Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 12 juli 2016

Filmrecensie: The last king of Scotland (2006), Kevin Macdonald


Nogal voorspelbare ontwikkeling in de verhouding tussen Amin en zijn Schotse lijfarts

The last king of Scotland is een episch verhaal over de periode dat Idi Amin in Oeganda aan de macht was, waarin zo’n 300.000 duizend landgenoten vermoord werden. In 1971 pleegde hij een staatsgreep, ruimde de communistische aanhangers van zijn voorganger Obote op en regeerde het land met harde hand tot 1979.

In de film van Kevin Macdonald, die meer een documentairemaker is zoals in Life in a day, leunt hij zogezegd op een jonge Schotse arts Nicholas Garrigan, die pas afgestudeerd is maar niet in de saaie voetsporen van zijn vader wilde stappen. Nicholas zoekt het avontuur door de wereldbol op zijn kamer rond te draaien en daarop zomaar ergens een punt te kiezen. Zijn vinger wijst naar Oeganda en dat heeft hij geweten.

Meteen al in de bus op weg naar een Engels echtpaar, dat in de rimboe medische en onderwijskundige hulp verleent, ziet hij voertuigen met soldaten passeren. Een aardig zwart meisje vertelt hem over de staatsgreep. Het tekent Nicholas dat hij de nacht met haar doorbrengt omdat zij al eerder moet uitstappen. Sarah, de vrouw van arts David Merrit, had hem daarom al een dag eerder verwacht en was wat ongerust geweest over het lot van Nicholas vanwege de staatsgreep.

De komst van Amin in het dorp waar de Merrits wonen, leidt tot het eerste contact van Nicholas met de dictator. Sarah moet niet veel van de man hebben, maar de naïeve Nicholas is meteen enthousiast over diens optreden. Een ongelukje in de vorm van een aanrijding met een koe vormt de aanleiding tot verder contact. Amin is gecharmeerd van een man die de koe durfde neer te schieten en die zijn mening durft te geven. Nicholas wordt gevraagd diens lijfarts te worden en kan zich daarbij geen buil vallen want Amin weet zijn sterfdatum al. Nicholas wordt langzaam aan steeds meer in de netten van de dictator gevangen, maar dat ligt er allemaal dik op.

Het verhaal lijdt aan voorspelbaarheid en krijgt daardoor een zekere langdradigheid. De minister van Volksgezondheid valt niet in de smaak bij de steeds wantrouwiger Amin en wordt geloosd. Later wordt hij ook nog eens vermoord, omdat hij verdacht wordt van antirevolutionaire activiteiten terwijl het in werkelijkheid om een afspraak over de levering van penicilline ging. Omdat Nicholas daarover tegen Amin praatte, voelt hij zich ook nog erg schuldig. Dat hij door intiem contact met Kay, de derde vrouw van Amin, die weinig aandacht van de dictator krijgt, verder in de problemen raakt is te voorzien. Zelfs de Engelse diplomaten in het land kunnen hem niet meer helpen. Tenslotte ontkomt Nicholas, meer dood dan levend, ternauwernood na een vliegtuigkaping waarbij Amin alle reizigers, die niet de Israëlische nationaliteit hebben, laat gaan. 

De rol van Forest Whitaker als Amin is minder gelukkig gekozen. De dictator deed meteen al denken aan een maniak. In werkelijkheid oogde Amin, zoals we in de laatste archiefbeelden zien, heel wat rustiger, beminnelijker zelfs.

The last king of Scotland werd gemaakt naar de gelijknamige roman van Giles Foden. De titel is ontleend aan een persconferentie die Amin gaf aan Westerse journalisten, tijdens welke hij pochte over zijn titels. Amin stierf op 16 augustus 2003 in Saoedi Arabië. Of dat de datum die hij in gedachten had is onbekend.

Hier de trailer van The last king of Scotland, hier mijn bespreking van Life in a day.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten