Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 16 december 2017

Filmrecensie: Verloren dochter (2017), Martijn Maria Smits


Doorleefd drama over een opening in een versteend huwelijk

De naam van regisseur Martijn Maria Smits wekte mijn aandacht. Eerder maakte hij samen met theatermaker Thibaud Delpeut het sterke drama Voor Emilia (2014) over een getraumatiseerde lerares Duits. In de jaren daarvoor zag ik De hoer en het meisje (2011) en Anvers (2009), fraaie portretten over respectievelijk de wereld van de vrouwenhandel en de gevolgen van de economische crisis voor een jong gezinshoofd. Deze onderwerpen gaf Smits op een doorleefde wijze vorm. Dit geldt ook voor Verloren dochter ofwel Lost daughter, onderdeel van de serie Duivelse Dilemma’s en gefilmd op basis van een scenario van Jacqueline Epskamp.

Het verhaal Verloren dochter is niet erg ingewikkeld en aangedragen door eindredacteur Kees Vlaanderen. Het oudere stel Tom en Anneke is bijna vijfentwintig jaar getrouwd en heeft het niet gemakkelijk met elkaar. Op de achtergrond speelt het overlijden van hun dochter, dat verder niet benoemd wordt. De patstelling in hun huwelijk wordt doorbroken als Tom op een avond door een bos rijdt en op een uitgeprocedeerde asielzoekster stuit die haar tweejarige dochter Jamira bij hem achterlaat. Hoewel Anneke aanvankelijk niets moet hebben van het meisje, groeit er toch langzamerhand een band die ook de huwelijksrelatie ten goede komt.

Smits brengt vaart in de film doordat hij niet alle scènes helemaal uitwerkt. Zo zien we dat Tom aanvankelijk het meisje in het bos achterlaat. Vanuit de auto wordt ingezoomd op zijn gezicht dat de nodige tweestrijd verraadt en vervolgens zien we Jamira in het huis van Tom en Anneke. Het feit dat de laatste met een wijnglas voor het aanrecht staat, zegt meteen veel over haar levensgevoel. Anneke voelt zich eenzaam omdat Tom alsmaar aan het werk is en haar aan haar lot overlaat. We zien dat ze hard werkt in de thuiszorg, maar thuis is elke warmte ver te vinden, zoals mooi uitgedrukt wordt in een scène waarin Tom en Anneke zich na een douche in de slaapkamer aankleden. De enige communicatie ging over de douchekop die nodig door Tom gerepareerd moest worden.

De troosteloosheid van het huwelijk speelt zich af tegen de dood van hun dochter die verder niet wordt uitgelegd waardoor de leegte daaromheen nog sterker aanvoelt. Tom wil Jamira in de nog altijd in tact zijnde kamer van hun dochter onderbrengen, maar dat stuit meteen op bezwaren van Anneke. Desalniettemin laat Smits zien dat Tom het pleit wint, net zoals hij steeds meer ruimte neemt om Jamira tot een onderdeel van hun leven te maken. Aanvankelijk zou hij de volgende dag het kind naar het politiebureau brengen maar hij gaat met haar naar de speeltuin en belt vandaar zijn vrouw dat het kind nog een dag langer blijft, waarmee de kans groter wordt dat Anneke haar verzet opzet. Als Jamira huilt en verschoond moet worden, kan ze niet anders dan haar een schone luier geven.

Loes Schnepper als Anneke en Bart Slegers als Tom spelen hun rollen op overtuigende wijze. Op doorleefde wijze geven ze weer dat een versteend huwelijk nog altijd kansen in zich heeft om tot leven te komen. Het is de verdienste van Smits en Epskamp dat het drama niet over de top gaat maar binnen redelijke grenzen blijft. Daarmee wint het aan geloofwaardigheid.

Hier mijn bespreking van Voor Emilia.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten