_2.jpg)
Boeiende driehoeksverhouding tussen twee geliefden en een
intrigant
Televisieregisseur Walter van der Kamp (1929-2009) bracht onder
andere boeken van Couperus op de buis, waaronder Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan in de vorm van een serie.
Lex van Delden die meespeelde in Noodlot,
bewerkte de gelijknamige naturalistische roman uit 1890. Hij is de intrigant
Bertie die zich inwurmt in het leven van zijn oud klasgenoot en vriend Frank
Westhove en verhindert dat die met de knappe Eva trouwt. Hoewel de aankleding
van het stuk met de nodige Saartjes veel van Swiebertje weg heeft, is het psychologische drama boeiend en worden
de twee andere hoofdrollen fraai vertolkt door Jeroen Krabbé en Linda van
Dijck (zie foto). Mijn vrouw die met me meekeek, vond dat het drama een homoseksuele
achtergrond heeft. Bertie geeft af op de vrouw en vindt, net als in de tijd van
Plato, de vriendschap tussen mannen van een hogere soort. Anderzijds valt er
ook het nodige te zeggen over de negatieve aard die verantwoordelijk is voor de
gekrenktheid van Bertie. Misschien kijkt een man daar anders naar dan een
vrouw.
Noodlot begint
heel fraai met de binnenkomst van Bertie bij de rijke maar verveelde Frank in
Londen. Bertie is platzak uit de Verenigde Staten teruggekeerd en wendt zich
voor hulp tot zijn oude vriend. Die vindt het leuk om Bertie te helpen en biedt
hem logies aan. Het is weer eens wat anders dan het society leven. Hij steekt
Bertie in een pak en gaat met hem dineren. De harmonie verandert als Bertie
eens drie dagen wegblijft. Als hij verfomfaaid weer terug is zegt hij dat hij
bij oude vrienden geweest is die Frank niet zou willen kennen. De heren
besluiten op reis te gaan om nieuwe inspiratie op te doen.
In Noorwegen ontmoeten ze Eva van Daelwijck die met haar
vader op vakantie is. Frank ontmoet hen in een bos en leidt ze terug naar het
hotel. Bertie is meteen jaloers en trekt zich min of meer terug. Albert, de
knecht van de Van Daelwijcks, kent Bertie nog van vroeger, maar de laatste wil
daar niets van weten. Het is een van de elementen die spanning in het
Swieber-achtige geheel brengt. Eenmaal weer thuis is Bertie van slag. Hij
vreest een einde aan zijn verhouding met Frank, maar die zegt dat hij spoken
ziet en refereert daarmee wellicht aan het gelijknamige drama van Ibsen uit
1881.
Desondanks komt het weer tot een ontmoeting met Eva, die ook
goed met Bertie kan opschieten, hetgeen weer tegen de zin van Frank is. Als de
laatste Bertie aan een baan wil helpen, hebben we de poppen aan het dansen.
Bertie past ervoor om een schrijfknecht van een oude man te worden en ziet de
vakantie in Noorwegen als een noodlot dat nu eenmaal op hun pad kwam.
De ontmoeting van Frank met zijn oude vlam Lottie in een
restaurant maakt Eva onzeker over zijn liefde voor haar, temeer omdat Bertie daar
niets tegen in brengt. Ze wil graag dat haar vader met Frank gaat praten maar
die past daarvoor. Een gesprek tussen Frank en Eva loopt uit op ruzie, waarbij
harde woorden vallen. Frank maakt het uit, maar is daarna overstuur en besluit
om Eva te schrijven om vergiffenis te vragen. Bertie laat de brieven door
Albert onderscheppen en veroorzaakt daardoor veel leed. Als Frank daar achter
komt, vermoordt hij Bertie, maar in de gevangenis realiseert hij zich dat
Bertie niets anders kon. Als hij twee jaar later met Eva over de zaak spreekt,
neemt hij de schuld op zich. Hij vreest dat Eva niets meer van hem wil weten en
heeft al een dodelijk drankje op zak dat hij kan innemen als zij uit elkaar
gaan. Eva echter wil bij Frank blijven en gaat hem voor. Waarmee Bertie hen
alle drie de dood ingesleurd heeft.
Hier
een boeiend artikel over het fatalisme van Couperus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten