Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 27 december 2017

When the earth seems to be light (2015), documentaire van Salome Machaidze


Jonge skaters in Tblisi volgen hun eigen spoor

When the earth seems to be light is een sfeerportret van een groep skatende hangjongeren in de hoofdstad van Tblisi in Georgië. De drie makers Salome Machaidze, Tamuna Karumidze en David Meskhi laten de beelden spreken. Tussen opnames door van de skatende jongeren op het dak van een leegstaand gebouw en in de hoofdstad zelf - zelfs op de openbare weg, liefst in het donker van een hellend gedeelte, om in ieder geval spanning te voelen - zien we beelden van een opstand van boze burgers in mei 2013, die volgens de ondertiteling te maken heeft met een emotioneel protest tegen een lgbt demonstratie. Katholieke kerk en staat hebben zo’n sterke invloed in het land dat er voor jongeren weinig ruimte is. Daarnaast gaat het ook om een leeftijdsfase waarin vooral het gevoel verkend wordt en men zich niet teveel vragen stelt over de toekomst. Volgens een van de jongeren, die zelf tatoeages op zijn lichaam plaatst, gaat het om het proces waar ze in zitten en niet om het doel daarvan.

Een van de jongens, Sandrik, stelt de andere leden van zijn groep voor, die als ik het wel heb, uit zeven personen bestaat met allemaal hun eigen achtergrond, waaronder ook een Fransoos. Het was moeilijk de jongens uit elkaar te houden, op de zwijgzame Mirian na met heel lang zwart haar die ook kok is. De anderen hebben ook lang haar en vinden het vervelend als ouderen daar kritiek op hebben. Het liefst gaan ze erop uit om te skaten op hun favoriete terrein, iets wat er uitziet als een dakgarage van een vervallen gebouw, dat net als veel andere gebouwen en woontorens, uit de Russische tijd stamt. Een van de jongens zegt dat andere steden een centrum hebben met buitenwijken erom heen maar dat Tblisi een chique troep is. De documentaire makers doen hun best om dat te laten zien aan de hand van opnames in de stad, vanaf de weg of vanuit de lucht. De sfeer van de oude Sovjet tijd is duidelijk voelbaar in het openbare leven.

Een jongen die in de ban is van een videogame, denkt dat anderen games spelen om aan de realiteit te ontkomen, maar zelf slaapt hij het liefst. Een ander gaat terug naar het ouderlijk huis en ziet dat zijn broertje zijn kamer heeft ingepikt. Hij voert een discussie met zijn moeder over de nutteloosheid van diploma’s en zijn weerzin om naar school te gaan. De tatoeëerder heeft geen pijn door het prikken van de naald in zijn huid, net zo min als Sandrik, die een hekel aan Georgië heeft, van het skaten heeft. Hij hoopt met het oefenen van tricks iets te bereiken, maar raakt gemakkelijk gefrustreerd en kan dat behoorlijk afreageren op zijn board. De pijn die gepaard gaat met het vallen staat in geen verhouding met de psychologische pijn die hij voelt.

When the earth seems to be light vertelt weinig over de achtergronden van de toestand in Georgië, maar daardoor komen de beelden des te harder binnen. De jongens hebben niet zo veel te zeggen. Ze klitten bij elkaar in leegstaande ruimten, hebben hun hobby’s op het gebied van muziek of kunst, ver verwijderd is van de kunstuitingen van de rijken of een interview met een gearriveerde schrijver op de televisie. Anderen stelen benzine en maken molotovcocktails. De kijker wordt geraakt door de uitzichtloosheid van een generatie die overleeft in een stad die zich nog niet ontworsteld heeft aan de loodzware jaren toen de Russen daar de baas waren. Aan het eind gaat de groep met de trein naar de Zwarte Zee kust met paleizen die leegstaan maar waar ze in de tuinen wel kunnen skaten. Het is maar gelukkig dat dit soort jongens in ieder geval elkaar heeft en hun skateboards.

De documentaire is gebaseerd op een fotoserie van David Meskhi over de skaters.

Hier de trailer op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten