Jonge vrouw is bang om bang te zijn en komt daarmee niet
verder
Na haar regiedebuut Away
from her (2006) is Take this waltz
is de tweede film van Sarah Polley, die ook druk is met acteren. Opnieuw is de
sfeer erg warm en het onderwerp lichtvoetig, maar tegelijk kraakt het weer van
de sentimentaliteit en de ongeloofwaardigheid. Hoofdpersoon Margot kan niet
besluiten wat ze in haar leven wil en zit klem tussen twee geliefde mannen. Als
Leonard Cohen zijn steentje bijdraagt met de titelsong stort de film als een
kaartenhuis in elkaar.
Het begint heel sensueel met Margot die thuis aan het bakken
is. Ze stopt het gerecht in de oven, kijkt naar binnen met haar wang tegen het
glas en daarna naar de camera en erlangs tot haar man Lou langsloopt. Haar blik
verandert daarbij in negatieve zin. De kijker vraagt zich af wat er aan de hand
is met dit aardige wezentje met haar blauw geverfde teennagels. Aan het eind
herhaalt zich dit ritueel met een ander vervolg.
Margot heeft al vijf jaar een relatie met de kippenkookboekschrijver
die de hele dag thuis bezig is om nieuwe gerechten uit te proberen. De twee
gaan op een kinderlijke wijze met elkaar om, daarbij elkaar voor de grap
uitmakend voor het ergste wat ze kunnen bedenken. Margot heeft de ambitie
schrijfster te worden, maar voorlopig werkt ze voor een reisgids. Daarvoor
reist ze het land rond. In Louisburg op Nova Scotia is ze getuige van een historisch
straatspel waarbij een overspelige wordt gestraft. Als ze met het vliegtuig op
weg naar huis is, blijkt de overspelige naast haar te zitten. Ze raken aan de
praat, onder andere over het feit dat zij zich op de luchthaven in een rolstoel
liet vervoeren. Margot vertelt over haar angst om een aansluiting te missen,
die verband houdt met een algemener probleem, namelijk om overgangen door te
maken. Daniel, zoals de knappe, overspelige man naast haar heet, houdt het erop
dat ze bang is om bang te zijn. Toevalligerwijs blijken ze nog naast elkaar te
wonen ook. Als Margot haar koffer uit de taxi haalt, zegt ze dat ze getrouwd is
en loopt zonder naar Daniel om te kijken haar huis in. De kijker voelt aan dat
Margot en Daniel meer met elkaar krijgen en dat is ook zo, al vindt Margot het moeilijk
om Lou te bedriegen.
Tijdens een familiefeestje bij Margot en Lou is ook de
zwartharige Geraldine, de getrouwde zus van Lou, van de partij die een
dochtertje heeft waar Margot gek op is, hetgeen er op kan duiden dat ze zelf
een kinderwens heeft maar dat Lou dat afhoudt. Die is alleen bezig met zijn
kippen en heeft verder geen gespreksstof. Door haar onvrede wendt Margot zich
steeds meer tot Daniel die een riksjarenner is en kunstschilder in zijn vrije tijd
en haar alle tijd geeft om zich aan hem te binden. Margot vertelt Daniel op een
keer dat ze niet in zo’n melancholieke stemming terecht wil komen als ze bij
haar nichtje Tony waarneemt. Fraai is een latere conversatie tussen de twee
tijdens een Martini in een bar, waarbij Margot aan Daniel vraagt wat hij met
haar zou doen. Uitgebreid vertelt Daniel hoe hij haar zou beminnen van top tot
teen, waarbij de kijker bijna voelt dat Margot dit ook graag wil beleven. Ze
spreekt echter af om elkaar over dertig jaar te ontmoeten bij de vuurtoren in
Louisburg.
Opvallend zijn de blote vrouwen in de film, helemaal niets
voor zo’n vliegtuigfilm, te beginnen onder de douche na de aerobics waar
behalve Margot ook Geraldine aan meedoet. De laatste vertelt dat het getrouwde leven
niet alles is maar dat ze het ermee doet. Tegelijkertijd is ze zwaar alcoholisch.
Op het eind verwijt ze Margot die haar man in de steek heeft gelaten, dat zij de
werkelijke beklaagde is.
Michelle Williams (1980) is vertederend als Margot in haar
oranje jack of oranje shirt en tegelijk een wat mysterieuze vrouw. Helaas wordt
het mysterie niet opgelost, de belofte niet waargemaakt en blijft de film als het
karretje van een kermisattractie, waarin Margot plaatsneemt, hangen in de lucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten