Ontroerend en waardig slot van een groots muzikant
De fascinerende documentaire I’ ll be me van James Keach over het verslechterende geheugen van
countryzanger Glenn Campbell, werd in het Nederlands vertaald als Het geheugen van Glen Clampbell,
ongetwijfeld om een idee te geven waar de documentaire over gaat. We volgen
Campbell en zijn gezin tijdens zijn afscheidstournee door de Verenigde Staten
en tussendoor zijn er natuurlijk archiefbeelden waarin we de zanger zien toen
hij nog in goede doen was. We horen dat Campbell, die opgroeide in Arkansas en
een van de bekendste Amerikaanse countryzangers was, inmiddels aan zijn vierde
huwelijk toe is, hetgeen een garantie is dat het in zijn privéleven niet
allemaal koek en ei is geweest.
‘Wie is dat?’ vraagt Campbell herhaaldelijk aan zijn vrouw
Kim als hij foto’s ziet van familieleden, waaronder zijn eerdere vrouwen. Samen
met Kim gaat hij naar het Alzeimercentrum waar men hem onderzoekt en de diagnose
Alzheimer stelt aan de hand van een PET scan waarop een krimping van de
hypothalamus te zien is. Kim weet dan dat ze een zware tijd tegemoet gaat.
De vaststelling van de ziekte gaat samen met het uitkomen
van een nieuw album, dat dan meteen het laatste zal zijn. Dat geldt ook voor
het tournee door de Verenigde Staten met zijn band waarin zijn dochter Ashley
en zijn zoons Cam en Shannon meespelen. Ashley helpt hem in de bus, waarmee ze
het land doorkruisen, met de teksten, net zoals Kim dat deed terwijl Campbell
in afwachting van de scan in het Alzheimer een liedje zong. Een opname voor de
televisie gaat in ieder geval goed.
Het eerste optreden in een club in Los Angeles op 6 oktober
2011 verloopt ook goed. Kim zegt dat het belangrijk is dat Campbell geniet. Het
tournee is vooral een familiegebeuren waar een ander gezin dat de bus bestuurt
en assisteert is opgenomen. Kim zegt dat Campbell zich over druk over maakt en
de manager vreest dat er ramptoeristen op de concerten afkomen, maar dat blijkt
ongegrond. Het publiek leeft mee en is zich bewust dat zij getuige zijn van een
optreden dat niet meer terugkomt.
In Nashville, de bakermat van de countrymuziek gaat het
minder goed. Campbell die veel steun heeft van de autocue, is opeens een
akkoord kwijt. De bandleden reageren er goed op en het concert loopt goed af.
De neuroloog die geconsulteerd wordt, constateert wel een achteruitgang van het
geheugen, maar dat wordt opgevangen door zijn grote muzikale vermogen. Campbell
krijgt sterkere medicijnen om zijn herinnering aan nare tijden in het verleden
weg te houden.
Tijdens een concert in New York City op 7 december krijgt
hij kippenvel van het publiek. Zijn nekharen gaan daarbij overeind staan en hij
strijkt ze rustig weer naar beneden. Schaamte kent hij niet. Hij is wie hij is
en misschien wordt hij wel steeds meer zichzelf zoals de Amerikaanse titel van
de documentaire aanduidt. Tijdens de uitreiking van de Grammy awards zingt hij A Rhinestone cowboy en na afloop
complimenteert Paul McCartney hem met zijn optreden. Een dag later kan Campbell
zich weinig meer herinneren, maar wel welk lied hij zong.
Tijdens een tweede concert in Los Angeles zingt Ashley het
prachtige I’ll do the remembering en
later neemt Campbell nog zijn laatste nummer I’m not gonna miss you op. Een ontroerend en waardig slot van een
groots muzikant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten