Jonge, geëmancipeerde theatermaakster heeft het niet gemakkelijk
in Egypte
Vooraf las ik dat Nada Ahmed, die in Caïro woont, Egyptische
ouders heeft, maar in Saoedi Arabië geboren en getogen zou zijn, waar vrouwen alleen
de deur uit mochten om naar school te gaan. In de documentaire waarin Claudia
Lisboa Nada gedurende enkele jaren volgt, hoorde ik daar weinig van terug. Over
haar vader wil hoofdpersoon Nada niet praten. Een ruzie met haar vriend doet
haar denken aan de verhouding met haar vader. Toen was ze machteloos, inmiddels
kan ze zelf haar keuzes maken, maar gemakkelijk is dat allemaal niet. In het
begin van Nada’s revolutie bekijkt de
moeder van Nada, die in Alexandrië woont, een foto van haar oudste dochter. Ze
houdt van haar, maar lijkt niet te begrijpen waarom ze niet gewoon een man
trouwt en het huishouden op zich neemt.
De documentaire begint in februari 2011, een week na de val
van Mubarak. De angst is gebroken, maar met de veiligheid voor vrouwen is het
slecht gesteld. De 27 jarige Nada, een knappe dramadocente, die de kindertheatervoorstelling
Revolutie in het woud regisseert,
wordt regelmatig belaagd door mannen. Als ze op bezoek gaat bij haar moeder en
zussen in Alexandrië wordt ze aangesproken op haar levensstijl. Terug in de hoofdstad
vertelt ze haar vriend Ahmed dat haar moeder haar wilde uithuwelijken aan een
man met een uniform, maar dat die vertrok, nadat ze hem gevraagd had of het
niet vreemd was iemand een huwelijksaanzoek te doen die men nog nooit gezien
heeft. Ze heeft problemen de voorstelling gefinancierd te krijgen. Producenten duiken
het liefst met haar in bed.
In april 2012 wordt gedemonstreerd tegen het
moslimbroederschap, dat de revolutie gekaapt heeft, zoals de moeder van haar
toekomstige vriend Mahmoud later zal beweren. Nada moet haar huis uit en is ook
haar mobiel kwijt, waarmee ze de eerste maand huur van een nieuw appartement wilde
betalen. Ook Ahmed woont weer alleen. Hij vertelt haar dat hij zich verloofde
om zijn ouders een plezier te doen.
In juni 2012 is Morsi president geworden maar de protesten
houden aan. Nada praat met een vrouwelijke theaterdirecteur die het goed met
haar voor heeft en haar voorstelling opneemt in haar programma. Het stuk doet mee
aan een nationale competitie en komt daarmee in de finale, maar verder gaat de
competitie niet vanwege de politieke toestand. In maart 2013 ontmoet Nada
Mahmoud die helpt met het licht en haar vraagt bij hem, zijn zus en zijn moeder
in te trekken. Tussen de theaterdrukte door helpt Nada de vriendelijke moeder
met huishoudelijk werk. Ze heeft er geen hekel aan, maar kan niet buiten haar
creatieve activiteiten.
Dat laatste is na de eerste gelukkige tijd met Mahmoud een
bron van conflict. Hij wil dat ze niet zo verdomd onafhankelijk is en alleen over
straat loopt, maar naar huis komt als hij dat zegt. Nada is daardoor overstuur.
Ze hoort van de vroegere vrouw van Mahmoud dat die erg grillig is en dat ze
daarom van hem scheidde. Ook wat haar werk betreft heeft Nada het niet
gemakkelijk. Ze wordt verscheurd door de keuzes tussen tijdelijke baantjes, haar
toneelwerk en de demonstraties waar ze ook graag bij is.
Als Mahmoud geweld tegen haar gebruikt komt ze verder in het
nauw. Haar moeder adviseert haar terug te komen naar huis, maar Nada wil daar
niet wonen als een koe in een stal, zoals ze dat noemt. Nada pakt haar koffers
en trekt in juli 2013 in bij vrienden in Cairo. Op de televisie zien ze verkrachtingen
op het Tahrirplein, die een smet werpen op de revolutie. Morsi wordt verdreven
en Nada bereidt de straatvoorstelling De
vijver van de kikkers voor, waarin ze kinderen bewust maakt van
democratische waarden.
In juni 2014 is Sisi president. De straten zijn veiliger en
Nada probeert financiering te vinden voor haar projecten. Dat ze daarin mag
slagen.
Hier
de promo met een ruzie tussen Nada en Mahmoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten