Zesjarige dochter wordt weerbaar in het moerasgebied van een
rivierdelta
De eerste lange speelfilm van Benh Zeitlin speelt zich af in
de Mississippidelta. Op een plek, die de Bathtub wordt genoemd, wonen mensen in
zelfgetimmerde hutjes gemaakt van wrakhout te midden van moerassen. De
zesjarige zwarte Hushpuppy Doucet vermaakt zich met de dieren die om de hutten
van haar en haar vader Wink scharrelen. Ze geniet op haar witte plastic laarsjes
duidelijk van het vrijbuitersbestaan. Ze gaat zelfs nog naar een drijvend schooltje
in de buurt, waar de juf de kinderen vertelt over de dieren op de aarde. Het feit
dat er vroeger oerossen woonden die het leven onveilig maakten, zelfs dat van
hun eigen familie, maakt veel indruk op Hushpuppy. Het zou zomaar kunnen
gebeuren dat die terugkomen als het natuurlijk evenwicht verstoord wordt. Meermalen
in de film speelt dit angstvisioen door het hoofd van het eigenzinnige,
vrijheidslievende meisje.
De vader van Hushpuppy gooit af en toe een geplukte kip op
de barbecue. Veel aandacht voor het huishouden heeft hij niet. Hij is zacht
gezegd een zooitje in de hutten van hem en Hushpuppy. De moeder van Hushpuppy
is ooit weggezwommen. Het is onduidelijk wat de reden daarvan was. Ze kookte
nog wel zo lekker krokodillenvlees. Op een dag is ook de vader foetsie.
Hushpuppy kookt zelf en praat tegen haar denkbeeldige moeder die tegenover haar
zit. Als Wink weer terug is, draagt hij een armbandje en wil niet dat Hushpuppy
zich met hem bemoeit. Ze gaat terug naar haar eigen hut die in de brand vliegt
omdat ze het eten te lang op het vuur heeft laten staan. Ze vlucht het moeras
is, maar haar vader haalt haar in. Ze krijgen ruzie, waarbij Hushpuppy haar
vader neerslaat. Ze gaat naar de gemeenschap voor medicijnen, maar als ze die
wil geven kan ze haar vader niet vinden. Ze verbergt de medicijnen in een oude
boomstronk. Het kan best dat haar vader een boom geworden is.
Een zware storm zoals die van Katrina in 2005, teistert het
gebied. Velen trekken weg, maar Wink, die weer terug is, blijft. Hij gebiedt
zijn dochter om in hun boot plaats te nemen. Als de waterspiegel stijgt kunnen
ze daarin ontsnappen, hetgeen ook gebeurt. Tijdens de boottocht leert Wink
Hushpuppy vissen te vangen. Het is van belang dat ze kan overleven als hij er
niet meer is. Ze varen naar anderen die gebleven en zich in een drankhol
verschanst hebben. Wink wijst een van hen, Walrus, aan als de vervangende vader
van Hushpuppy. Hoewel zijn gezondheid zwak is, leidt hij nog een boottocht naar
de dijk om die op te blazen. Het is wat veel van het goede dat Hushpuppy
daarbij een heldenrol speelt, maar in ieder geval komt het gebied weer droog te
staan. Desondanks worden ze toch door de staat geëvacueerd en in een opvang
geplaatst, die Hushpuppy doet denken aan een aquarium zonder water. Ze ziet een
ernstig gesprek van de dokter met haar vader, die niet aan het infuus wil. Zo
snel ze kunnen gaan ze weer terug naar hun eigen leefgebied. Wink wordt daarbij
ondersteund door de anderen. Hushpuppy besluit met een paar andere kinderen op
zoek te gaan naar haar moeder. Een fraaie ontknoping volgt.
De film, naar een verhaal van
Lucy Alibar, munt uit in visuele en auditieve prikkels. De
beelden volgen elkaar vaak snel op, de geluiden lijken van alle kanten te
komen. Daarbij hangt er een magische sfeer over het verhaal. Het idee dat alles met elkaar samenhangt en dat een
verstoring op een bepaald niveau gevolgen heeft voor de rest, is een basisgegeven
in de film. Met beelden van smeltende ijskappen wordt de angst voor deze
verstoring erin geprent. Alles zal dood gaan en de oerossen zullen weer bezit
nemen van de aarde. De vader van Hushpuppy probeert zijn dochter in alle opzichten
weerbaar te maken, hetgeen lukt. Hushpuppy gaat er op het eind van uit dat ze
niet vergeten zal worden. Dat is zeker zo. Haar sterke, eigenzinnige maar sociale
karakter blijft de kijker ongetwijfeld nog lang bij.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten