Wereld van verstandelijk gehandicapte kleurrijk in beeld
gebracht
Films waarin een persoon speelt die het syndroom van Down
heeft leveren vaak vertedering op. Dat was het geval met Yo, tambien (2009), maar de Belg Jaco van Dormael leverde met Le huitième jour eerder al een prachtig
werkstuk af. Daarin worden twee heel verschillende types, bankenman Harry (Daniel
Auteuil) en de verstandelijke gehandicapte Georges (Pascal Duquenne), in de
steek gelaten en tot elkaar veroordeeld.
Le huitième jour
begint het Georges, een muziekliefhebber in een instelling, die met zijn hoge
kapsel enigszins grappig oogt als Stan Laurel. Zijn stem vertelt over de
oorsprong van de wereld. In het begin was er niets, behalve dan muziek. Daarna
werden achtereenvolgens de zon en de aarde, de zee, de platen, de televisie,
het gras, de mensen geschapen, waarop God op de zevende dag kon uitrusten. Van
Dormael illustreert de woorden van Georges, bijvoorbeeld met het leren van
Engels van een langspeelplaat, omdat hij in Mongolië ten vondeling was gelegd.
Als het over de mensen gaat zien we Georges met zijn vriendinnetje Nathalie die
niet met hem wil trouwen omdat ze al verliefd is op Johnny Halliday.
Harry is een heel ander verhaal. Hij is een gestreste
manager die anderen vertelt hoe ze positief kunnen overkomen. Daartoe reist hij
de wereld rond. In zijn persoonlijke leven heeft hij weinig geluk. Zijn vrouw
Julie heeft hem verlaten omdat ze zichzelf beter wilde leren kennen, zijn
dochters ziet hij zelden. Als ze al een keer naar hem toe gaan, vergeet hij hen
op te halen van het station, waarop de meisjes weer retour gaan en Julie elk
contact verbreekt.
Als de moeder van Georges hem niet komt ophalen voor het weekend,
loopt hij alleen naar haar toe met koffer en hond. Hij weet de straatnaam en
het nummer uit zijn hoofd. In de nacht wordt de hond aangereden door Harry, die
naar zijn kinderen is gegaan maar zonder hen te spreken en nogal wanhopig is.
Hier begint een haat liefde verhouding tussen de twee. Harry wil Georges het
liefst meteen lozen op het politiebureau, maar Georges houdt stijfkoppig vol
dat hij naar zijn moeder wil. In haar huis woont echter iemand anders. Georges
was vergeten dat zijn moeder al vier jaar dood was.
Volgt een soort roadmovie met veel verwikkelingen, waarbij
Georges zich soms van zijn charmante kant laat zien en een andere keer
vreselijke driftbuien krijgt als hij zijn zin niet krijgt, zoals witte gymschoenen
die hij in een etalage van een schoenwinkel ziet. Het is ook niet leuk als een
serveerster die van Georges een cadeautje krijgt omdat hij haar zo lief vindt, schrikt
als hij zijn zonnebril afzet. Zijn stemming laat dan om van hemelhoog juichend
tot de dood bedroefd.
Le huitième jour
is gemaakt met veel effectbejag maar dat maakt de film alleen maar mooier.
Sentimentaliteit die er, begeleid door zoetige strijkmuziek, zo dik op ligt,
wordt vanzelf weer genietbaar. Fantasie is nooit ver weg, bijvoorbeeld als de lievelingszanger
van Georges, Luis Mariano, tijdens de tocht van Harry en Georges door Frankrijk,
op de voorkant van de auto plaatsneemt om een lied ten gehore te brengen. De
wereld van de verstandelijk gehandicapte wordt kleurrijk in beeld gebracht. Fraai
is de scène waarop een groep van hen op van Georges een autobusje kapen in een
showroom en daarmee samen met Harry naar de viertiende verjaardag van zijn
oudste dochter gaan.
Hier
de trailer van Le huitième jour, die
in het Engels The eighth day heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten