Ambulance werkers doen hun werk met veel frustratie
In de Bulgaarse hoofdstad Sofia met twee miljoen inwoners
rijden maar dertien ambulances rond. Ilian Metev volgt de werkzaamheden van het
team van een van deze ambulances. De blonde Krassimir Jordanov is de dokter, Mila
Mikhailova de verpleegkundige (zie foto) en Plamen Slavkov de chauffeur. Met humor en
gelatenheid slaan zij zich door de dagen. Ze stoppen ook een keer bij een
appelboom om een appeltje te plukken.
De werkzaamheden zijn heel divers. Ze weten nooit wat hen te
wachten staat, maar dat geldt ongetwijfeld voor alle ambulance medewerkers. Zo
rijden ze de ene keer naar een fabriek, waar een arbeider niet goed werd
tijdens de koffie. Krassi, zoals de dokter in het kort heet, constateert een
hersenbloeding. Mila zegt later dat ze het goed aanvoelde en dat ze daarom de
oranje koffer had meegenomen. Een andere keer worden ze bij een drugsverslaafde
geroepen. Zelf zegt hij dat hij van goede wil is, maar zijn moeder weet beter.
Mila wil de zoon uit de omgeving plaatsen, maar het commentaar is dat
drugsdealers overal zitten. Ze horen dat er een vrouw bij een benzine station
abortus heeft proberen te plegen met pillen. Stuur haar maar door naar de
afdeling toxilogie, zegt Mila. Ze krijgt als antwoord dat de vrouw geen benzine
heeft en dat het benzinestation dicht is. Ik geef haar wel geld voor een
abortus, zegt Mila cynisch. Tegen haar collega’s zegt ze dat ze door dit soort
idioten een hekel aan de mensheid krijgt.
Wat verschilt zijn de zware omstandigheden waarin de
medewerkers in Sofia hun werk moeten doen. De wegen zijn slecht, het contact met
de centrale laat te wensen over. Soms is er een storing op de lijn waardoor ze bij
een gesloten huis van een slachtoffer staan maar niets kunnen doen. Machteloos rokend
wachten ze een half uur af. In deze tijd hopen de gevallen zich op, zegt Krassi.
Op het moment dat ze besluiten om terug te gaan naar hun standplaats is er weer
contact. De telefoniste geeft hun gewoon een nieuw geval.
Plamen houdt de moed erin door ironische opmerking
bijvoorbeeld over seriemoordenaars die ze achtervolgen. Hij zegt dat er in de
Verenigde Staten meer zijn dan in Bulgarije en dat ze slim zijn, maar een empathisch
vermogen missen. Krassi antwoordt dat hij dan ook een seriemoordenaar is. Lachend
zet Plamen het alarm aan. Een andere keer worden ze, op weg naar een
bewusteloze man, gesneden door een taxi die opeens in de linkerbaan kwam.
Krassi is boos op de chauffeur. Hierdoor zijn ze te laat op de
plaats van bestemming. De bewusteloze man blijkt overleden.
Metev concentreert zich hoofdzakelijk op zijn hoofdpersonen.
Hij zoomt in op hun gezichten terwijl ze naast elkaar in de ambulance zitten,
Mila in het midden. Als Krassi en Mila zich naar de plek des onheils spoeden, blijft
Plamen in de auto zitten. De slachtoffers komen nauwelijks in beeld. Het
verloop van hun opname of de opname zelf wordt niet in beeld gebracht. Er wordt
een probleem in kaart gebracht en men gaat weer naar het volgende geval. Duidelijk
wordt dit getoond als ze denken dat ze naar een verwarde vrouw in een
buitenwijk gaan, die al enige tijd dood is en bij wie de maden een deel van
haar hoofd hebben weggevreten. Ze laten de klus over aan een ander team want
Krassi is de enige die kan reanimeren.
Aan het eind is Mila afwezig. Metev zoomt in op haar lege bijrijdersstoel.
Wellicht is de dienst haar te zwaar geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten