Een film op twee poten
Een verwarrende documentaire is het zeker, die Ester Gould
maakte. Het zou gaan over de twee jaar oudere zus Rowan, maar ook weer niet. In
een gesprek met Sarina Vitta in Regisseur
aan de Keukentafel (2015) zegt Gould dat ze wilde vermijden dat de film op
twee poten zou staan, maar vraagt zich af of dit gelukt is. Mij zette ze in
ieder geval op een verkeerd been. In plaats van een verhaal over een zus werd
het een conceptuele film over het verschijnsel narcisme, belicht vanuit vier
vrouwen die een rol spelen op locaties waar Rowan leefde, al zegt Ester Gould
zelf dat de eerste vrouw, een meisje nog, niet als een narcistisch betiteld mag
worden. Dat meisje heet Phoebe Allen en is een leerlinge op een school in
Dundee, Schotland, die ook door Ester en haar zus bezocht werd. Ze spreekt zich
in een groepje uit over selfesteem dat te vertalen is als eigenwaarde en haar
idee over haar leven over tien jaar in New York. Het is grappig dat de kinderen
zich die wereld moeilijk kunnen voorstellen. Met de huidige veranderingen is
dat ook niet te doen. De deelnemers aan 7 Up van Michael Apted hadden het wat
dat betreft gemakkelijker, maar daar gaat het vandaag niet over.
Behalve Phoebe Allen filmt Gould drie andere vrouwen die
allen iets met kunst doen: de losbollerige Viviane in Londen, Marian uit Los
Angeles die vroeger stripte maar zich nu als een geisha opstelt ten opzichte
van andere kunstenaars en performancekunstenares Renée van Trier uit Arnhem,
die warme maaltijden aan oude mensen levert. De portretten worden regelmatig
onderbroken door teksten van Ester of Rowan die uit hun briefwisseling komen of
die door Ester zelf bedacht zijn. De documentaire begint met beelden van het
saaie dorp waarin de zussen speelden. De avontuurlijke wandelingen door bossen
en velden werden altijd geleid door Rowan. Ester keek zeer tegen haar zus op.
Ze zou het liefst in haar schoenen staan. Rowan keek altijd de toekomst in,
zeer benieuwd hoe het leven er over tien jaar uit zou zien, Ester wilde het
liefst dat alles bleef zoals het was.
Rowan vertrok naar Londen om kunstenares te worden, net als
Viviane die samen met haar zwarte vriendin Cassandra het kunstenaarswereldje
induikt en zich onderdompelt in het uitgaansleven. Ze weet niet wat ze wil of
wie ze is, maar ze ziet wel. Waar het schip strandt zou ik er bijna aan
toevoegen. Als ze zich indrinkt voor ze naar een feestje gaan, leest Viviane op
de smartphone de eigenschappen voor over de theatrale persoonlijkheidsstoornis
en komt tot de conclusie dat die wel op haar van toepassing zijn. Ze is bezig
met een film over Mrs. Dalloway die net als zijzelf feestjes geeft om de stilte
in haar hart dempen.
Daarna verlegt Ester de blik naar Los Angeles waar het er
allemaal ruiger aan toegaat. Ze filmt in een club die opgezet is door Geisha om
een plek te scheppen waar veelbelovende kunstenaars zichzelf kunnen zijn en met
elkaar in gesprek kunnen komen. Ester heeft zo haar twijfels over de route die
Rowan is ingeslagen, maar wie is zij om daar iets over te zeggen. Als Rowan
tijdens een nieuw bezoek aan Los Angeles tegen Ester vertelt dat ze in LAX
opgehaald wordt door Madonna weet Ester dat er iets mis is. Dat blijkt Rowan
zichzelf van het leven probeert te benemen door van een flat af te springen. Ze
overleeft het met de nodige botbreuken en draait in het ziekenhuis om als een
blad aan een boom. Opeens houdt ze zich vast aan Ester in plaats van omgekeerd.
Ester praat met een therapeut over narcisme, dat in vaktermen een gezond
verschijnsel is, maar bij krenking een ongezonde kant krijgt. Rowan zat klem
tussen een negatief en een zwaar overtrokken zelfbeeld. Volgens de therapeut
kan men, om daar uit te komen, het beste de eisen aan zichzelf niet te hoog leggen.
Voor Rowan hielp het niet meer. Na twee jaar deed ze een nieuwe poging in
Arnhem, die slaagde. Het moet een zware klap zijn geweest voor Ester, die tegen
Vitta zegt dat Rowan niet alleen aan een narcistische stoornis leed, maar dat
er meer met haar aan de hand was.
Al met al vertelt A
strange love affair with ego noch veel over de narcistische
persoonlijkheidsstoornis, noch over het leven van Rowan Gould en al helemaal
niet over de ziekte van onze tijd waarin de verering van het zelf grote proporties
aanneemt.
Misschien laat Ester ook moeilijk haar eigen kwetsbaarheid
zien en verpakte ze dat met portretten van andere vrouwen. Anderzijds is het
dapper om een film over ego en zelfliefde te maken, een onderwerp met vele
(stekelige) kanten. Inmiddels heeft ze alweer een nieuwe film uitgebracht, Strike a pose. Daarin houdt ze opnieuw
een spiegel voor.
Hier
de trailer op de site van vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten