Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 15 december 2017

Filmrecensie: Black swan (2010), Darren Aronofsky



Schuchtere ballerina aangezet tot losbandigheid

Het pompeuze openingsbeeld van 20th Century Fox met de sterke lichtstralen vanuit een in betonnen gegoten logo zegt eigenlijk al genoeg. Wat we kunnen verwachten zal weinig subtiel zijn en bedoeld voor kijkers die met hun ogen half dicht naar een sprookje willen kijken. In dit geval een uitgebeende interpretatie van het sprookje van het Zwanenmeer, waarin het kwaad in de vorm van een zwarte zwaan de strijd aanbindt met de goede en dus witte zwaan.

Ballet vormt het begin en het einde van Black Swan. Het begin van de film met ballerina Nina Sayers is een beeld uit het einde waarin er een katharsis optreedt die de weer ontwaakte kijker met veel instemming zal begroeten. Ze heeft na veel lichamelijk en geestelijk leed het kunstje toch geflikt. Ook haar choreograaf Thomas Leroy tovert een big smile op zijn gezicht, al is de manier waarop hij zijn pupil tot een topprestatie heeft verkregen niet fraai en verdient hij een taakstraf.

Het gaat erom dat Nina de zwarte en de witte zwaan in zichzelf moet verenigen en dat haar dat maar niet lukt omdat ze nog erg kinderlijk en verlegen is. Thomas probeert de losbandige vrouw in het kind tot leven te wekken maar dat gaat natuurlijk niet door haar naar zich toe te trekken en haar heftig te kussen of haar de tegenstrijdige bevel te geven om de verlegenheid los te laten. Daarbij heeft Nina ook nog een dominante moeder die graag ziet dat haar dochter bereikt wat voor haar onbereikbaar was, haar scherp in de gaten houdt en ervoor zorgt dat ze voldoende nachtrust krijgt.

Het onderwerp ballet vormt een gemakkelijke ingang om een film in elkaar te timmeren. Alle clichés worden uit de kast gehaald: de moeizame repetities, de onderlinge afgunst tussen de ballerina’s en de macho gedrag van de choreograaf om er maar enkele te noemen. Het begint er al mee dat Leroy zijn bedoelingen met het Zwanenmeer aan zijn meisjes duidelijk maakt terwijl ze druk aan het oefenen zijn. Ik begrijp dat zoiets snelheid geeft aan de film maar amateuristisch is het wel en ook heel oppervlakkig. Het zou de film goed doen als er een stevige discussie werd gevoerd over de interpretatie van Leroy.

De half in slaap gesuste kijker heeft inmiddels wel te doen met de lieve Nina Sayers (Natalie Portman), die door haar voorlijke collega Lily het verkeerde pad op wordt gestuurd. Het zegt veel over het Amerikaanse en westerse mensbeeld dat een vrouw niet de kans krijgt om haar eigen ontwikkeling te volgen en dat mannen een vrijbrief hebben hun macht op te leggen aan hun ondergeschikten. Helaas is Nina niet zo sterk dat ze tegen de ambitie van haar moeder kan ingaan. Ze heeft ook al wondjes op haar lijf omdat ze zich ’s nachts krabt. Hoewel ze die probeert te verbergen is haar moeder er als de kippen bij om haar nagels kort te knippen.

It was perfect, zegt Nina op het eind, als ze toch de gewenste rol op de planken heeft gezet. Dat ze daarbij een zware buikwond heeft opgelopen waarmee ze wellicht haar leven moet bekopen is bijzaak. In de commerciële wereld telt alleen de heroïek. 

Hier de trailer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten