Levenslang is alleen in Nederland levenslang
Carin Goeijers volgt een klein uur lang Jacqueline Hagemann,
die zich inzet voor vrijlating van haar man Louis die al vijftien jaar in de
Bijlmer bajes vast zit en levenslang vast blijft zitten als zij zich niet voor
hem inzet. Hij is toch al alles kwijt tot zijn rijbewijs en paspoort aan toe. Opmerkelijk
detail is dat Jacqueline en Louis in 2008 in de gevangenis getrouwd zijn, met de
noodzakelijke extra getuigen en een plastic mes om de bruidstaart aan te
snijden. Het huwelijk was een weloverwogen keuze, zegt Jacqueline. Met het
ouder worden worden uiterlijkheden minder belangrijk. Ze heeft er lak aan hoe
anderen op haar reageren. Ze is een loner
en heeft net als Louis veel meegemaakt, maar daarover gaat het niet.
We horen veel telefoontjes tussen de twee, de enige manier
om te communiceren, naast het reguliere bezoek in een drukke ruimte en het
maandelijkse bezoek zonder toezicht dat in een zogenaamd peeskamertje plaats
heeft. Internet heeft Louis niet, ook geestelijk zit hij daardoor vast. Jacqueline
en Louis spreken rasecht Amsterdams en praten vrijmoedig met elkaar. Een tijger
of tante Pollewop, noemt Louis zijn vrouw. Doei, doei poppetje van me. Als ze
thuis is zit ze achter de computer om de zaak uit te pluizen, tot foto’s van de
ruimte waarin de moorden gepleegd zijn, aan toe. Ze heeft ook een website Case Louis Hagemann gemaakt.
Louis heeft zich ontwikkeld tot een ervaren tuinier. Hij
vertelt over de planten die hij in de kas kweekt, over bomen en struiken.
Vroeger mochten langgestraften geen baan vervullen. Hij is moe van het systeem
dat geen regelgeving kent voor mensen als hij. Ze zijn afhankelijk van de
willekeur van cipiers. Hij wordt net zo gemakkelijk overgeplaatst als een hond
in een dierenasiel.
Advocaat John draagt een stapel ordners naar de woning van
Jacqueline om te overleggen over een herzieningsverzoek aan de Hoge Raad voor
de dubbele moord waarvoor Louis veroordeeld is. Ten onrechte volgens
Jacqueline. Louis heeft nooit bekend. Ze kan uren in de verslagen lezen en
haalt er steeds weer iets nieuws uit. We zien ook beelden uit de rechtszaal. John
vraagt vrijspraak. De rechter adviseert het herzieningsverzoek niet toe te
kennen. John houdt de moed erin. Een advies is nog geen uitspraak.
De sfeer is strijdbaar maar gelaten. Louis lijkt niet veel
fiducie te hebben in zijn vrijlating, al zou hij wel graag buiten met
Jacqueline op een boerderijtje gaan wonen. Hij leeft van dag tot dag, anders wordt
hij gillend gek. Jacqueline vraagt zich af of Louis zich in onze drukke
maatschappij nog kan handhaven.
De rechter beslist negatief. John maakt zich boos over het
oordeel. Louis had niet anders verwacht. Jacqueline gaat door met haar strijd. Fraai
is het laatste beeld met het naambordje van Louis en Jacqueline Hagemann. Het
zet, terwijl de laatste gitaar jankt, aan het denken over ons strafsysteem. De omstandigheden,
waaronder we mensen opsluiten. Hoe men daar over honderd jaar op zal
terugkijken.
Volgens de tekst die van
Levenslang vooraf gaat, zijn er 35 langgestraften in Nederland. Hun
situatie is ook figuurlijk uitzichtloos. Gratie wordt sinds 1995 niet meer
verleend. Het Europese Hof vindt het Nederlandse beleid inhumaan, maar daar zullen
onze minister en staatssecretaris van Justitie, hen kennende, lak aan hebben. Dat
dit kabinet snel moge vallen, niet alleen voor de asielzoekers maar ook voor de
langgestraften.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten