Het eerste optreden in een club in Los Angeles op 6 oktober 2011 verloopt ook goed. Kim zegt dat het belangrijk is dat Campbell geniet. Het tournee is vooral een familiegebeuren waar een ander gezin dat de bus bestuurt en assisteert is opgenomen. Kim zegt dat Campbell zich over druk over maakt en de manager vreest dat er ramptoeristen op de concerten afkomen, maar dat blijkt ongegrond. Het publiek leeft mee en is zich bewust dat zij getuige zijn van een optreden dat niet meer terugkomt.

In Nashville, de bakermat van de countrymuziek gaat het minder goed. Campbell die veel steun heeft van de autocue, is opeens een akkoord kwijt. De bandleden reageren er goed op en het concert loopt goed af. De neuroloog die geconsulteerd wordt, constateert wel een achteruitgang van het geheugen, maar dat wordt opgevangen door zijn grote muzikale vermogen. Campbell krijgt sterkere medicijnen om zijn herinnering aan nare tijden in het verleden weg te houden.

Tijdens een concert in New York City op 7 december krijgt hij kippenvel van het publiek. Zijn nekharen gaan daarbij overeind staan en hij strijkt ze rustig weer naar beneden. Schaamte kent hij niet. Hij is wie hij is en misschien wordt hij wel steeds meer zichzelf zoals de Amerikaanse titel van de documentaire aanduidt. Tijdens de uitreiking van de Grammy awards zingt hij A Rhinestone cowboy en na afloop complimenteert Paul McCartney hem met zijn optreden. Een dag later kan Campbell zich weinig meer herinneren, maar wel welk lied hij zong.

Tijdens een tweede concert in Los Angeles zingt Ashley het prachtige I’ll do the remembering en later neemt Campbell nog zijn laatste nummer I’m not gonna miss you op. Een ontroerend en waardig slot van een groots muzikant.

Hier de vooruitblik in Het Uur van de Wolf, hier het nummer I’ll do the remembering, hier de single versie van dit nummer, hier I’m not gonna miss you met beelden uit de documentaire en vooruit dan maar hier ook nog A better place.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten