De marges zijn klein
Het avontuur, dat ik in de koninginnenrit van vorig jaar zo
node miste, werd dit jaar ten dele goed gemaakt door de jump van Tom Dumoulin
in de laatste kilometers van de etappe. Hij zat al vanaf het begin in de
kopgroep die vijf bergen bedwong, waarvan drie van de eerste en één van de
buitencategorie. De rit van 184, 5 kilometer voerde over de brede wegen van het
Spaanse Catalonië en kwam tenslotte uit op een berg van 2240 meter hoogte in
Andorra, waar Dumoulin in een regen van hagel zijn armen in de lucht kon gooien, hetgeen Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot tot de uitspraak bracht dat dit de mooiste etappe was die ze dit jaar gezien hadden.
Ik volg de rit van kop tot staart, hetgeen vroeger een
onmogelijkheid was, maar inmiddels is sport in de geseculariseerde maatschappij
een factor van zingeving. De commentaarverbinding met de hogepriesters Dijkstra en Ducrot komt niet tot stand, maar dit wordt goed gemaakt
door een blik op de besneeuwde bergen in de Spaanse Pyreneeën. Er lopen zelfs
mensen in de sneeuw. Misschien zijn ze aan het langlaufen, terwijl het beneden
toch dertig graden boven nul is, zo vertelt Dijkstra als eenmaal de verbinding
tot stand gekomen is. Hij vraagt zich af of de beklimming van de Bonaigua, die
meteen al op het programma staat, niet te snel komt voor veel renners en of men
zich misschien van te voren heeft warm gereden, maar Ducrot zegt dat zoiets
niet te doen is met zo’n loodzware etappe voor de boeg.
Als vanuit de rode auto van de directie met de witte vlag
gezwaaid wordt ten teken dat de wedstrijd is begonnen, valt het commentaar
opnieuw weg. Ik zie vele demarrages, waaronder die van Taklahaimanot uit
Eritrea, wellicht weer een nieuwe natie die renners levert. De ontsnapping is
alweer achter de rug als de commentaren via een andere verbinding van zich
laten horen. Volgens Dijkstra is er niets mis met een oude telefoonlijn. De
beelden zijn belangrijker en zo is het, al was het wel mijn bedoeling vooral
het commentaar te bespreken. Inmiddels is een kopgroep tot stand gekomen met
renners die geen gevaar vormen voor Froome, die zich de vorige dag op
spectaculaire wijze in het geel gereden heeft. Ducrot betwijfelt of de
ontsnapping zin heeft omdat de ploeg van Froome, zoals ze altijd doen, een
moorddadig tempo zal rijden om gelukszoekers de pas af te snijden. Hij wijst verder
op Thomas de Gendt die in de kopgroep het tempo aangeeft en ongetwijfeld zijn
zinnen op de bolletjestrui heeft gezet. .
De Belg is niet de enige. Ook Pinot ruikt zijn kansen om Majka
uit bolletjestrui te rijden. Als ze de hele dag vooruit blijven valt zelfs het
dubbele aantal van vijftig punten te verdienen op de Andorre Arcalis die van de
buitencategorie is.
Froome maakt zich niet druk over de vluchters, tot Contador
en Valverde zich bij de kopgroep proberen aan te sluiten. Wout Poels zet de
motor in de ploeg aan en de commentatoren zijn blij dat er iets gebeurt. Men
spreekt de waardering uit over de cojones
van de gewonde Contador, al zal die hem niet lang helpen. Inmiddels is ook de
geluidsverbinding weer hersteld. Dijkstra mompelt dat hij de telefoon van
Ducrot moest afpakken en speculeert over problemen in de ploeg van
Taklahaimanot omdat ze iets verkeerds gegeten hebben en knoopt daar een verhaal
aan vast over Dumoulin die de vorige dag het toilet gebruikte in een
Nederlandse camper vanwege buikloop. Valverde rijdt virtueel in de gele trui. Ducrot
refereert aan onenigheid met zijn kopman Quintana, die de vorige dag geen zin
had om een gat dicht te rijden. Nadat Contador zich heeft moeten laten
afzakken, komt De Gendt als eerste boven op de Bonaigua, gevolgd door Pinot die
daarmee Majka met punten passeert. Maar de weg is nog lang en inmiddels zijn er
volgens Dijkstra, die de rit monsterlijk vanwege de afstand en de hitte noemt,
al renners die achter het peloton om hun moeder roepen.
Nadat Ducrot reclame heeft gemaakt voor een sportieve
vakantie in dit deel van Catalonië en Dijkstra de van de velg gesprongen band van
Kelderman ter sprake heeft gebracht, ontstaat twijfel in de kopgroep om door te
gaan. Dijkstra wijst op de aanwezigheid van Valverde die een blok aan het been
van de groep is en de reden is dat er ronde tafelconferenties worden gehouden.
Als Valverde het voor gezien houdt, haalt de ploeg van Froome meteen het mes
tussen de tanden weg. Ducrot hoort bijna een zucht van teleurstelling onder het
Spaanse publiek. Zelf vindt hij het ook jammer dat het gevoel het wint van het
verstand, de aanval van de verdediging. Later komt hij met het voorstel om de
aanvaller bonuspunten te geven, terwijl Dijkstra meer ziet in kleinere ploegen.
In ieder geval loopt de voorsprong van de kopgroep steeds meer op, waardoor
Dumoulin die zich niet bemoeit met de wedstrijd om de bergprijs, tenslotte zijn
slag kan slaan in weersomstandigheden die steeds slechter worden en nog meer
glans aan zijn overwinning geven.
In het middengedeelte van de etappe gebeurt niet zoveel
zodat Dijkstra zegt dat we nog wel even het gras kunnen maaien voordat we op
een lastig parcours in Andorra komen, waar Rodriguez mogelijk zijn slag zal
slaan, hetgeen niet gebeurt. We zijn wel getuige van het afstappen van Contador,
dat verschillende malen door de regie herhaald wordt en er is tijd voor kleinere
verhalen over coureurs zoals Stef Clement die in goede doen is, maar voor
volgend jaar nog geen sponsor heeft en dan misschien wel naast hen zal
plaatsnemen, over Froome die al zijn leven lang met een bilharzia infectie kampt
maar daarover nooit klaagt, over Ten Dam die goede kansen zou hebben als de
Tour zes weken zou duren, over Luis Leon Sanchez die net als zijn broers - die
allen wielrennen op Pedro na die profvoetballer werd en een ander die op een
quad verongelukte – naar hun grootvader Leon vernoemd is, Johnny Hoogerland die
precies vijf jaar geleden in het prikkeldraad reed en daar nog in juridisch
opzicht de naweeën van ondervindt, maar in een verzuchting van Dijkstra tenminste
nog op de fiets zit.
Dijkstra fungeert vaak als aangever voor Ducrot die als
voormalig beroepsrenner meer kennis van zaken heeft, zoals over het ovalen blad
van Froome of over de noodzaak van een zonnebril om vuil uit de holtes te
houden, maar doet anderzijds niet voor hem onder, waardoor soms een woordenstrijd
lijkt te ontstaan tussen de twee. Bijvoorbeeld over de klassificatie ‘Britse
week’ die Dijkstra aan de eerste Tour week gaf. Ducrot voelde zich daardoor overvallen
en deed er vervolgens het zwijgen toe. Ik stel me voor dat de heren de
microfoons dichtdraaiden en daarover een hartig woordje met elkaar wisselden. De
marges zijn klein, zei Ducrot vaker dan ooit. Dat geldt niet alleen voor de
onderlinge prestaties van de renners. Het is een godswonder dat de twee mannen
het met elkaar uithouden, net zoals de renners soms tussen malloten uit het
publiek door moeten manoeuvreren en wij ondanks de verderfelijke kanten aan
deze sport nog altijd geboeid blijven door de grinta van de beoefenaren ervan.
Hier
mijn verslag van de koninginnenrit in de Tour van vorig jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten