Duitse bankier, een leven lang opgeslokt door kille cijfers, kijkt terug
Wie zijn de mannen die zich aan de top van de financiële wereld
bevinden? Rainer Voss was een van hen. Hij toont veel van de zakelijke kant in
een confrontatie met Marc Bauer. Tegenlicht
zond daar afgelopen zondag 24 januari al fragmenten van uit, maar de volledige
documentaire geeft een scherper beeld van deze voormalig financieel topman, die
met een goede afvloeiingsregeling het laatste bedrijf waar hij werkte, verliet.
Absolute trouw vormt volgens Voss een van de voorwaarden om
in een toppositie te komen. Zijn vader was verwarmingsmonteur. Hij ging met een
koffer naar München, klopte aan bij een Beierse bank, las bladen die nodig
waren om de juiste gesprekken te kunnen voeren, werkte lang over om op te kunnen
klimmen. Zijn moeder geloofde niet dat hij vanuit Tokio belde.
Voss vertelt hoe beschut zijn leven was, ver weg van de
buitenwereld. Men zet de auto in de parkeergarage, neemt de lift naar de
werkplek en weet al hoe de dag er gaat uitzien. Hij was daar als op een
commandopost van een schip met vele beeldschermen, die het gevoel geven meester
van de wereld te zijn. Met een druk op de knop kon hij de wereld veranderen.
In dat ingesloten systeem, losgekoppeld van het sociale
proces, kwam het gezinsleven wel eens in de knel. Zo kreeg hij geen toestemming
om aanwezig te zijn bij de geboorte van zijn kind, maar gaf wel zijn
kwaliteitsuurtjes. Als Bauer doorvraagt, geeft Voss niet thuis. Hij moet anderen
maar vragen over hun oordeel. Daar laat hij zich niet over uit.
Voss tekent op de ruit allerlei wiskundige formules die hij
gebruikte om ondoorzichtige producten aan de man te brengen. Het wil niet
zeggen dat hij gefraudeerd heeft, maar zijn voorstellen konden wel verkeerd
toegepast worden. Hij vindt het zelf ook bedenkelijk dat een aandeelhouder
tegenwoordig na tweeëntwintig seconden zijn aankopen weer verhandelt, terwijl
men die vroeger vier jaar lang behield.
De crisis kwam onverwacht, maar was niet toevallig. De
financiële wereld was erg complex geworden. Er werden tien maal zoveel advocaten
ingezet om problemen op te lossen. Banken kregen meteen geld van de overheid,
terwijl de cultuursector daar jarenlang om moet zeuren.
Voss bedacht een product dat inmiddels waardeloos is
gebleken. Hoe hij dat aan zijn kinderen moet uitleggen weet hij zelf ook niet. Men
legde Griekenland het vuur aan de schenen door het land te laten betalen om niet
bankroet te gaan. Dat ging volgens een gebruikelijk business model. Daarmee kon
men ook andere landen provoceren. Hij was laatst in Spanje en constateert nogal
koel dat het sociale leven daar ontregeld is. Als Frankrijk straks aan de beurt
is, zal het spel uitgespeeld zijn. Zo’n groot land is niet meer op de been te
houden.
Zijn gedwongen vertrek was pijnlijk, maar dat was niet
anders. Vaak duurt een dienstverband in deze sector niet langer dan tien jaar.
Het werd een zakenfamilie ingezogen maar net zo hard weer uitgekotst. Na zijn laatste
baan was hij zijn waardigheid kwijt. Pas later kon hij met meer afstand op zijn
werk terugkijken. Banken zullen volgens hem, ondanks alle betoonde excuses en
beloftes voor beter, niet uit zichzelf veranderen. Men traineert
wetsvoorstellen voor verbetering en verschuilt zich achter abstracties zoals de
markt, terwijl het gewoon mensen zijn die ons de problemen aandoen.
Achter het sympathieke verhaal van de man met een sjaal om
zijn nek schuilt veel eigengereidheid en weinig spijt. Het zal uit
ongenoegen geweest zijn over zijn verleden dat hij zijn verhaal met Bauer
deelde. In de film worden de uitspraken van Voss afgewisseld met beelden van
het desolate lege bankgebouw waar hij werkte en dat na een fusie al zes jaar leeg
staat. Een lift kruipt omhoog in een wereld van glas en staal en buiten sneeuwt
het ook nog eens.
Hier de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten