Patronen in de opvoeding zijn te doorbreken
Negentien jaar geleden maakte Frans Bromet een zesdelige
serie over opvoeden. Een zestal gezinnen met uiteenlopende achtergronden gaf antwoord
op zijn zeikerig gestelde vraag: opvoeden, hoe doe je dat? Drie kinderen uit de
serie worden nogmaals bevraagd over wat hun opvoeding teweeg heeft gebracht in
hun latere leven. Het gaat om Ton, die als pleegkind bij een gezin kwam, Peter
die in zijn rebelse puberjaren tegenover een moeilijk pratende vader stond en Lianne
met haar toentertijd streng gelovige ouders en een moeilijke oudste broer. Opvoeden, 19 jaar later is een variatie
op de Up serie van Michael Apted, waarin zichtbaar wordt hoe patronen
doorgegeven worden, maar ook weer veranderd kunnen worden.
Pleegkind Ton was in de serie 19 jaar en inmiddels dus twee
keer zo oud. Hij werkt in een keuken, woont samen en heeft een zoontje van twee
jaar oud. Zijn moeder stierf toen hij drie jaar oud was. Hij kon niet overweg
met de vriendin van zijn vader en werd op veertienjarige leeftijd in het
pleeggezin van Ria, haar man en hun zoontje Gertjan opgenomen. Aanvankelijk
voor zeven maanden, maar omdat de ouders spijt kregen dat ze hem hadden laten
gaan, namen ze hem weer terug. Hij had het wel eens moeilijk als hij zag hoe
gemakkelijk Gertjan het had vergeleken met hijzelf. Bromet heeft hem negentien
jaar niet meer gezien en wijst op de tatoeages die zich inmiddels over zijn hele
lichaam hebben uitgebreid. Door kickboksen is Ton rustiger geworden. Wat
betreft de opvoeding gaat hij op zijn gevoel af. Zijn credo luidt: wie goed
doet, goed ontmoet. Hij kan zich voorstellen dat zijn vader het vroeger niet
gemakkelijk had na de dood van zijn vrouw, die aan leukemie leed.
Peter (zie foto) had vroeger een brilletje en verzette zich tegen de
verbale terreur van zijn vader, die weinig vat op hem kreeg. Inmiddels werkt
hij op een sportschool. Fitnessen heeft hem meer zelfvertrouwen gegeven. Door de
gebreken in zijn opvoeding leerde hij aan te geven hoe hij wil dat met hem
wordt omgegaan. Hij is opener geworden. Hij denkt dat zijn vader hem teveel
pushte en dat hij zich daardoor terugtrok. Met zijn ouders gaat het goed. Ze
zijn gescheiden en druk met hun eigen leven bezig. Hij weet niet hoe hij een eigen
kind zou opvoeden. Dat komt wel als het zover is.
Lianne is getrouwd en moeder van twee jonge kinderen. Bromet
zegt dat ze nog steeds schuchter is. Lianne geeft dat toe. Ze zegt dat haar
broer Wilco vroeger veel aandacht opslurpte en dat zij zich aanpaste. Haar
vader Toon zei in de serie dat het niet in een paar woorden te zeggen was hoe
je moet opvoeden, haar moeder vond het een kwestie van veel overleggen en
praten. Toon vindt zijn dochter nog steeds een trouwe herdershond en zou willen
dat ze meer ruimte nam. Zelf ontworstelden hij en zijn vrouw zich aan het orthodoxe
christelijke geloof, waarmee hij zelf ook werd geïnfecteerd. Daardoor was hij
veel te hard in de opvoeding. Na het toepassen van steeds zwaardere middelen
zocht hij hulp, waardoor hij milder en opener is. Lianne wil nog steeds niet
zondigen, maar heeft daar last van. Ze zou meer zichzelf willen zijn. Ze denkt
dat het ook in haar karakter zit, want haar jongere broertje is veel meer
outgoing. Zelfopvoeding vindt ze belangrijk.
Hier
de promo.
De Volkskrant zag
aanleiding om de kinderen Bromet zelf te ondervragen over hún opvoeding. Onder
de kop met de uitspraak van hun vader We
gaan nog steeds allemaal samen op vakantie vertellen Laura (44), die we al
kennen van de documentaire Alles van
waarde, Silvia (43) en Ruben (28) in het bijzijn van hun ouders (beiden 70)
over de opvoeding die zij zelf geven. Laura zegt dat haar vier kinderen
allemaal hun eigen karakter hebben, dus de opvoeding speelt een bijkomende rol,
Silvia kijkt naar de behoeften van haar twee kinderen, maar dat gaat ook gemakkelijker
dan met vier kinderen, zegt Laura. Ruben heeft nog geen kinderen en kan er dus
niet over meepraten. Als jongste broertje werd hij nogal in de watten gelegd.
Al met al een redelijk harmonieus gezin, daar in Ilpendam.
Hier
mijn bespreking van Alles van waarde(2012).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten