Tirannieke premier stort wereld in een chaos
Groot Brittannië is na de Brexit de wanhoop nabij. Het land
is zwaar verdeeld en mist na het vertrek van David Cameron een toonaangevende
leider. Wellicht dat Theresa May na de verkiezingen voor een nieuwe leider van
de Conservatieven de tweede minister president van het Verenigd Koninkrijk kan
worden. Ze zou dan van de fouten die haar voorgangster maakte, kunnen leren.
Margaret Thatcher (1925-2013), die ruim elf jaar aan het roer stond van haar
land en ook wel The iron lady werd genoemd, was vooral een kampioen in
onbuigzaamheid hetgeen haar uiteindelijk in 1990 de kop kostte, maar die de
wereld toen al in een liberale chaos veranderd had, waar we nu nog de gevolgen
van ondervinden.
Phyllida Lloyd opent met de oude verwarde vrouw, die eenzaam
in haar huis zit en wordt bestookt met nare herinneringen aan de
mijnwerkersstakingen en de aanslagen van de IRA. Het is de tol die ze moet
betalen voor allerlei vervelende beslissingen die ze meende te moeten nemen,
zoals het ingrijpen in de Falkland crisis in 1982. Ze kon na de inzet van de
marine weinig anders doen dan brieven schrijven aan de families van de
omgekomen Britse soldaten, maar genoot anderzijds van de gestegen populariteit
na het winnen van de oorlog.
De rol van Margaret Thatcher wordt op beeldige wijze
vertolkt door Maryl Streep. Ze speelt zowel de oude als de jonge Thatcher met
overtuigingskracht, al maakt ze vooral indruk als verwarde vrouw die steeds de
gestalte van haar overleden man Denis voor zich ziet en op een gegeven moment
alle geluidsdragers in huis aanzet om zijn stem niet meer te horen en hem dus
ook niet meer te zien.
De film van Lloyd is nogal onrustig vanwege dat steeds kort teruggrijpen
naar het verleden. Anders dan een lange flashback die weer terugkeert naar het
heden, wisselt Lloyd steeds weer van episode. Ze schiet voortdurend heen en
weer in de tijd. Mooi is een flashback van de tijd dat Margaret als
kruideniersdochter haar taak in de winkel vervulde. We zien haar ook met haar
ouders onder de eettafel als Engeland in de oorlog gebombardeerd wordt en zij,
op een vraag van haar vader, nog even snel de boter op tafel afdekt. Een moedig
meisje, dat het als haar taak zag haar land van de ondergang te redden, maar
daarbij de verkeerde ideeën aanhing.
Later in haar carrière wilde ze zelfs de Poll tax invoeren, een
maatregel waarbij iedereen dezelfde belasting zou betalen. Hoewel daar
spaarzame archiefbeelden van zijn, net als van het breken van de mijnwerkersstaking
en het massale protest dat daarna ontstond, zijn er geen beelden van de echte
Thatcher. Die worden elke keer door Streep ingevuld. Ook de beelden in het
parlement, waar ze steeds heftig in conflict was met Neil Kinnock van Labour,
die toch minder krachtig ogen.
Verzoening was een zwakte volgens Thatcher. De enige
zachtheid kwam uit haar mond tijdens de haar aanvaarding van het premierschap.
Voor het intreden in Downing Street 10 haalde ze uitspraken van Franciscus van
Assisi aan, maar verder was Thatcher geen vrouw van gevoelens. Als
kruideniersdochter was ze behept met kleinsteedse overtuigingen, die ze van
haar vader had opgedaan. Wellicht dat ze zo hard van de toren blies omdat ze
het idee had dat ze toch niet bij de elite hoorde. De wereld wordt niet beter
van dit soort lieden met rigoureuze opvattingen. Laat ons daarom hopen dat
Donald Trump ons bespaard blijft.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten