Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 5 december 2014

Filmrecensie: Proof (2004), John Madden



Vaders meisje in de war over wiskundig bewijs

De 25-jarige Catherine verzorgt haar vader Robert, een briljante wiskunde professor aan de Universiteit van Chicago, die al vroeg in zijn leven geestelijk aan het aftakelen is. Catherine geeft daardoor, anders dan haar zus Claire in New York, een belangrijk deel van haar leven op. Ze vreest dat ze zelf ook de ziekte van haar vader krijgt en raakt na diens overlijden in de war, hetgeen een spannende ontknoping oplevert.

Proof begint met Catherine die op de sterfdag van haar vader zappend voor de televisie zit en in slaap valt, een mooi moment voor een regisseur om verschillende tijden door elkaar te halen. Ze droomt dat ze tegen Harold Dobbs aanbotst, die afstudeert bij haar vader en zijn aantekeningen al voor zijn dood aan het ordenen is. Ze droomt ook dat haar vader nog leeft, haar verjaardag viert met een fles flutchampagne en haar aanspoort om meer uit te gaan en vrienden te maken, hetgeen ze zelf van minder belang vindt dan haar vader bij te staan.

Als ze wakker schrikt, wil Dobbs net uit de werkkamer van haar vader weggaan. Hij vraagt haar heel lief om met hem mee te gaan naar een band met wiskundestudenten waarin hij zelf drumt of anders in het weekend samen te gaan hardlopen, maar als Catherine ontdekt dat hij aantekeningen van haar vader in het geheim meeneemt, is ze furieus en belt ze de politie, al gaan de aantekeningen van Robert niet over een wiskundig bewijs, maar over de goede zorg van Catherine.

De oudere zus Claire komt uit New York voor de begrafenis en wil als een echte tuthola graag de controle overnemen. Het liefst ziet ze dat Catherine met haar meegaat, maar zover wil Catherine niet gaan. Op de begrafenis van haar vader, die tegelijk de dag van haar verjaardag is, spuwt ze haar gal voor een volle kerk dat ze er vijf jaar lang alleen voor stond. Dobbs legt het die avond waarop ze een feestje viert (een wat malle samenloop van omstandigheden), met haar aan. Catherine laat zich door hem versieren en geeft hem de sleutel van een la met daarin een belangrijk bewijs, waar haar vader aan het eind van zijn leven mee bezig was.  

Af en toe schuiven we flashbacks in, die de film interessant maken. We horen Catherine tijdens een eerdere verjaardag tegen haar vader die weer aan de beterende hand is, zeggen dat ze elders gaat studeren, maar dit levert haar vervolgens dermate grote schuldgevoelens op dat ze met haar vader ging samenwerken. Ze weet zelf niet meer wat van haar en wat van hem is.

Als Dobbs de aantekeningen met het bewijs heeft laten narekenen en gehoord heeft dat ze kloppen, opgewonden bij Catherine terugkomt, staat Catherine vanwege het gevaar om in te storten op het punt om met Claire naar New York te verhuizen. Op het laatste moment gooit Dobbs de aantekeningen in de taxi waarmee ze naar het vliegveld gaan. In de boarding ruimte realiseert Catherine zich dat ze bij Claire niet aan het goede adres is en vlucht weg, mooi weergegeven door het zwaar geronk van vertrekkende vliegtuigen. Dobbs ziet haar op de campus en praat met haar. Samen nemen ze het bewijs door. Om het te verbeteren, zegt Catherine erbij.   

Proof werd gemaakt naar het toneelstuk van David Auburn dat volgens de recensies sterker is, maar desondanks vond ik ook de film, op enkele sentimentele scènes na, een genoeglijke ervaring.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten