Tragiek van een wielrenner die hoog klom en diep daalde
In de ruim anderhalf uur durende
film Pantani: the accidental death of a
cyclist portretteert James Erskine de getalenteerde wielrenner Marco
Pantani uit het Italiaanse Cesenatico, die een van de weinigen was die in een
en hetzelfde jaar zowel de Giro als de Tour de France won. Dat was in 1998,
drie jaar nadat hij tijdens een wielerwedstrijd in Italië zwaar gewond raakte door
een botsing met een auto die nooit op het parcours had mogen komen. De zege van
Pantani in 1998 en zijn enorme vechtlust had een schaduwzijde, die in 2004
leidde tot zijn eenzame dood op 34 jarige leeftijd in een hotelkamer in Rimini.
James Erskine volgt Pantani vanaf de tijd dat hij ging
fietsen, in een amateurploeg reed, tot zijn overgang naar de profs, hetgeen
betekende dat de druk sterk toenam. Erskine praat met zijn moeder die vertelt
dat haar zoon rond de overgang naar de profs van Carrera zelfs met wielrennen
wilde stoppen, omdat hij de druk te groot achtte, maar door een interventie van
haar ging hij tenslotte toch door.
In verschillende beelden uit de Giro en de Tour zien we hoe goed
Pantani kon klimmen en dalen. Hij danste als het ware de berg op en daalde, om
de luchtweerstand te verminderen, achter zijn zadel zittend af. Wielrennen is een sport voor eenzamen. Pantini reed altijd het liefst achteraan in een groepje om te zien hoe anderen leden. In de Giro van
1994 zet Pantani tijdens een bergrit de aanval in op Indurain. Men spreekt van
instinct versus wetenschap, waarbij Pantani het instinct vertegenwoordigde. Hoewel
Pantani nog maar 24 jaar oud was, leek hij wel veertig. Zijn zege zette hem op
de kaart, maar een zware botsing met een auto tijdens een wedstrijd van Turijn
naar Milaan zorgde bijna tot een einde van zijn carrière. Men vreesde zelfs dat
hij nooit meer zou kunnen lopen, Met een enorme wilskracht ging Pantani weer
trainen. Het is een fraai gezicht dat hij in de fabriek van Carrera voor het
eerst weer op een fiets klimt en onder aanmoediging van de werknemers een
rondje door de hal rijdt.
Hij werd derde in de Tour van 1997 na een zege op Alpe
d’Huez en won in het voorjaar daarop de Giro. Het was de periode van de
dopingschandalen die van alle kanten naar buiten braken. De uitzetting van de
Festina ploeg uit de Tour van 1998 nadat in een auto van de ploeg doping was
gevonden, leidde aanvankelijk tot een staking onder de anderen, maar die werd
tenslotte toch weer opgeheven. Pantani versloeg Jan Ullrich in rit 18 op de
Galibier met een heroïsche tocht door de regen. Zijn gele trui werd in Italië
druk gevierd omdat Pantani sinds 33 jaar de eerste is die weer een gele trui
wint.
In de Giro van 1999 wilde hij zijn legendarische landgenoot
Fausto Coppi achterna. Zijn kansen leken klein toen hij in de vijftiende rit
een kettingbreuk kreeg waardoor hij achterop raakte, maar hij walste daarna
over iedereen heen en bleef toch in de roze trui rijden. Zijn overmacht was
niet aan de geldschieters besteed, die vonden dat hun belangen te weinig gediend werden. Nadat Pantani de
dag erop, ondanks adviezen om zich in te houden, weer won, keerde het succes
zich tegen hem. De volgende ochtend werd bekend dat hij positief was bevonden
en daarop werd hij uit de ronde gehaald. De beslissing brak hem zo dat hij,
anders dan in 1995 toen hij knap herstelde na het auto-ongeluk, daar niet meer
overheen kwam. Hij verliet de Tour van 2000 vanwege buikpijn en stopte met
wielrennen na nieuwe geruchten over doping. Later werd bekend dat Pantani aan
de cocaïne was geraakt die uiteindelijk ook zijn dood werd. Het volk rouwde om
een volksheld, hoewel men hem eerder ook wel kritisch bejegende.
Aan het eind van de de ingekorte versie van de documentaire, die ik zag, komt de moeder van Pantani
nog terug op het voorval met haar zoon rond de overgang naar de profs. Sport
hoort te leven, zegt ze, maar dat is niet zo. In de topsport gaat zoveel geld
om dat de beoefenaren daarvan de dupe zijn.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten