Doorleefd drama over een opening in een versteend huwelijk
De naam van regisseur Martijn Maria Smits wekte mijn
aandacht. Eerder maakte hij samen met theatermaker Thibaud Delpeut het sterke
drama Voor Emilia (2014) over een
getraumatiseerde lerares Duits. In de jaren daarvoor zag ik De hoer en het meisje (2011) en Anvers (2009), fraaie portretten over
respectievelijk de wereld van de vrouwenhandel en de gevolgen van de
economische crisis voor een jong gezinshoofd. Deze onderwerpen gaf Smits op een
doorleefde wijze vorm. Dit geldt ook voor Verloren
dochter ofwel Lost daughter,
onderdeel van de serie Duivelse Dilemma’s en gefilmd op basis van een scenario
van Jacqueline Epskamp.
Het verhaal Verloren
dochter is niet erg ingewikkeld en aangedragen door eindredacteur Kees
Vlaanderen. Het oudere stel Tom en Anneke is bijna vijfentwintig jaar getrouwd
en heeft het niet gemakkelijk met elkaar. Op de achtergrond speelt het
overlijden van hun dochter, dat verder niet benoemd wordt. De patstelling in
hun huwelijk wordt doorbroken als Tom op een avond door een bos rijdt en op een
uitgeprocedeerde asielzoekster stuit die haar tweejarige dochter Jamira bij hem
achterlaat. Hoewel Anneke aanvankelijk niets moet hebben van het meisje, groeit
er toch langzamerhand een band die ook de huwelijksrelatie ten goede komt.
Smits brengt vaart in de film doordat hij niet alle scènes helemaal
uitwerkt. Zo zien we dat Tom aanvankelijk het meisje in het bos achterlaat.
Vanuit de auto wordt ingezoomd op zijn gezicht dat de nodige tweestrijd
verraadt en vervolgens zien we Jamira in het huis van Tom en Anneke. Het feit
dat de laatste met een wijnglas voor het aanrecht staat, zegt meteen veel over
haar levensgevoel. Anneke voelt zich eenzaam omdat Tom alsmaar aan het werk is
en haar aan haar lot overlaat. We zien dat ze hard werkt in de thuiszorg, maar
thuis is elke warmte ver te vinden, zoals mooi uitgedrukt wordt in een scène
waarin Tom en Anneke zich na een douche in de slaapkamer aankleden. De enige
communicatie ging over de douchekop die nodig door Tom gerepareerd moest
worden.
De troosteloosheid van het huwelijk speelt zich af tegen de
dood van hun dochter die verder niet wordt uitgelegd waardoor de leegte daaromheen
nog sterker aanvoelt. Tom wil Jamira in de nog altijd in tact zijnde kamer van
hun dochter onderbrengen, maar dat stuit meteen op bezwaren van Anneke.
Desalniettemin laat Smits zien dat Tom het pleit wint, net zoals hij steeds
meer ruimte neemt om Jamira tot een onderdeel van hun leven te maken.
Aanvankelijk zou hij de volgende dag het kind naar het politiebureau brengen
maar hij gaat met haar naar de speeltuin en belt vandaar zijn vrouw dat het
kind nog een dag langer blijft, waarmee de kans groter wordt dat Anneke haar
verzet opzet. Als Jamira huilt en verschoond moet worden, kan ze niet anders
dan haar een schone luier geven.
Loes Schnepper als Anneke en Bart Slegers als Tom spelen hun
rollen op overtuigende wijze. Op doorleefde wijze geven ze weer dat een
versteend huwelijk nog altijd kansen in zich heeft om tot leven te komen. Het
is de verdienste van Smits en Epskamp dat het drama niet over de top gaat maar
binnen redelijke grenzen blijft. Daarmee wint het aan geloofwaardigheid.
Hier
mijn bespreking van Voor Emilia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten