De machteloosheid van een lam in een opbokscultuur
In 2014 maakte Sander Snoep al eens samen met Loes Gompes de
documentaire Fatsoenlijk land, dat
ging over een onbekende verzetsgroep in de Tweede Wereldoorlog. Dit jaar werkte
hij opnieuw samen met Sarah Vos, met wie hij eerder de documentaire Curacao
maakte. De twee laten zien dat het niet zo gemakkelijk is een invoelende
documentaire te maken over een sociaal onderwerp, dit maal het beroepsleven van
mensen uit het rijke Noord-Hollandse Bloemendaal, afgezet tegen hun kerkelijke
leven. De documentaire Hier ben ik
met dominee Ad van Nieuwpoort als centrale figuur zwabbert alle kanten uit en
laat de kijker in verwarring achter.
De documentaire begint heel suggestief met het stel
Charlotte en Vincent dat hardloopt in de duinen en meteen het drukke
weekprogramma doorneemt. Vanwege hun veeleisende banen hebben ze net aan tijd
om alle afspraken te regelen en voor hun kinderen te zorgen. De ambitieuze Charlotte
praat aan de eettafel tegen de kinderen over haar besluit om ouderling te
worden. Ze wil daarmee meer teamgeest bereiken, net zoals haar zoon op de
hockeyclub. Gemakkelijk heeft ze het niet omdat Vincent al eens op het randje
van de dood zweefde tijdens de marathon van New York en zij ook nog eens hoort
dat ze boventallig is op haar werk aan de Zuid As.
Frank bezoekt met zijn vriendin Suzanne het graf van zijn
oma in Tilburg. Hij kan het eerst niet vinden maar staat er dan vlak voor. Hij
is ontroerd omdat ze hem altijd zo gesteund heeft en hij zich bij haar thuis voelde.
Dit ben ik, zegt hij en levert daarmee de titel voor de documentaire. Hij mist
haar nog steeds in de wereld waar zo weinig verbinding is, temeer omdat hij met
zijn vader niet kan praten over zijn opvoeding die hem nog steeds dwars zit.
De verbinding wordt sterk aanbevolen door Van Nieuwpoort die
aan de ontbijttafel met zijn vrouw Mirjam zijn preek alvast voorbereid terwijl
hun dochtertje Trui de paaseieren verft. Het liefst zou hij de absurditeit van
het bestaan ontmaskeren in een economisch systeem dat de mens tot slaaf heeft
gemaakt. Als hij niet op zijn werkkamer zit, onderhoudt hij een nauw contact
met de kerkleden, waaronder Frank en Suzanne over hun manier van leven die ze straks
in hun huwelijk meer op elkaar willen afstemmen.
Veel aandacht heeft hij ook voor Jantien die na
vijfentwintig jaar gescheiden is van Joep en tegenwoordig in de kerk helpt. Ze
heeft in haar huwelijk haar best gedaan om sociaal te stijgen maar heeft het
gevoel dat ze bedrogen is uitgekomen. Ze kan moeilijk geloven dat ze goed is
zoals ze is, zoals Van Nieuwpoort haar vertelt, maar hij is dan ook niet iemand
met veel psychologische kennis zoals we al zagen in het gesprek met Charlotte
en Vincent over de mislukte marathon in New York.
Het grootste probleem is dat de scènes geënsceneerd zijn,
slecht gemonteerd en weinig geloofwaardig overkomen. Hier ben ik zegt veel over de vele documentaires die wel goed
gelukt zijn. Het laat zien dat een heldere opbouw en een spontane interactie
geen vanzelfsprekende zaak is. Zelfs de goede bedoelingen van Van Nieuwpoort
komen om in krachteloze zedenprekerij. Hij vertegenwoordigt het machteloze lam
in een opbokscultuur, die zich niet door een dominee laat oprollen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten