Mooi Engels drama over de ontoereikendheid van het bestaan
The deep blue sea speelt
in het Londen van de jaren vijftig. De knappe jonge Hester Collyer is niet
gelukkig met het comfortabele samenleven met William, een beminnelijke rechter.
Ze begint daarom een verhouding met Freddie Page, een getraumatiseerde ex- RAF
piloot. De film kent veel flashbacks, schiet daarmee heen en weer in de tijd en
begint met de afscheidsbrief die Hester op een dag aan Freddie schrijft. Die
dag neemt en centrale plaats in de film in. We zien dat Hester pillen inneemt,
opruimt en zich vervolgens neerlegt.
Mrs. Elton, de beheerster van het pension waar Hester woont,
ontdekt haar en roept een kamergenoot die haar met een paar tikken tot leven
brengt, vraagt hoeveel aspirines ze heeft ingenomen en concludeert dat die
dosis niet genoeg is om iemand van het leven te benemen. Hester staat versuft
op en vraagt mrs. Elton, die denkt dat zij de echtgenote is van Freddie, het
gebeurde tegen hem te verzwijgen. Pas als de beheerster per post een
bonnenboekje ontvangt gericht aan Hester Collyer, moet Hester haar ware
identiteit prijsgeven. Mrs. Elton keurt het gedrag van Hester niet goed, maar
veroordeelt het ook niet.
Een maand of acht eerder al verbleef Hester samen met
William een weekend bij diens ouderwetse moeder op het platteland. Ze sliepen
in aparte bedden en tijdens het eten waarschuwde de moeder Hester voor passie. Met
een ingehouden enthousiasme leefde men volgens de oude Engelse taart comfortabeler.
Hester belt vanuit de slaapkamer naar Freddie maar wordt betrapt door William,
die nijdig is, een echtscheiding weigert, maar haar ook niet meer wil zien,
hetgeen de deur openzet voor een verhouding met Freddie in het pension waar ze
haar intrek heeft genomen en dat in het begin van de film al scherp vanaf de
buitenkant in beeld is gebracht.
De sfeer tussen Hester en Freddie was nooit gemakkelijk
zoals een bezoek aan een museum laat zien. Hester is enthousiast is over de
kubistische kunst, maar Freddie kan daar geen aandacht voor opbrengen. Een verdere
verwijdering ontstaat als Freddie op de namiddag na een partij golf met zijn
vriend Jackie bij Hester aankomt en helemaal vergeten is dat ze jarig is. Als
hij zich dat realiseert, schurkt hij zich tegen haar aan en vindt in haar
badjas een brief aan hem gericht. Hoewel Hester hem smeekt deze afscheidsbrief
niet te lezen, doet hij dat toch en is zo teleurgesteld dat hij naar de pub
gaat om zich te bedrinken.
William komt dezelfde avond bij de jarige Hester op bezoek,
geeft The sonnets van Shakespeare en
vraagt naar de reden van haar zelfmoordpoging. Hester vertelt over haar
boosheid, haat en schaamte. In een mooie dialoog over de verhouding die ze met
Freddie heeft, vertelt ze William dat Freddie zich tenminste helemaal geeft.
William geeft toe dat hij zoiets niet kan, hetgeen ook voor Hester geldt. Ze vertelt
tegen William dat Freddie haar inneemt omdat zijn leven in 1940 gestopt is en hij
nog in de oorlog leeft.
Hester gaat na het vertrek van William naar de pub en treft
daar een verbitterde Freddie. Zijn vriend Jackie doet een poging de twee bij
elkaar te brengen, hetgeen mislukt. Freddie vraagt Jackie zijn toiletgerei bij
Hester op te halen, maar Hester smeekt dat hij zelf komt. Freddie doet dit en
vertelt dan dat hij in zijn eentje naar Rio de Janeiro gaat om testpiloot te
worden. Na de laatste nacht samen, zien we een hartverscheurend afscheid,
waarin de ontoereikendheid van het bestaan zichtbaar wordt.
De sfeer van het Londen in de jaren vijftig is mooi
getroffen met de liederen die in de pub gezongen worden zoals Molly Malone. Ook de violen van Barber
passen mooi in deze tragedie, hoewel Hester - een prachtige rol van Rachel Weisz
(1970) - dat niet van de statuur van Sophocles vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten