Eerste
liefde, zoete wanhoop
In hetzelfde jaar dat Take
this waltz uit kwam, kwam ook My week
with Marilyn uit. Twee films met Michelle Williams in de hoofdrol, maar wel
twee geheel andere. Het verschil is misschien te duiden als het verschil tussen
een Amerikaanse en een Engelse film. Bij de laatste staat de inhoud voorop, de
eerste moet het vooral hebben van emotie en sentiment. Natuurlijk is de persoon
van Marilyn Monroe niet zonder sentiment, het tegenovergestelde zelfs, maar
haar optreden in My week with Marilyn
is ingebed in de rijke Engelse theatercultuur. Fraai zijn de flarden
Shakespeare die haar tegenspeler Lawrence Olivier, een mooie rol van Kenneth
Branagh die op sublieme wijze in veel werken van Shakespeare speelde, af en toe
declameert.
My week with Marilyn
gaat over de korte verhouding die Colin Clark in 1956 had met Monroe toen die
op het hoogtepunt van haar carrière naar Londen kwam voor de rol van Elsie in de
film The sleeping prince (later
veranderd in The prince and the showgirl)
met als tegenspeler de theaterman Laurence Olivier, die ook regisseerde. De 23
jarige Clark hield van film, had weinig idee over zijn toekomst en vertrok naar
Londen om te kijken of men hem in de filmindustrie zou kunnen gebruiken. Zijn
standvastigheid wordt beloond met een derde assistentschap van regisseur
Olivier. De tweede assistent zegt hem dat hij gewoon diens opdrachten moet uitvoeren.
Clark noteert zijn bevindingen in een dagboek, waardoor de korte romance met
Monroe weer in een film kan worden verbeeld.
Het is Vivien Leigh de vrouw van Olivier die eerder de rol
van Elsie op het toneel speelde, die er bij haar man op aan dringt om de eerlijke
Clark aan te stellen. Dit is vooral bedoeld om haar man in de gaten te houden
die straks wekenlang met de mooiste vrouw in de wereld samen zal zijn. Aldus
geschiedt: Clark regelt een huis waarin Monroe, haar man Arthur Miller en haar
begeleidster Paula, voorstander van The
Method van Stanislawski, hun intrek nemen. Monroe blijkt tijdens de
repetities niet de gemakkelijkste. Als ze al niet veel te laat is, kent ze haar
tekst niet uit haar hoofd. Ze drijft daarmee Olivier tot wanhoop, die haar toeroept
dat ze zich alleen maar sexy hoeft te gedragen.
Clark legt het inmiddels aan met de knappe Lucy (een mooi
rolletje van Emma Watson) die voor de kleding zorgt, maar een verdere
ontwikkeling van hun relatie wordt verhinderd door de avances die Monroe naar Clark
maakt. Vooral het tussentijdse vertrek van haar man naar New York versterkt
haar verlatingsangst. Ze was toch al geschrokken van de, naar haar idee
persoonlijke, teksten die Miller op hun hotelkamer schreef en Miller vond op
zijn beurt dat hij door haar gedrag niet kon werken. Monroe zoekt contact met
Clark om te begrijpen waarom Olivier altijd zo naar doet tegen haar. Clark legt
uit dat de samenwerking moeizaam verloopt omdat Olivier een groot acteur is en
een filmster wil worden en dat dit voor haar precies omgekeerd is. Olivier is
ook bang, zegt Clark, dat zijn vrouw zal worden ingepalmd door regisseur Elia
Kazan met wie ze op dat moment werkt. Monroe vraagt de steun van Clark en
krijgt die ook. Samen maken ze uitstapjes in de omgeving. Clark bekommert zich
om haar als ze een overdosis pillen heeft geslikt. Het liefst wil hij dat
Monroe haar carrière beëindigt en dat ze samen gelukkig worden, maar zover kan
Monroe niet gaan. Eerste liefde, zoete wanhoop, voegt de oudere Judi Dench hem toe,
die de rol van Lady Sybil speelt. De repetities gaan voorbij en Monroe vertrekt
weer, echter niet zonder toch nog afscheid te nemen van haar trouwe knecht, die
volgens de aftiteling later een bekend documentairemaker en schrijver werd, voor
hij in 2007 overleed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten